A po i kërcënon Rama grekët me "Kalin e Trojës"?

Më 12 maj kryeministri shqiptar Rama do marrë pjesë në një takim masiv me emigrantët shqiptarë në Athinë. Në pamje të parë duket e natyrshme një takim i kryeministrit me bashkëatdhetarët në një qytet ku mund të ketë gati 200 mijë të tillë.

Ajo që e bën të çuditshëm dhe gati delirant këtë ngjarje është fakti se do mbahet saktësisht një vit pasi me urdhër të Ramës u arrestua Fredi Bejleri, gjë që solli acarimin e thellë te marëdhënieve midis dy qeverive.

 Pavarësisht nga teprimet e qeveritarëve grekë në ndërhyrjet për "çështjen Beleri" (përfshi këtu edhe kryeministrin Micotaqis), zgjedhja e një mitingu të tillë (mundësisht i një entusiazmi të paparë) në një datë të tillë është jo vetëm karshillëk dhe tregues i delirit të Ramës, por edhe një thellim i krizës shqiptaro-greke. Nuk ju sjell asnjë të mirë as emigrantëve shqiptarë në Greqi.

Indirekt duket që Rama i thotë Micotaqisit, që unë do përdor "Kalin e Trojës" të mbushur me emigrantë shqiptarë për të të rrëzuar ty në zgjedhjet e ardhshme!

Provokimi është vërtet torollak dhe nuk ka asnjë të ngjarë t'i sjellë dobi dikujt, vec kënaqësisë prej egocentristi që do dëgjojë nga servilët e tij kur t'i thonë "Ca ja ke dhi n'mes të Athinës Micotaqisit! Po ja kalon edhe Odisese!" 

Emigrantët shqiptarë në Athinë dhe kudo në Greqi e njohin se kush është Rama dhe janë të pakënaqur nga gjendja e marëdhënieve të vendit amë me vendin ku jetojnë. Ata, më shumë se të gjithë janë të interesuar që marëdhëniet të jenë sa më të mira. Prej vitesh i shqetëson "dashuria" e madhe e Ramës për sulltan Erdoganin. Ata asnjëherë nuk kanë për t'i shërbyer delirantit Rama për të rrëzuar një qeveri greke që nuk i pëlqen kryeministrit shqiptar.

Të vjedhim çdo gjë, kudo dhe kurdoherë

Në fillimin e viteve '70, sektori i Komitetit Qendror që merrej me përpilimin e parrullave, sajoi si parrullë të rendit të ditës "Të kursejmë çdo gjë, kudo dhe kurdoherë". Parrulla përbënte politikën ekonomike të viteve '70, kur pas ftohjes me Kinën nga kupola dihej që burimet materiale dhe financiare do bëheshin gjithnjë e më të pakta dhe do fillohej racionimi në çdo gjë. Parrulla shënoi fillimin e rënies së sistemit socialisto-diktatorial, që do çonte në ndryshimin e sistemit 17-18 vjet më vonë.

Tashmë, sistemi i krijuar nga Nano-Berisha-Rama si parrullë për politikën ekonomike të vendit kanë krijuar parrullën që nuk thuhet hapur por nënkuptohet: "Të vjedhim çdo gjë, kudo dhe kurdoherë". I fundit i treshes krijuese, sipas teorisë materialiste të revolucionit permanent e ka ngritur aplikimin e parrullës në nivelin më monstruoz.

Por më e rrezikshme se sa mbushja e administratës me hajdutë nga Kryeministri dhe deri tek kryetarët e bashkive, është gjendja inerte e asaj pjese të shoqërisë e cila nuk vjedh. Eshtë e trembur, e demoralizuar apo e gjithë shoqëria është e mbushur me realistë, pragmatistë, indiferentë, çiqitëmistë, delenxhinj, mashtrues, oportunistë, peqelepistë dhe kategori të tjera të ngjashme sojsëzësh?

Ajo që të tremb është kur shikon se Kryetari i Bashkisë (hajduti Erion Veliaj) flet para nxënësve të shkëlqyer të një gjimnazi të Tiranës. Në mënyrë të ngjashme me kohën e Diktaturës, në vend që gjimnazistët të ngrihen e të reagojnë ndaj kryehajdutit, ata rrinë të heshtur dhe nuk arrin të kuptosh se ku nis frika dhe ku vazhdon pajtimi i të rinjve me modelin e "suksesshëm Rama-Veilaj".

