Poezia, Arturi dhe Minjtë e gjirizave

Para dhjetë ditësh në Teatrin e Korçës është bërë promovimi i një libri me poezi të autorit Artur Balli i konceptuar si një spektakël poetiko-muzikor.

Urimet më të mira për autorin dhe ata, që janë angazhuar në të!

Ngjarje të tillla, në përmasa të mëdha apo të vogla duhen përshëndetur sepse e mbushin jetën kulturore të qytetit. Arturin e kam pasur shok fëmijërie, por për shkak se botimet e tij janë të kohës kur jetoj larg vendit nuk kam mundur t’i lexoj për të krijuar një përshtypje rreth llojit të poezisë që lëvron apo edhe për cilësinë e saj. E megjithatë, duhet të pranoj se opinioni im rreth tyre do jetë thjesht opinioni i dikujt që e pëlqen poezinë dhe aspak më tepër.

Ngasjen për shkrimin ma dhanë disa reagime të njerëzve në mediat sociale, që duke përmendur me emër ose jo autorin, aludojnë se po glorifikohen vepra mesatare (apo mediokre) të poezisë.

Po a është një mbrëmje poetike glorifikim?

Së pari autori dhe ata që kanë ndihmuar në realizimin e spektaklit duhen lavdëruar për guximin, përpjekjet, dëshirën e mirë dhe realizimin e shfaqjes. Kërkon mund. Dhe është ku e ku më mirë se dhjetra veprimtari historike apo pseudo-kulturore që mbahen anëembanë Shqipërisë. Për më tepër, kur është siguruar pjesëmarja e aktoreve me nivel mbi mesatar si Yllka Mujo dhe Ema Andrea.

Së dyti, në veprimtari të tilla njerëzit e zakonshëm afrohen pranë poezisë, që është jo vetëm një gjini mijravjeçare, por që ka një rënie të leximeve në botë dhe akoma më shumë në Shqipëri.

Së treti, duke cituar Kadarenë, letërsija ka nevojë edhe për autorë dhe vepra mesatare. Janë ata që përbëjnë bazën e letërsisë botërore dhe ku rrallë herë shfaqen shkëndijat dhe kulmet e gjenijve. Në një vit me “Luftën e Paqen” janë botuar me qindramijra libra në botë, që kanë mbushur nevojën shpirtërore të njerëzve për art. Sigurisht që shumica dërmuese kanë qënë të dobët, por është më mirë që njerëzit të lexojnë edhe letërsi “surrugato”, se sa të mbeten duke pirë kafeneve apo duke vënë baste ndeshjesh hokei në Amerikë.

Ndaj marrjes me letërsi, si gjithë jetën do ngrihen më të pashkolluarit dhe më të pakulturuarit. Zakonisht nisin me shprehjet “E mo ai është pjerdhur nga mendtë se shkruan romane!” Në një nivel tjetër janë ata disi më të shkolluar, që edhe pse lexojnë pak ose aspak thonë: “Po ç’ne ai nga doktor na doli poet!” dhe deri sa përfundon në gjasme të kulturuarit, që kujtojnë se kanë monopolin për vlerësimin e veprave të të tjerëve dhe i klasifikojnë pa hezituar si mizerabël, të dobëta apo mediokre. Këto ndodhin shpesh për fat të keq edhe në rrethet e letrarëve ose të atyre që e kanë për zanat shkrimin.

Të pakët janë ata që kanë kurajën të thonë se filan vepër e fistëk autori nuk vlen se ka këto e këto të meta, por mjaftohen duke i quajtur me përbuzje të dobëta.

Letërsia dhe veçanërisht Poezija janë edhe një çështje shijesh ndaj duhet edhe më shumë kujdes të shpallësh si të pavlerë një libër që nuk të pëlqen.

Ka edhe një dukuri tjetër në letërsinë e krijuar nga autorët e qytetit tonë gjatë shekullit të kaluar. Thuajse mungojnë tërësisht poetët mbi mesatarë. Gjatë një shekulli të tërë, mund të mos ketë pasur asnjë poezi apo poemë, e shkruajtur nga një korçar, që njihet dhe recitohet nga një numur i madh korçarësh. Njerëzit dinë përmendësh qindra vargje të rëndomta serenatash, por asnjë poezi të mirëfilltë dhe të një niveli të lartë.

Edhe vetëm për këtë arsye, duhet përgëzuar Artur Balli dhe ata, që e kanë mbështetur në veprimtarinë për të sjellë poezinë e tij pranë njerëzve.