Prehu në paqe professor Eko!

Qëlloi, që lajmin e papritur e mora kur isha duke lexuar në anglisht librin e tij “Mbi letërsinë“. Një dhuratë e vyer, që bëhet akoma edhe më e vyer kur mendon,që pena e tij nuk do shkruajë më rrjeshta të tjera brilante. Thashë , që lajmi ishte krejt i papritur dhe tronditës, se jo vetëm nuk kisha dëgjuar të vuante, por sepse shkruante vazhdimisht me një mençuri, e shkathësi pene të një gjeniu tridhjetvjeçar. Dukej se do largohej pasi të na kishte mësuar me mijra gjëra të tjera mbi letërsinë, artin dhe jetën. Mbi të gjitha se si të luftohet për të kërkuar e për të thënë të vërtetën. Shpresoja që në këto vite të merrte edhe çmimin Nobël për letërsinë.

Ju ktheva faqeve të fundit që kisha lexuar dje nga libri i tij. Duhet të them që është një libër, që të mëson dhe njëkohësisht të ndjesh se sa pak di nga filozofia, letërsia, mënyrat e të shkruarit, estetika dhe fusha të tjera që Umberto Eko i ka studiuar gjërësisht dhe thellësisht.

Mes dhjetra paragraphësh perla, zgjodha këtë të mëposhtëmin, për t’i mbyllur këto rrjeshta të thjeshta në kujtim të njeriut më të mënçur të italisë dhe njërit prej më të mençurve të dy shekujve të fundit në botë:

“…Ndoshta janë kohët modern, që shpikën nocionin e poetikes, due kuptuar se ata që lexuan Homerin në kohët e tij dhe disa shekuj më pas , e konsideruansi një enciklopedi të njohurive universale, po ashtu si lexuesit mesjetarë do konsideronin Virgjilin, apo Nostradamusin të tjerë lexues të mëvonshëm. Sot jemi ne që kërkojmë që në poezia, shpesh edhe në prozën letrare, të gjejmë jo vetëm shprehjen e emocioneve, apo një zinxhir aksionesh, apo një moral të caktuar, por dhe shkëndija simbolike, elementë të përafërt të të vërtetave të thella, të cilat nuk i kërkojmë më t’i gjejmë tek feja.”

(Nga fjala “Mbi Simboliizmin” mbajtur në Konferencën rreth Simbolizmit në Siena, 1994)

Rri gojembyllur!

Në ndjenjat e çastit ata u shkrinë…

Ndoshta është më mirë- “U shkrinë ata në të çastit ndjenja” ose “Ata u shkrinë në ndjenjat e çastit”; por nuk mund të hedhësh poshtë edhe versionet “Në të çastit ndjenja u shkrinë ata”, “Në ndjenjat e çastit u shkrinë ata” apo “Ata në të çastit ndjenja u shkrinë“. Edhe kombinime të tjera mund të jenë po njëlloj të pëlqyeshme dhe të nxitin pyetjet:

Cilët ishin ata? Pse u shkrinë? C’lloj ndienja të zjarrta ishin? Pse ishin të çastit? A mbetën të shkrirë apo u kthyen në gjendjen e më parshme? Sa ishin ata? Ndienjat ishin të njëjta apo të ndryshme? Ndodhi një reaksion ndienjash apo mbivendosje e tyre?Ata para se të përballeshin me ndienjat e çastit ishin në gjendje të natyrshme apo të ngrirë? Nëse ishin të ngrirë këtë e kishin pësuar nga lloje të tjera ndjenjash apo nga antindjenja?

E kështu me rradhë mund të formohen dhjetra e pyetje të logjikshme, me si, ku, kur, cilët dhe pse,që marrin shkas nga një grup fjalësh(gjoja metaforë), që dikujt i shkon në mendje ta shkruajë në një ditë dimri, kur nuk ka me se të merret. Mund të jetë përpjekja për të nisur një bisedë, vargu i parë i një poezie, një marrëzi fluturake ose çdo llojë fjalie e thënë në prani të të tjerëve.

