Milo Majnderbajnder.

Milo eshte nje nga personazhet me te lezecem te romanit "Klecka-22" Nga itendent i nje grupi, me shpirtin prej tregetari te lindur, ndermer sipermarje nga me te cuditshem ne teatrin e Luftes se II boterore. Me poshte eshte nje pjese e kapitullit 24, qe titullohet Milo.

"

            24 MILO

            Prilli ishte muaji më i mirë për Milon. Shpatoret ishin plot lule dhe në bregun afrikan të Mesdheut frutat kishin zënë të piqeshin. Në prill zemrat rrihnin më me forcë dhe orekset hapeshin.

Prilli ishte pranverë e plotë dhe në pranverë idetë e ndritura të Milo Majndërbajndër ishin drejtuar tek mandarinat.

            - Mandarina?

            - Po zotëri.

            - Hëm. Këta të mijtë i pëlqejnë mandarinat- pohoi koloneli i katër skuadroneve të B-26 në Sardenjë.

            - Do ju sjell të hanë mandarina sa të fryhen po qe se kini para nga fondi i mencës- e siguroi Milo.

            - Pjepëra dimërakë?

            - Tani  i gjen badihava në damask.

            - Kam dobësi për dimërakët. Gjithnjë më kanë pëlqyer ata pjepra.

            - Më jep vetëm një avion për çdo skuadron dhe do sjell një dynja me pjepëra dimërakë me fondet e mencës.

            - Ne i blemë nga sindikata?

            - Po dhe të gjithë kanë pjesë.

            - eshtë çuditërisht e pabesueshme. Si ja ke arritur?

            - Kur ke fuqi të madhe blerëse dhe ble me shumicë gjithshka arrihet. Për shembull kotoletat e viçit.

            - S'i kam qejf kotoletat e viçit- tha nëpër dhëmbë komandanti dyshues i B-25 në veri të Korsikës.

            - E ke gabim. janë shumë të ushqyeshme.- këmbënguli Milo- I ke të lyera me të verdhë veze dhe thërrime peksimadhesh. Pa le brinjët e qingjit.

            - Brinjë qingji?- tregoi interes komandanti i B-25- Të cilësisë së parë?

            - Më të mirat e tregut të zi.

            - Qingja qumështi?

            - Qingja qumështi njomzakë me breçka rozë. I ke si të falura në Portugali.

            - Nuk dërgoj dot avion në Portugali. Nuk jam i autorizuar.

            - Kam unë autorizim, por vetëm më jep një avion me gjithë pilotin. Dhe mos harro që mund të kesh edhe gjeneral Dredlin në mencë.

            - Do vijë prapë gjenerali të hajë në mencën time?

            - Do vijë e do hajë si derr po të ketë vezë të freskëta dhe gjalp taze nga ato që ble unë. Do ketë edhe pjepra dimërakë, kunguj Stambolli, fileto salmoni, midhje dhe skallopë.

            - Dhe të tërë kanë pjesë në fitim?

            - Hë de, kjo është ç'është.

            - Nuk më duket punë e pastër- hungërriu komandanti dyshues, që nuk e kishte qejf Milon.

            - Eshtë në veri një komandant jodashamirës, që e ka inatin me mua- u ankua Milo në gjenerali Dredël - Mjafton një njeri ta prishë të tërë projektin dhe më s'do kem se ku të gjej vezët e freskëta dhe gjalpin taze që të pëlqejnë ty.

Gjenerali e transferoi jodashamirësin në ishujt Solomon të hapte varre dhe në vend të tij vuri një kolonel me bursitis që pëlqente frutat liçi, prej të cilit Milo njohu gjeneralin e B-17 që vdiste për salçiçe polake.

......."

Per te dhene pak shije nga "Klecka-22"

Me poshte eshte nje pjese e vogel e kapitullit 17 te romanit "Klecka-22" e Johan Keller. Eshte nje satire ndaj absurditetit te Luftes se Dyte boterore dhe mjediseve ushtarake amerikane. Kapitulli 17 titullohet "Ushtari i shtenen ne allci" dhe zhvillohet ne spitalin ushtarak te Pianozes, ndersa aleatet kane zbarkuar n Jug te Italise.

"

- C'gjynahe do ketë bërë që mbaroi kështu?- tha oficeri i Degës ushtarake që kishte malarie dhe një të pickuar mushkonje në bythë, pasi infermierja Daket pa termometrin dhe zbuloi që ushtari në allçi kishte vdekur.