Që të thuash se gjimnazistët e Tiranës nuk dinë se ç'ndodh në Tiranë dhe në Bashkinë e Tiranës është absurde. Atëhere shpirti rebel i adoleshentëve (gjë e njohur historikisht) ose është i fashitur ngafrika ose për ta është normale që të vjedhësh dhe më pas të mundohesh të mbulosh me deklarata vjedhjen.

Takimi i Erit me gjimnazistët, pavarësisht se bajat, mashtrues dhe i pështirë, është një sinjal pozitiv për Ramën dhe hajdutët e tjerë, se e kanë tashmë të qartë që nuk ka forcë në Shqipëri tani dhe në një të ardhme të afërt që t'i rrëzojnë.

Ndaj do vazhdojnë të vjedhin në çdo gjë.

Rrembimi (fund)

 (vijim)

...përshpejtuesi i grimcave...Nikël...lahutë...lumi i Droit...mallkim kozmik..."

Më pas heshtje e plotë. Nuk isha më i sigurt nëse e kisha dëgjuar apo menduar atë që u tha nga një zë baritoni. "Hamëndja është e qëlluar! Me një fjalë janë alienët. Po ku jam unë dhe ata që më kanë sjellë?"

"Mos u tut! Je në bazën tonë"- u dëgjua brenda tëmthave të mij përsësëri Zëri.

"Ku është kjo baza juaj?"- mendova. Dukej që Zëri i lexonte, shikonte, ose i dëgjonte mendimet e mija se menjëherë u përgjigj:

"Në pjesën e pasme të Hanës!"

"O paska patur të drejtë Fredi i Paçit!"

"Kush asht Fredi i Paçit?"

"Alfred Cako, një studiues shqiptar."

"Qëllimi jonë është shumë miqësor ndaj jush dhe gjithë Njerëzimit. Besoj se e di rrezikun që paraqesin armët bërthamore?!"

"E di po unë ç'hyj këtu?"

Pas gati një minutë heshtjeje të plotë, Zëri u dëgjua përsëri:

" Planeti juaj, që ju e quani Tokë, ka hyrë në një çast tejet delikat, që rrezikon një konflikt bërthamor në një kohë jo të largët. Ne po mundohena ta evitojm.!"

"Po rrëmbeni ata që kanë në dorë këto armë, unë as dhe një kobure nuk kam në shtëpi."

"Mos u ngut. Ju kemi përzgjedhur ju dhe disa subjekte nga kombe të tjera, se duam të studiojmë se si mund të reagojë Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s ndaj një provokimi bërthamor të Putin. Ndaj po krijojmë një profil të plotë psiko-motoriko-logjik të kandidatëve kryesorë prej të cilëve do dalë sivjet Sekretari i Përgjithshëm. Kryeministri shqiptar është njëri prej tyre."

"Po në 10 milion shqiptarë në botë mua më gjetët? Pse nuk rrëmbyet Saliun ku bën ecje në tarracë?"

"Ju jeni në një grupmoshe me të dhe për më tepër jetoni shumë i izoluar dhe nuk do binit në sy po të mungonit disa ditë."

"Kam disa ditë këtu?"

"Po të fusim edhe të sotmen keni plotësisht tre rrotullime të tokës rreth vetes. Po jemi gati në fund dhe shpejt do jeni në habitatin tuj."

Ndjeva që gjaku po qarkullonte në fundet e gjymtyrëve dhe shpresa se mund t'i shihja njerëzit përsëri po bëhej e vërtetë.

"Po ndonjë përmbledhje të studimit do më jepni në fund?"