Se të mendosh kuturu nuk e ke krejt në dorë, por mund të kontrollosh gojën dhe të mos flasësh kuturu. Që të mos ndjellësh me dhjetra e dhjetra pyetje të logjikshme, të cilave jo vetëm marrëzia, që ke nxjerrë goje nuk ju gjegjet dot, por dëmin nuk e zhbëjnë dot as dhjetra e dhjetra përgjigje të menduara mirë.

Mendo dhe rri gojëmbyllur!

Askush nuk ka për ta kuptuar se sa ke në kokë.

Shpërbërja e Partisë Socialiste

Partia Socialiste e Shqipërisë, nuk është tashmë as Partia e Punës dhe aq më pak një Parti e Majtë Europiane. Bile nuk funksionon as si një parti e zakonshme europiane. Këtë gjë të njohur e ridëshmuan edhe ngjarjet e fundit të nisura me nismën e Ben Blushit për zgjedhje të Kryetarit në Kongresin e saj të ardhshëm.

Duke u ngritur mbi bazën e një Partie Bolshevike, në një sistem parti-shtet diktatorial, sigurisht që nuk kishte se si të trashëgonte demokraci të brendëshme, gjë që është themeltare për partitë e majta dhe të djathta europiane, të cilat janë bashkësi të njerëzve të lirë dhe të barabartë, që grumbullohen rreth nje programi ideo-politik, që përputhet me interesat, formimin dhe kulturën e tyre.

Ndaj(si e kam shkruar edhe më parë) Partia e Punës, për interesat e vendit, duhet të ishte shpërbërë në vitin 1992.

E megjithatë, kjo nuk ka nfodhur ndaj është e padobishme ta përsërisim 24 vjet më vonë.

Sot kjo “parti” është një lloj bashkësie pa ideologji të qartë, me një statut që nuk respektohet, por që ka sjellë në pushtet me anë të votave një grup politikanësh sundues-grabitqarë, që drejtojnë vendin duke mbushur xhepat e tyre dhe të miqve. (E njëjta vlen edhe për dy partitë e tjera të mëdha.) Pra është një lloj makine që siguron vota dhe asgjë më tepër. Lufta bëhet se kush do ketë në dorë çelsat e kësaj makine.

Këtu është edhe synimi i deputetit Blushi. Ai më mirë se kushdo e di që kjo “makinë“ nuk mund të përmirësohet, bile e di se këtë rradhë as mund të shtjerë në dorë çelsat e saj, por bën përpjekje, për të fajësuar ‘drejtuesin” e sotëm të “makinës”, për të kosoliduar pozitën e tij para të huajve e për të mbetur një aktor kryesor në politikën shqiptare.

A është e dobishme për vendin përpjekja e Blushit?

Përpjekja e Blushit, si çdo përpjekje qoftë fëminore për demokratizimin e vendit dhe jetës politike nuk është e dëmshme. E megjithatë, duke u marrë me degët dhe jo me rrënjët e problemit, ajo bëhet edhe më utopike dhe më pak e dobishme se nuk këmbëbgul në atë ç’ka ndodh në të vërtetë në të Majtën shqiptare: Dy parti të drejtuara nga oligarkë anti-antikomunistë, të cilëve nuk ju bëhet vonë as për sindikatat, as për mbrojtjen e të dobtëve, as për shpërndarje më të mirë të të mirave material dhe për asgjë tjetër që aspiron e Majta në vendet e zhvilluara.

C’duhet atëhere të bëjë Blushi ose Blushët e tjerë?

Duket vërtet si një gjë e paarritshme, por mund të jetë më e lehtë se reformimi i Partisë Socialiste.

Përpjekje për ta shpërbërë.

Kjo do kohë, përkushtim ndoshta edhe mbështetje financiare, gjëra që ju mungojnë sot politikanëve shqiptarë. Por shembujt e Podemos, apo “Cinque stelle”, apo edhe durimi i Bernie Sanders mund t’I ndihmojë.

Shpallja e një programi të qartë të majtë, demaskimi i tre partive kryesore dhe udhëheqësve të tyre të korruptuar, duke krijuar besim tek rinia universitare, intelektualët e mënjanuar, shtresat e varfra e të tjerë, mund të bëjë që shumë shpejt të fillojë shkërmoqja e Partisë Socialiste.