            - U nis për në luftë

            - Të gjithë u nisëm për luftë - përmëndi Danbari.

            - Këtu dua të dal- vazhdoi oficeri malarik- Përse të vdesë pikërisht ky? Nuk ka asnjë logjikë në këtë sistemin e shpërblim-ndëshkimit. Shiko ç'më gjeti mua. Do ishte e drejtë që në vend të këtij pickimit të mushkojnës të kisha marë sifilis ose skollo për ato pesë minuta pasioni në plazh. Po malarie? malarie? Shpjegomë pak ti ç'lidhje ka malaria me zuzarllëkun?- Vazhdonte të tundte kokën i çudtur oficeri i Degës ushtarake.

            - Po unë?- u hodh Josariani- Po unë që dola një natë të blija një çokollatë në Marakesh dhe përfundova pas ferrave me një oficerkë, që as e njihja dhe mora racionin tënd të skollos. Unë s'kisha dalë për seks po për një çokollatë, po si t'ja prishja?

            - Ke të drejtë që ishte hisja ime e skollos që ke marë, po unë ama kam marë malarien që i takon një tjetri- pohoi tjetri- Si nuk ndodh njëherë që kushdo të marë atë që i takon. Atëhere po që do kisha një farë besimi tek ky univers.

            - Mua më ranë në hise treqindmijë dollarë të një tjetri- tha me sinqeritet kapiteni i ri me mustaqe të verdha.- Që kur jam lindur jam halladitur. Klasat i merja duke kopjuar dhe s'bëja gjë tjetër veç se shkoja kohën me bukuroshe që mendonin se unë mund të bëhesha një bashkëshort ideal. Unë s'kisha asnjë lloj synimi. Si të mbaronte lufta do doja të martohesha me një që kishte para shumë dhe të shkoja lart e poshtë me bukuroshe të tjera. Treqindmijë dollarët m'i kishte lënë para se të lindja nga gjyshi që kishte bërë goxha pasuri nga shitja me shumicë e broçkullave. E di që s'i meritoj po edhe t'i kthej sikur s'vete. Kushedi se hisja e kujt kanë qënë.

            - Mbase kanë qënë të tim eti. - u hodh Danbari- Ai punoi si kalë një jetë të tërë dhe nuk fitonte dot aq sa të na dërgonte në universitet mua dhe motrën. Po ai ka vdekur tani kështu që ti mund t'i mbash paratë.

            - Po gjetëm edhe se kujt i përket malaria që mora unë jemi të tërë në rregull. Jo se kam ndonjë gjë kundër mlaries po vetëm e ndjej që është padrejtësi. Pse të mar unë malarien që i takon një tjetri dhe ti të marësh hisen e skollos që më takon mua?

            - Po le hisen tënde të skollos- tha Josariani- po nga ajo më duhet të vazhdoj të bëj fluturime luftarake deri sa të më vrasin.

            - Aq më keq akoma. C'djall drejtësie është kjo?

......"

           

           

           

222 postime.

Ndoshta numuri 222 i postimeve ishte shenje qe llomotitografi duhet te bllokohej per disa kohe. Mbase per te kapercyer kete gjendje limontie pranverore, ne vend te humbjes se kohes me Ishullin e Blushit(qe eshte shume me poshte se Otelloja i tij)duhet t'i rikthehem Josarianit. Ai gjithmone del ne skene kur i duhet t'ju jape nje dore te gjithe atyre qe urrejne lufterat, disiplinen dhe autoritetet.

Nje variant i ndryshem i Ballkonit te botuar me 2007.

BALLKONI

Ndjellëse kujtimesh, mbi t'dashurat e dashur,

Për ty gjitha dhelet, tek ti përkushtimin!

Të kujtohet vallë prekja e përmallur

Mbremjet e ëmbla, kur prisnim agimin.,

Ndjellëse kujtimesh, mbi t'dashurat e dashur!

Netët e ndriçuara nga t'kuqtë thëngjij,

Muzgjet në ballkon me të argjentë tis,

Zemrat në një rrahje, tek un' të butët gjinj,

Të pavdekshmet fjalë në vesh të çuçuris,

Netve të ndriçuara nga t'kuqtë thëngjij.

Sa të bukur diejt në ato perëndime!

Hapësira pafund! Shprtrat drithëruar!

Ku mbi ty përkul'sha bukuroshja ime,

Thithja erën e trupit, në myshk kundërmuar.

