Debati për godinën e Teatrit Kombëtar dhe një listë me firmëtarë
më sjell edhe një herë në mendje aktorët dhe regjizorët shkëlqyer, që lindën
dhe u rritën në kalldrëmet e qytetit tonë. Disa e kishin në gjak talentin e
aktrimit, por për kushtet e kohës dhe moshën nuk mund të shkolloheshin. E mësuan
në skenë artin e interpretimt skenik dhe në fushën e xhirrimeve atë të
kinematografisë. Të tillë ishin Pandi Raidhi, Thimi Filipi, Vangjel Grabocka,
Dhimitër Trajçeja, Dhorkë Orgocka e deri në Stavri Shkurti dhe Aleko Prodani.
Patën talent dhe fat në jetë se mësuan nga regjisorët e mirënjohur korçarë
Sokrat Mio, Piro Mani dhe Mihal Luarasi. Ka pasë qënë një periudhë e teatrit të
Korçës, kur shfaqjet ishin mëse
dinjitoze dhe konkurimi me Teatrin Kombëtar (asokohe Teatri Popullor) ishte i barabartë.
Mbi të gjitha në atë kohë Korça kishte në teatrin e saj Vangjush Furxhiun, një
nga më të mirët e të gjithë kohërave në Shqipëri. Ndonëse nuk flitet sa duhet për
të, Vangjushi është i krahasueshëm vetëm me Kadri Roshin, Sandër Prosin dhe Naim
Frashërin. Të gjithë tashmë të mbetur vetëm në kujtesën tonë dhe në arkivat e
filmit dhe televizionit. Pranë talentit të Vangjush Furrxhiut ishin edhe Llazi
Sërboja dhe Nella Borova. Edhe këta të larguar para kohe nga jeta.
Asnjë qytet nuk ka nxjerrë kaq talente të skenës sa Korça.
Disa prej tyre i kam njohur nga afër dhe i kam admiruar për
aftësitë interpretuese, por edhe si njerëz. Ishin yjet e “Hollivudit” tonë dhe i
ndiqnim pas në gjithshka. Ndoshta edhe pse një pjesë e mirë e fëmijëve dhe të
rinjve ëndërrojnë të luajnë në skenë dhe në filma. Disa i kam pasur regjisorë në
angazhimet e mija skenike si fëmijë dhe i ri amator.
Raqi Cili, aktor me gjithë cilësitë e një artisti të prirur
për role pozitive, më pat mësuar si të recitoja duke i mëshuar llogjikës dhe
diksionit.
Jani Riza, i vrulllshëm, miqësor dhe plot humor na pat mësuar
se si të familjarizoheshin me skenën dhe si flisnim pa u çjerrë, por të dëgjoheshim
deri në rradhën e fundit të ballkonit.
Pero Gjezi, që vinte theksin në interpretimi i brendshëm dhe
në loja mimikës dhe lëvizjeve të
kursyera.
Llazi Sërboja i shkëlqyer në pantomimë.
Nella Borova, që dinte të të fuste brenda “lëkurës” të
rolit, që do interpretoje.
Ishte krijuar një traditë e bukur, me shfaqje cilësore dhe
interpretime të goditura, që u dobësua pas goditjeve të vitit 1973.
Gradualisht, aktorët e shkëlqyer filluan të ishin gjithnjë e
më të pakët.
Nuk mundën apo nuk arritën të linin mjeshtërinë e tyre tek të
rinjtë?
Do ketë në të ardhmen kohë të tjera të arta të skenës korçare?
No comments:
Post a Comment