"Mos u bëj rrot fare!" -u përgjigj Zëri dhe kjo ishte fjalia e fundit që dëgjova prej jashtëtokësorëve. Më pas gjithshka u errësua dhe nuk kuptova se sa kohë kaloi, kur u përmenda në rrugën e pjerrët ku kisha qënë me makinë. Makina nuk ishte. Duket e kishin hequr si të parkuar në një vend ku nuk lejohej dhe do të më duheshin diss ditë që ta gjeja. Por isha në një gjendje euforike, se më kishin shpënë deri prapa Hënës dhe më kishin risjellë. Mund ta ngjisja me vrap të përpjetën që më ndante nga shëpia. Ndoshta padashje kisha ndihur në parandalimin e mundshëm të një lufte Bërthamore. 

Rrembimi (2)

 (vijim)

Cdo gjë ishte aq e njëtrajtëshme sepse ishte ndalur edhe zukatja. Nëse pat patur të tillë. Asnjë ndryshim sado i vogël i dritës, ajrit dhe temperaturës. Nuk ndjeja as të ftohtë as të ngrohtë. Gjithshka ishte e palëvizshme.

"Përse të më kenë sjellë këtu? Dy ditë pasi dola në pension, unë një emigrant i thjeshtë nga Europa Lindore, në një qytet të humbur të Kebekut? Shërbimet sekrete? Cilit shërbim mund t'i ketë rënë ndërmend, që të merret me një 65 vjeçar që sheh vetëm punën e tij, madje edhe se ç'punë sheh nuk e di as ai vetë. Jeta vërtet qënka plot të papritura dhe mua më ka pritur një e tillë, të ndodhem në një mjedis tërësisht të huaj, me 21 sfera të vogla në trup dhe me një  më të madhe në kokë. Ndoshta nuk do zgjasë shumë. Nuk dua të jetë një tmerr pafund...Fëmijët duhet të kenë filluar të më kërkojnë vazhdimisht në celular, ndonëse nuk di se sa kohë kaluar, që dhe ata t'i përfshijë paniku. Celulari duhet të jetë në makinë dhe makina ose ka mbetur në rrugën e pjerrët jo larg shtëpisë ose më kanë rrëmbyer me gjithë të. Nëse më zhdukin atëhere për ta do jetë një enigmë torturuese. Më mirë të më gjejn kështu, lakuriq dhe me gjithë këto rruzuj në trup se sa të mos le snjë shënjë. Do ketë gjithfarë teorish nga përfshirja në sekte të ndryshme djallore, dhe deri në eksperimentim me lojra të sofistikuara seksuale apo rrëmbim nga jashtëtokësorët. Do mbeten vetëm me pyetjen "pse?", por nuk do mendojnë se i braktisa pa u përshëndoshur. As avokati im, me gjithë zellin e pandalshëm nuk mund të bëjë gjë, se kjo që po ndodh është jashtë juridiksionit të tij."

Mendova të matja pulsin për të parë se si rridhte koha, por isha i ngujuar. Mund të lëvizja vetëm sytë. Më pas mendova të numuroj me mendje, por edhe atë nuk e bëra se kisha frikë se do më zinte gjumi. Ndosha ai i Madhi. Të mos më kaplonte gjumi dhe të ndjeja që qënia ishte vërtet e gjallë dhe funksiononte thuajse normalisht menova të bëja diçka tepër të njohur për ata që ushtrojnë Joga ose Zen. Të merrja frymë sa më thellë dhe të mundohesha të ndiqja lëvizjen e ajrit brenda mushkërive dhe deri sa oksigjeni të arrinte në rrjetin e qarkullimit të gjakut. Provova, por nuk arrija dot. Trupi nuk komandonte dot një frymëmarrje të thellë ose nuk kishte të nevojshme diçka të tillë. Nuk mund të gjeja se në ç'lloj gjendjeje më kishin vendosur. Nuk kisha nevojë as për ajër dhe as për ujë e megjithatë nuk ndjeja as dhimbje as lodhje dhe asnjë lloj nevoje tjetër njerëzore. "Do më kenë vendosiur në gjendje pezull" - mendova pa e ditur as vetë se ç'lloj gjendjeje mund të ishte kjo. Ndoshta mungesë e forcës së tërheqjes së gjithësishme,

"Nuk është e mundur që kjo kupolë të mos ketë një vend nga hyet ose dilet!. Nuk besoj se teknologjia ka arritur të kthejë një qënie të plotë në miriada atomesh dhe pasi ta kalojë përmes një membrane sferike, në hapësirat mes atomeve dhe më pas të më kenë rimbledhur saktësisht dhe të më kenë vendosur mbi një podium. Duhet të jetë diçka jashtëzakonisht e avancuar ose mbetet të më kenë rrëmbyer jashtëtokësorët."