Sa të bukur diejt në ato perëndime!

Terri i natës rritej si një gardh i dendur,

Flakën e syve të tu shihja në errësirë,

Buzëës thithja pezmin, nektarin e mbledhur,

Kofshët e tua t'ngrohta me duar përfshirë.

Terri i natës rritej si një gardh i dendur.

Unë tani di t'ju jap jetë kujtimeve,

Casteve kur ballin mbaja n'prehrin tënd

Po ku ta kërkoj ëmbëlsinë e hireve

Përpos se tek ti, ku , në ç'tjetër vend?

Unë tani di t'ju jap jetë kujtimeve.

Ato tinguj, afshe, ato puthje panumur,

Do të kthehen vallë përsëri t'i ndjej,

Të dalin prej shpirtit, si detit t'përgjumur,

I ngjiten ajrive të mëngjesit diej.

-O tinguj! O afshe! O puthje pa numur!

Nje vit me pare.

Kete Blog e hapa para nje viti nga qe nuk doja me te flisja me vete trotuareve a kur isha ne makine. Gjeta nje lloj menyre te ndryshme per te folur ne "hava", me ndryshimin qe te belebezuarat ne kete lloj eteri mbeten dhe mund t'ju rikthehehsh per t'i pare se sa "trangull" ke qene ne periudha te ndryshme te jetes. Ne te njejten kohe po e perdor si nje lloj magazine te sigurt per ato qe shkruaj, sepse nuk jam i sigurt se nje dite do i kerkoj dhe nuk do i gjej neper sirtaret e shumte dhe hard drivet e prishur ose jo. Dihet qe jam sistematik.
Blogu, me deshiren time, ka ruajtur natyren fillestare edhe pse tani lexohet nga nje rreth shume shume i ngushte miqsh. Te gjithe me lene te vazhdoj ne kete lloj persiatje-botim-percartje-rrefim pa nderhyre se ne fund te fundit askush nuk i flet ne rruge dikujt qe flet me vete. "Le ta leme rehat ne boten e tij! Nje dite mbase i vijne mendte!"
Kjo e fundit nuk ka shume gjasa te ndodhe po te marim ne konsiderate moshen, vendodhjen, vendlindjen, aspiratat per jeten dhe shume e shume arsye te tjera.
Po vazhdoj me nje vit tjeter te te shkruarit ne hava!
Ne fund te fundit te gjithe ne hava jemi.

Nje tjeter sonet.

TRISHTIMI I HENES

Sonte, hëna po shtriqet më me përtesë,

Si një bukuroshe, në të butat shtroje,

Me dorë përkëdhel gjinjtë me kujdes,

Përpara se gjumi trupin t'i kaplojë.

Mbi shpinën mëndafsh të reve puplore

E kotur le veten  gjatë të dremisë,

Me sy gjysëmbyllur ndjek shuka ajrore,

Si lule të bardha ngjiten kaltërsisë.

Kur rrallëherë i ndodh mes shtriqjes së ngeshme,

Përmbi tokë një lot i shpëton në heshtje

Ai që e urren gjumin, poeti i devotë,

E mer mes pëllëmbësh  atë lot të çmuar,

Si një margaritar, plot xixa ndriçuar,

Thellë në gji e mban, fshehur nga kjo botë

A eshte ky ritmi i Asgjese? (Bodleri duhet ta dije)

DESHIRA PER HICIN

O Shpirt i vrerët, dikur i etur për jetën

Shpresa nuk mundet më vrullin të të nxitë

Ke ndalur përpjekjet! Je shtrirë i mpitë

Si një kalë plak që s'ngjit dot të përpjetën.

Dorëzohu zemër; ktheju gjumit të vjetër.

Shpirt dinak, i mundur! O çamarrok i djeshëm

Për ty dashuria, nuk mund të ngrerë valë,

Meloditë e fyejve po të len' ngadalë,

Zemrën më tundimet nuk e dridhin ethshëm.

Aromën Pranvera po e humbën hershëm!

Koha çdo minutë, m'përpin pa mëshirë

Si mbulon dëbora trupin që ze ftohet,

Nga lart e shikoj globin, rrotullohet,

Të gjej strehë në të nuk kam më dëshirë

Ortek kur të biesh ke për t'më përfshirë?

Soneti Gjigandja

STERMADHJA

Në kohët kur Natyra me shpirt lodronjës

Cdo ditë nxirrte nga një pjellë stërmadhe,

Si shtriqet kotelja në prehrin e zonjës,

Do rrija në këmbët e një gjigandeje.