A do duhen për këtë një, pesë apo dhjetë vjet. Këtë e tregon koha, por me gjendjen ekonomike të Shqipërisë nuk është çudi të ndodhë shumë më shpejt. Nëse synimi është i qartë dhe përpjekjet e besueshme.

Në të kundërtën periudha Berisha-Rama do zgjatë edhe 25 vite të tjerë.

Në Shqipëri punët nuk shkojnë mirë.

Në Shqipëri punët nuk shkojnë mirë.

Punët nuk shkojnë mirë se kryeministër është Rama, por jo për faktin se drejton keq qeverinë por se ka shkelur statutin e Partisë Socialiste dhe Kushtetutën e Shqipërisë, se nuk lejon demokracinë brenda Partisë duke injoruar shume nene të të dy dokumentave themeltarë dhe sidomos nenin ku thuhet se kryetari duhet zgjedhur çdo katër vjet. Këtë e thotë deputeti Blushi duke e mbështetur me shumë fakte dhe dokumenta dhe duke ofruar edhe veten së bashku me platformën e tij për tu zgjedhur si kryetar i partisë Socialiste, për të mirën e partisë, atdheut dhe të gjithë rajonit.

Rama përgjigjet se po bën reforma për të cilat do duhen edhe ndryshime të Kushtetutës por edhe të statutit të Partisë dhe se pengesat vijnë nga Ilir Meta, që nuk do të ndryshohet Kushtetuta në mënyrë që të ketë mundësi për të ndryshuar ligjin elektoral që do e forcojë në luftën për pushtet dhe do e shpëtojë nga një burgim i mundshëm, gjë të cilën e kërkojnë ndërkombëtarët. Ilir Meta nuk thotë asgjë, por le të kuptohet se ai është gati të pranojë reformat, po të mos preket kryeprokurori Adriatik Llalla, i cili është gati të mos pranojë reformat, që mund të sjellin arrestimin e ministrave, por ta përqëndrojë luftën kundër krimit tek ish-ministrat. Por në ish-ministrat hyjnë gjithë deputetët e opozitës, përfshirë këtu edhe kryeministrin Sali, I cili nuk do të lejojë as heqjen e Llallës, as ndryshimin e Kushtetutës, pa u bërë më parë gara për zgjedhjen e kryetarit të partisë socialiste që do shënojë demokratizimin e mëtejshëm të jetës së vendit. Në ish-ministrat mund të jetë edhe një deputet i veriut që i ka premtuar ta mbajë “si gocë sheiku” këngëtaren Xhesika Ndoi, gjë që e vështiron akoma më tepër situateën reformuese.

Në gjithë këtë situatë konfrontimesh zëri më i qartë është i ambasadorit Lu, që kërkon reformën e gjyqësorit, e cila do sjellë jo vetëm dekriminalizimin e politikës, dekriminalizimin e gjyqësorit, dekriminalizimin e popullsisë, por edhe dekriminalizimin e Fondacionit Soros, gjë e kërkuar me forcë nga Berisha dhe Aurel Plasari.

Në lojë ka hyrë dhe Aleanca Kuq e ZI, veprimtarët e së cilës, të mbështetur nga pularia e Tom Doshit dhe Dritan Priftit, kanë sulmuar me vezë ministrin Beqja(edhe ky i ardhur nga fondacioni Soros) që ka dhënë me koncesion kontrollin e gjjinjve të femrave për të kryer reformën e shumëpritur të silikonit.

Në Shqipëri punët nuk shkojnë mirë.

Askush nuk i do reformat!

Percjellje

Të gjithë të heshtur

Në këtë përcjellje;

Nuk dimë se kush ka vdekur

Për kë veshur kemi të përzishmen sjellje.

Tingujt e tunxhit

Bashkohen me erën e jaseminit;

Shqisat akoma nuk janë tretur.

Nguruar nuk i ka e ftohta e dimrit.

Një ofshamë e thellë dëgjohet

Por nuk ka jehonë,

Në arkëmortin mirë puthitur,

Më të shtrenjtën kemi futur,

Atë,

Ndërgjegjen tonë.