"Hamendja është e qëlluar!"- dëgjova një zë baritoni brenda kokës sime, që fliste një shqipe pakëz në dialekt mbiShkumbinor.

U meka. Nuk isha më në gjendje të mendoja. Në tru më kalonin vetëtimthi mijëra fjalë, por pa lidhje me njëra tjetrën. "...hakmarrje...mutacion...nanoteknologji...dru me pre...Covid...Inteligjencë Artificiale...doni pish?...shpejtësi e dytë kozmike..."hani i dy Robertëve"...acidi ribonukleik...vallja e shpatave...katran...LSD...

(vijon)

Rrëmbimi

Drita ishte verbuese dhe nuk di se si arrita të mbaja timonin për të mos dalë nga rruga. Ndoshta nga që motorri dhe çdo gjë tjetër ishte fikur në çast. Sa kishte kaluar mesnata dhe ndodhesha në një të tatëpjetë jo larg shtëpisë. Në një natë pus të zezë, i rrethuar nga bredha të errët që ende mbanin borë degëve.

Më pas nuk ndjeva asgjë. Më shumë se një humbje ndjenjash e zakonshme apo dhe një vertigo, ajo ishte një ndalim i plotë i shqisave, por ende isha në gjendje të mendoja. Isha thjesht mendim. Pa asnjë qasje ndaj realitetit, nëse vërtet ende kishte një të tillë. "Kjo do jetë vdekja...trupi vdes dhe idetë rrojnë përgjithnjë. Pak a shumë si tek Platoni apo edhe në propagandën komuniste, kur ideali ishte i përjetshëm. Nuk di sa kohë mund të arrij të duroj kështu vetëm si mendim. Apo koha jashtë realitetit nuk ekziston se është e pakuptim. Por duhet një farë kohe, qoftë edhe nanosekonda për të menduar?"

Mendova sikur të mundja të mos mendoja fare, se po bëhej një gjendje torturuese. "Po si mund të torturohesh qoftë edhe psikologjikisht nëse nuk ka realitet, nuk ka inde njerëzore, nuk ka luhatje të tensionit apo shtim të rrahjeve të zemrës? Dhe si mund të ketë gjendje nëse realiteti mungon?!" Nuk pata arritur deri në përpjekja e vërtetë për të ndalur mendimin, se nga brenda kapakëve të syve po shquaja dritë. Jo si ajo e tunelit , që përgjithësisht tregojnë ata që kanë pasur Përvojë Pranë Vdekjes. Ishte një dritë në një tonalitet të së blertës, që nuk kuptohej  nëse vinte nga një burim i vetëm apo rridhte nga e gjithë sipërfaqja e sferës ku ndodhesha. Ndodhesha brenda një sfere. Ose nën një kupolë ndoshta 15-20 metërshe. Iasha i shtrirë mbi një podium horizontal dhe nuk dalloja dot se sa lart nga baza e sferës apo e kupolës isha. Krejtësisht i mpirë po pa ndjerë atë ndjenjën gati gudulisëse që provojmë kur na mpihen gjymtyrët ose ndponjë pjesë tjetër e trupit.

"Jam gjallë ose në ëndërr, por pak më ndryshe se më parë kur nuk shihja dot. Ndoshta do më kthehet edhe prekja, dëgjimi dhe më vonë dhe nuhatja me shijen. Po ç'ndodhi me makinën? Atje isha kur u përfshiva nga ajo masë drite verbuese."

Mu duk se po më kthehej dëgjimi. Ishte thjesht një zukatje e lehtë, pafundësisht e lehtë, sa nuk isha i sigurt nëse vinte nga sfera apo ishte vetëm brenda kafkës sime. Pastaj pushoi. Ende nuk munda të kuptoja nëse pat qënë një zukatje e vërtetë. Më vonë zukatja u përsërit. Më pas pushoi për të rifilluar.