Do shihja lulëzimin e shpirtit dhe trupit,

Dhe sa në t'qejfit lodra ishte e zhdërvjellë,

Do sodisja dritën e njomur të syrit,

Që dridhjet e zemrës së saj patën ndjellë.

Do lodroja brigjeve të kurmit të lartë,

Do hipja në prehrin e saj të pamatë,

Dhe në korrik nën diellin e përvëluar,

Kur plot përtesë të shtrihej ndanë zallit,

Do flija hijes së gjinjve i patrazuar,

Si një katund i qetë në rrëzë të malit.

Ndoshta perkthimi me afer origjinalit.

KUFOMA

Të kujtohet o shpirt syri se ç'na zuri

Atë mëngjes të ëmbël vere;

Në një kthesë të një rrugice guri

Mbetur një kufomë shqerre;

Me këmbët drejt lartësive të ngritura,

Si ndonjë grua e ndyrë,

Përrtharë, shëmtuar, thundër rronitura,

Barkun nga gazrat fryrë.

Dielli e zhurriste kërmën e shkretë,

Përvëlonte pa mëshirë,

Për ta dërmuar në miliona pjesë,

T'ja kthente mëmës Natyrë.

Qiejt e sodisnin të mahnitshmen mbetje,

Si e vyshkur margaritë.

Stërfrikshëm nderej, the ti, ajo heshtje,

Sa po t'binte të fikët.

Mizat zhuzhitnin, vërtiteshin në ndjekje;

Gëlonte e zeza ushtri,

Turma e qullët e krimbave të vdekjes

Gëzonte të fundit gosti.

Në ajër ndjeheshin të çudtshëm tinguj,

Si të ujit dhe të erës,

Thua grimca indesh po dilnin në vrunduj,

Trupit të ftohtë të shqerrës.

Trajtat shndroheshin, nuk mbetej gjë tjetër

Nga endrra e xhavalitur,

Siç bien nga pëlhura e pikturës së vjetër,

Bojrat më par' plasaritur.

Më tutje ferrave, një qen i zgjebosur

S'na ndante sytë e vëngër,

Gati për t'rrëmbyer në trupin e sosur,

Copën e mishit të lënë.

- O tmerr! Dhe ti do shndrrohesh kështu një ditë,

Kalbur si kjo cofëtirë,

Dielli im, e bukura e syve dritë,

E dashura ime e mirë.

Po! Kështu o Perëndeshë gjithë hire,

Shpejt, pas të fundit shërbesë,

Poshtë barit të gjelbër, nën ato blire,

Kjo gjëmë do të të presë.

Atje o shpirt, i thuaj larvës të mallkuar,

Që vjen për të të puthur,

Në mendje e zemër nuk është shformuar,

Engj'llushja ime e bukur.

Nje shikim Bodlerian i njeriut dhe detit.

NJERIU DHE DETI

Gjithnjë do i gëzohesh detit njeri i lirë!

I joti shëmbëllim, qasje të shpirtit gjen

Tek valët që këndojnë pareshtur një refren,

E ti mendjen e ke pafund në errësirë.

Tek vetja aq shumë të pëlqen të kridhesh,

Të rrokësh sy e krahë, ndërsa e jotja zemër

Nga ajo mërmërimë e pafund dhe e egër,

Tërhiqet marrëzisht sa shthurret ritmesh.

Jeni të dy njëlloj, të thellë e të fshehtë;

Njeri, s'ka zbritur kush honeve të  shpirtit;

O det, kush di thesaret që ruan gjirit,

Me fanatizëm nuk jepni asnjë sekret.

E të kujtosh sa luftra kanë ndodhur

Mes jush pareshtur, pa patur mëshirë,

Me etje për gjak betejash jeni grirë,

Luftëtarë të përjetshëm, të palodhur!

Vampiri i CB

VAMPIRI

Ti si goditje hanxhari

Ndave zemrën e lënduar,

Ti si turmë dalë varri

Hijesh, djajsh të ngazëlluar

Të trishtuarin shpirtin tim,

Ktheve në shtrat dhe pronë ti

Bashkëngjitur porsi mallkim,

Si vuajtësit e ftohta qeli,

Porsi tapa shishes i ri,

Si kumarxhiu pas lojës,

Si i rrinë krimbat kufomës,

-Mallkuar, mallkuar qofsh ti!

U luta për goditje Shpate

Që të arrija shpëtimin.

