Qielli i ka dëbuar poshtë shpendët,
Deti me dallgë stërmëdha dridhet;
Në qelqin e trashë të tryezës së kafeve
Pluhuri prêt të shkruaj diçka
A të vijëzoj lakuar
Shenjën e dashurive.
Strehët çurk rrjedhin
Se ujëmbledhësit janë plot me fletë,
Ashtu si i mbushën të pavërtetat
Arteret e dashurisë
Dhe s’lanë më të rridhte jetë.
Një robin i trembur
Duket se kërkon puplat e verdha
Lënë në një fluturim të kotë
Diku ndër të pamëshirme driza;
Për Pranverën që nuk dihet nëse vjen,
Me zë të dridhur qan Mariza*.