"Dikush duhet të më ketë sjellë këtu. Eshtë e pamundur të jetë ëndërr. Gjatë gjithë jetës asnjëherë nuk kam ëndërruar diçka të ngjashme edhe pse kam përjetuar transformime të çuditshme...Të jem rrëmbyer nga qënie jashtëtokësore? Unë asnjëherë nuk i kam besuar historitë me alienë dhe rrëmbime njerëzish."

Po më kthehej ndjenja e prekjes. Edhe shikimi po më përmirësohej. Ndonëse nuk e ngrija dot kokën dallova se në majat e gishtave të këmbëve më kishin vënë nga një sferë të vogël me një ngjyrë metalike në çdonjërin prej tyre. Diçka të ngjashme duhet të kisha edhe në majat e gishtërinjve të dorës, sepse i ndjeja si të larguar prej njëri tjetrit. Diçka ndjenja përreth kokës dhe në pjesën e turpshme në fund të barkut.

 "Dikush ose disa dikushë po eksperimentojnë me mua!" Atë çast ndjeva frikë dhe kuptova se qënia po kthehej e gjitha sikundër pat qënë më parë. Me dyshimet, trembjet, lektisjet, hamendjet, marritë, etjet për gjërat tokësore dhe mbi të gjitha kureshjten. "Ky është vetëm fillimi!"-mendova.  

(vijon)  

 

Ne, qëndra e botës!

Unë nuk jam shqiptaromadh.

Por edhe shqiptarovogël nuk dua të jem sepse jo vetëm mendoj dhe flas shqip, por se me atë pjesë të voël të rruzullit me lidhin shumë më shumë gjëra se më lidhin me pjesët e tjera. Po të zesh të numurosh njerëzit, çastet, ngjarjet bëhet një shkrim i gjatë dhe i mërzitshëm jo vetëm për ata që e lexojnë, por edhe për mua që e shkruaj.

Nuk jam as krenar dhe as i turpëruar që jam shqiptar. Ndjenja e krenarisë më ka kaluar që në kohën e "trushpëlarjes së madhe", kur na dukej se ishim shumë me fat që kishim lindur në Shqipërinë "fanar ndriçues." Por gjithashtu duhet të shtoj se më vjen mirë, kur gjuha jonë quhet nga më të vjetrat e njerëzimit. Ndoshtaasgjë nuk do ndryshonte edhe po të ishte ndër më të rejat, por ja që të vjen si mirë kur mendon që genet shqiptare shkojnë deri thellë kohëve të errëta të Fillimit. Kjo lloj ndjenje më bën që të hyj në grackën e ngazëllimit , kur dëgjoj se jo vetëm gjuhën e kemi më të vjetrën dhe jemi autoktonë, por se ne jemi pikërisht në rrënjët e qytetërimit.

Rreth 20 vite më parë isha më dyshues për këtë. Hyja herë herë në një Forum shqiptar, ku pjesëmarrësit më të shumtë ishin studentë shqiptarë në botë. Doja të dëgjoja idetë e reja të të rinjve të mençur. Atje hasa me këtë ngazëllimin patriotik, që ne na i kanë përvetësuar të tjerët shumë ngjarje, figura historike dhe arritje kulturore. Dhe nuk bëhej fjalë për të njohurit Piro i Epirit, Aleksandri i Madh apo Qyprillinjtë. Thuajse e gjithë kultura para Greqisë së Lashtë dhe gjatë saj ka qënë e jona, Ose më saktë duhet thënë pellasge, pellasgo-ilire dhe si rrjedhim e jona sepse jemi trashëgimtarët e drejtpërdrejtë. Edhe lufta e Trojës sipas disa shqiptaromëdhenjve kishte qënë luftë mes fisesh pellasge, dhe më vonë  i gjithë eposi u kopjua nga grekët. E përmenda më lart që isha dyshues se aq dija. Por kishte të tjerë më cinikë se unë. Për shembull një shqiptarovogël këtyre pretendimeve ju përgjigj me një bejte të gjatë, nga e cila unë kujtoj vetëm vargjet:

Shqipëtar ishte Akili

Dhe Agamemnon rezili,

Si Paridi dhe Enea

Dhe Helena gjyvendeja...