Helmit në gjunjë i rashë,

Të shpejtë të kisha lirimin.

Ah jo! Helmi edhe Shpata

Më thanë të zemëruar,

- I denjë s'je t'hapet kanata

E skllavëris' të mallkuar.

I shkarë! Po t'lamë të lir'

Nga errësira ku je kallur

Me puthje ke për t'ringjallur,

Kufomën e tëndit Vampir!

Spleen, nje nga sonetet me te njohura.

SPLEEN

Acari acaruar nga qyteti i tërë,

Zbrazi me gëzim gjithë ciknën e hidhur,

Një vdekje të brymët mbi fushën e gjërë,

Mbi zhelanët që flenë në varrezën ngjitur.

Mbi pllaka i gjori maç rreket të kotet,

Por ethshëm i dridhen eshtrat nën lëkurë,

Strehës shpirti i poetit nuk rreshtën lotët,

Me zënë e trishtë të një hije të sëmurë.

Dëgjohet këmbana; në çastin e duhur,

Shkurdisur lavjerrsi ndjek ritmin e humbur,

Ndërkohë mes letrave plot me pika lyre

Të lëna kujtim nga një vejushë në zi,

Kuqja Damë Karro dhe shiku Fand Spathi,

Rrëfejnë si humbën dashuritë e tyre.

Kane dicka te ndryshme sonetet e Bodlerit.

NGA THELLESI TE ERRETA

Nga thellësi të errta, ku zemra ka rënë,

Mëshir' të kërkon ty, të vetmes të dashur,

Nën një qiell plumbi në Universin e zvargur,

Mëkati, terrori gëlojnë plot gjëmë.

Një diell i zbehtë endet gjashtë muaj

Dhe gjashtë të tjerë veçse vetmi dhe terr,

Si vendesh polare ku gjithshka është djerr,

As bar, as burime, as lule, as kuaj.

Nuk ka më të rëndë, që si makth të pështjell,

Se cikna mizore e të akulltit diell

Dhe kjo natë pafund si në Lëmshin e Vjetër;

Le të isha më mir' një gjallesë tjetër,

Nga ato që e çojnë gjithë jetën në gjum',

Pa e ndjerë kohën, që rrjedh, shkon e humb!

Nje tjeter sonet i CB

IDEALJA

Kurrë s'do më ndjellin, peritë modele,

Stisje e përkryer e zuzarit shekull,

Mbi taka të larta, tunden gjithë dhele,

Fytyrën e lyer, nxirë flokë e vetull.

Do ja le Gavarnit* fluturat krahlehta,

Që aq bukur di t'i qëndisë në kartë,

Se më kot kërkova mes gonxhesh të zbehta

Karafil'n e bukur në të kuq të zjarrtë.

Ajo që bën kët' zemër të rrahë me rrëmbim,

Je ti Ledi Makbeth, e aftë për çdo krim,

Dhe Makthi i Eskilit në kohë tragjedish,

Je ti, e Buonarrotit, magjikja Natë,

Që n'atë përkulje mbart hirin e pamatë,

Me ndriçim hukatur nga buzë Perëndish!

*Paul Gavarni(1804-1866)- Ilustrues dhe karikaturist i njohur francez.

Nje poezi e Bodlerit shume e bukur, por nuk mund ta perkthej dot me mire.

NE SHTRAT MUND TE FUTESH GJITHESINE E TERE

Në shtrat mund të futësh Gjithësinë e tërë,

Lavire! Mërzia shpirtin mizor t'ka bërë.

Në kët' lojë boshe, ku i mprehën dhëmbët,

Për natë të duhet, një e freskët zemër.

Si shandanë llapsin sytë e tu të blertë,

Më mir', si fishekzjarrë në qiell të errët.

Po ti ja u shpërdor rrezatuesen fuqi,

Pa ditur syresh mund të lindë mrekulli.

Ngjizur ligësi, lodër  e pashpirt, e shurrdhët!

O vegël për dëfrim, e rruzullit shushunjë,

Si nuk të vjen keq, si mundet që s'e sheh,

Kur je para pasqyrës rininë, që u zbeh?

Si s'u epe së kryeri këtë turp të paanë,

Që mendja të rren se të ka sjellë famë,

Kur Natyra krijuesja gjithë fantazi,

O princeshë mëkati të dha kët' bukuri,

- Ty o përpindësh, o joshës djallëzor?

- O madhështi e pacipë! O turp hyjnor!