Botërori

Sot fillon Kampionati Botëror i Futbollit, ose si e quanim në rininë tonë, Botërori. Kishte një llloj madhështie në emriin që përdornim, i cili ishte njëkohësisht edhe mbiemri cilësor. 

I mrekullueshmi, i paarritshmi, emocionuesi, drithëruesi – Botërori.

Ishte e vetmja ngjarje, që na bënte si gjithë qytetarët e botës. Si theshte i ndjeri Taqi Veriga në vitet ’70, “Ne e matim jetën tonë me kampionatet botërore!”. Kur mbyllej një kampionat do kishim katër vite monotone në pritje të kampionatit tjetër. 7-8 muaj pas mbylljes vazhdonin me zënkat se cili ekip e meritonte më shumë, se kujt I ishin bërë favore, se cili vend i kishte lojtarët më të mirë dhe se si ekipi për të cilin bënim tifo, do ja tregonte qejfin kundërshtarëve pas katër vitesh. Dhe kështu ndodhte edhe 7-8 muaj para se të niste. Grindeshim për lojtarët, ju vinim epitete lojtarëve të ekiëpeve të tjera, bënim parashikime nga më të çuditshmet deri sa 2-3 muaj më parë, shpërndaheshin disa blloçka të vogla me kalendarin e ndeshjeve, që nuk gjendeshin lehtë dhe nuk dihej se kush i shtypte. Ndoshta punëtorët e shtypshkronjave, pasi mbyllej një sy nga drejtuesit e tyre. Ishte gjë e madhe të kishe në xhep një kalendar të ndeshjeve.

Në Korçë, Botërori i parë i ndjekur plotësisht dhe më magjiku ishte ai i vitit 1974. 4 vite më parë numuri i aparateve televizive në qytet ishte jo më shumë se 10, ndaj pjesa më e madhe e qytetit nuk kishte mundur t’i ndiqte në televizion ndeshjet e kampionatit të Meksikës.

Brenda 4 viteve, sidomos në dy të parët të “ethes së televiziorëve”, korçarët kishin kërkuar matanë Atlantikut t’ju dërgonin televizorë dhe një pjesë e mirë e të afërmve ja u kishin plotësuar kërkesën dhe qyteti i shte mbushur me aparate të markava Fanola, Gruding, Saba, Filips dhe të tjera më pak të dëgjuara. Prej 1972-shit kishin nisur edhe shitjet(me autorizim) të aparateve të montuar në Durrës, që ishin të markave Iliria dhe Adriatik.

Lajmi , se Tirana do i jepte të gjitha ndeshjet ishte i mirë për ata , që kishin mbetur pa asnjë lloj vibratori të madh të fshehur në pemë apo nën çati. Kishte muaj që ishte në funksionim të plotë aksioni për heqjen e antenave të kanaleve të huaj, si pjesë e fushatës së “luftës ndaj shfaqjeve të huaja dhe ndikimeve borgjezo-revizioniste”. Qyteti, që deri në qershor të vitit 1973 kishte zgjatur antena nga më të çuditshmet mbi shtëpi dhe tarraca, ishte detyruar të “priste flokët metalike”, ashtu si ishin detyruar djemtë të qetheshin më shkurt dhe të prisnin ‘favoritat” ndërsa vajzat të hiqnin dorë nga minifundet.

Megjithatë, ndeshjet preferonim t’i shikonim nga “jugosllavi”, se Tirana jo vetëm që kishte komentatorë të dobët, por ulte edhe zërin e thirrjeve në fushë dhe ndeshja dukej si “memece”.

“Tifozët” atë vit ishin ndarë në kampet tradicionalë, “gjermanë“, “hollandezë“, “brazilianë“ dhe pak “italianë“. “Brazilianët” bënin tifo edhe për gjithë amerikano-latinët, ndërsa një pjesë e “hollandezëve” pëlqenin edhe Jugosllavinë e atij viti. Disa tifozë anakronikë të rusëve bënin tifo për Poloninë dhe Republikën Demokratike Gjermane.

U duk që në ndeshjet e para, se futbolli europian dhe sidomos ai hollandez do triumfonte. Ekipet e bazuar në teknikën individuale, si Italia, Uruguaj dhe Argjentina u larguan shpejt. Futbolli atletik total fitoi përfundimisht qytetarinë. Që prej Hungarisë të vitit 1954, nuk ishte parë ekip aq dominues sa Hollanda e atij viti.

Mes sherreve të tifozëve korçarë duke nisur nga të rriturit e deri në fëmijët, kampionati “magjik” u mbyll me fitoren e vendasve, Gjermanisë Federale, e cila kishte arritur kulmin e saj dy vite më parë, duke luajtur taktikisht mirë, me racionalitet dhe e mbështetur nga publiku i saj, arriti të mposhte tulipanët e mrekullueshëm të Johan Krojfit. Trishtimin e asj finaleje nuk e kam provuar më kurrë në një ngjarje sportive. Si unë edhe qindra përkrahës të atij futbolli të bukur, të paparë në atë nivel deri në atë kohë.

Ishim 15 vjeç dhe do na duhej të bëheshim 19 për të pritur hakmarrjen e ëmbël ndaj gjermanëve.

Brenda atyre katër viteve do kishte në Shqipëri vetëm “goditje të grupeve antiparti”, “ashpërsim të luftës së klasave”, gjyqe politike dhe internim të të pafajshmëve.

Futbolli ishte “droga” jonë për të larguar nga mendja sa më shumë pyetjen “Përse?”.

Dhe “droga” më e fortë ishte ajo e Botërorëve.