Asokohe mbeta i dyzuar nëse kishin të drejtë shqiptaromëdhenjtë apo shqiptarovegjëlit. Para disa javësh u binda që kishin të drejtë të parët. Një historian dhe shkrimtar i joni kishte botuar librin, që pak a shumë titullohej "Troja ishte në Shkodër". Ai kishte vërtetuar pas analizës së thellë të Iliadës, toponimeve, Googlemap dhe të dhënave të tjera historike, Mbretëria e Priamit paska qënë në Kalanë e Rozafatit dhe përreth.

U indinjova me grekët e vjetër më shumë se sa jam indinjuar me këta të rinjtë, për ndërhyrjet që bëjnë për "çështjen Bejleri". Kanë mijëra vjet që na plaçkitin!

Por e vërteta vonon, por nuk mënon.

Nëse do ketë edhe studime të tjera të tilla. atëhere e gjithë historia botërore (që është kryesisht europiane) duhet rishkruar.

Për të na dhënë ne vendin që na takon.

Atë të qëndrës së botës!

Edhe Sazanin o?!

Ka një diskutim të nxehtë në Shqipëri (dhe jo vetëm) rreth projektit Rama-Kushner për të kthyer Sazanin në një qëndër turistike me pesë yje. Kundërshtarët e perhershëm të Ramës e quajnë duke bërtitur si një falje të tokës shqiptare për të zgjatur qëndrimin e tij në krye të vendit, në një kohë që duket se Trump do fitojë zgjedhjet në Amerikë. Pra favori i madh që po i bën kryeministri dhëndërit të ish-Presidentit do shpërblehet me mbështetje për të nga administrata amerikane e ardhshme. 

Deri këtu nuk ka ndonjë ekzagjerim. Eshtë i qartë qëllimi i Ramës. Puna është që kundërshtarët e Ramës fshehin një ëndërr që kanë pasur deri tashmë. Atë të mundësisë se Trump do mbështeste Berishën dhe do bënte të mundur rrëzimin e Ramës. Tani duket sikur të zhgënjyer thonë: "Oh e bëri për vete edhe "the Donald"!"

Nëse e gjykon me më pak pasion këtë çështje duhet t'ju japësh përgjigje disa pyetjeve.

A duhej zhvilluar Sazani?

Besoj se përgjigja e menjëhershme duhet të jetë "Po" dhe mbas saj lind pyetja: Kujt i duhet lënë në dorë?Mendoj se Kushner është ku e ku më serioz se AlAbari apo të tjerë investitorë të tjerë të dyshimtë vendas e të huaj. Një kompleks i madh i ndërtuar prej tij mund të tërheqë më shumë turizëm të pasurish në Shqipëri.

Pyetja të cilës ne i trembemi dhe që del e qartë edhe këtë herë është - A jemi ne një shoqëri që mund të ndërtojë një sistem liberalo-demokratik? Jo ne nuk jemi gati dhe nuk mund të jemi edhe pas 20 vitesh. Ndaj është krijuar ky sistem autokratik, i ngjashëm me atë të shumë vendeve ish-komuniste dhe veçanërisht vendeve të ish-Bashkimit Sovjetik. Në të gjitha këto vende që drejtohen nga autokratë të korruptuar ndodhin këto afera të tipit "quid pro quo" (më jep të të jap). Ndodh me britanikët në Kazakistan, ka ndodhur me amerikanët në Ukrainë dhe dhjetra e dhjetra shembuj të tjerë. 

Nëse duam të krijojmë një shoqëri perëndimore me institucione dhe më pak korrupsion, këtë nuk duhet ta presim nga SHBA dhe BE dhe aq më pak nga politikanët tanë. Duhet një vetëedukim demokratik, solidarizim dhe pjesëmarrje në politikë.

Afera e Sazanit është ku e ku më pak e dëmshme për Shqipërinë dhe taksapaguesit se sa ato të inceneratorëve, sterilizimit apo abuzimeve me ndërtimin e rrugëve. Rama deri diku po e jep "me dhimbje" Sazanin se e ka apsur ndërmend ta jepte diku ku mund të fitonte për xhepin e tij 100 milion dollarë. Tani po e jep vetëm për një mbështetje potenciale politike.