Ka një shqetësim në përkrahësit e Ramës dhe një ngazëllim mes kundërshtarëve të tij, se “kryeministërllëku” i tij nuk do jetë i gjatë pasi me të janë të pakënaqur kryesisht në Uashington dhe disi më pak në Bruksel.
Kështu përmenden faktet që amerikanët nuk po e takojnë por takojnë vetëm prokurorët e SPAK, tekstet e urimeve të Trump dhe Rubios për 28 nëntorin dhe veçanërisht ndjekja penale dhe pezullimi i Ballukut pas presionit të amerikanëve ndaj prokurorit Premçi. Këto vërtet nuk janë tregues të parëndësishëm.
Po janë domethënëse se kemi të bëjmë me një lëkundje të fortë të pozitave të tij?
Që t’i dridhen këmbët drejtuesit të një vendi të vogël me aspirata demokratike dhe anëtar i NATO-s, duhet të tronditet thellë baza mbi të cilën ai qëndron.
Nëse ne mendojmë dhe pranojmë se baza e Berishës, Nanos dhe Ramës, në kohët që kanë qënë kryeministra ka qënë përkrahja nga Uashingtoni, Londra apo Berlini, atëhere me të drejtë mund të shpresojmë (apo shqetësohemi) se Ramës po i vjen fundi. Por e vërteta është larg saj, Drejtuesit politikë të një vendi si i joni nuk mund të katapultohen nga Fuqitë e Mëdha. Nëse do ishte kështu do kishim parë kryeministra Eduard Selamin, Shenasi Ramën apo Evi Kokalarin. Gjithashtu do kishim largimin përfundimtar nga politika të Berishës.
“Ndërkombëtarët” mbështesin dikë që ka treguar se është në gjendje të kontrollojë një grupim politik dhe që është në gjendje të marrë vota, qoftë edhe duke përdorur turli marifete. Në Shqipëri sot për sot ka vetëm dy të tillë- Rama dhe Berisha dhe ky i fundit ka humbur dhe do humbë çdo fushatë kundër PS-së.
Por le të shkojmë me logjikën e atyre që mbrojnë plotfuqishmërinë e amerikanëve dhe pretendojnë se po të duan amerikanët krijojnë me anë të CIA-s një “revolucion portokalli apo çiklamin” sikundër kanë bërë në disa vende të tjera dhe e ndryshojnë regjimin.
Por edhe këtë revolucionet me ngjyra nuk lindin nga Hiçi. Zakonisht ka një lëvizje proteste të një grupi të caktuar, që ka udhëheqësit e tij dhe që mund të fuqizohet duke u mbështetur nga ambasada amerikane dhe të tjerat.
Në Shqipëri nuk ekziston një lëvizje e tillë.
Por si ti spjegojmë ftohtësinë e amerikanëve ndaj Ramës, telegramet e Uashingtonit dhe goditjen ndja Ballukut?
Duke parë qartë marëdhëniet transaksionale të administratës së sotme amerikane me vendet e tjera, them se këto janë kamzhikime ndaj Kryeministrit për të qënë gjithnjëe më i bindur ndaj politikave amerikane dhe atyre të NATO-s, si dhe për të bërë edhe më shumë favore ndaj klanit Trump. Përmendja e karteleve të drogës në telegramet e urimit është pikërisht i tillë. Amerikanëve nuk ju bëhet vonë për narko-shtetet për sa kohë ata janë shërbëtorë të bindur të tyre. Për më tepër, grupet e trafikantëve shqiptarë që pastrojnë paratë në Tiranë, janë të fuqishëm në trafikimin e drogës në Europë, por jo në SHBA dhe për të rinjtë europianë që humbasin jetën nga mbidozat, Shtëpisë së Bardhë nuk i “lagen hiç drutë“.
Por a mund të themi se Rama është psikologjikisht i tronditur?
Vërtet është, por nga fakti se si çdo udhëheqës me prirje diktatoriale ai është paranoiak dhe edhe pse mund t’i dijë më mirë se unë këto çka rrjeshtova më lart, nuk mund të mendojë gjithnjë në mënyrë racionale,
Ramën mund ta rrëzojnë, madje shpejt, vetëm shqiptarët!
Por për shumë arsye ata kanë zgjedhur topitjen dhe një tradicionale “E mo ç’i q. tëmën!” ndaj dhe mandati katërvjeçar do mbyllet normalisht, sigurisht me disa ndryshime emrash dhe me disa burgosje të tjera.
A gaboj në këtë parashikim të zymtë?
Edhe nëse gaboj , nuk është ndonjë çudi, se nuk është hera e parë që më ndodh.
No comments:
Post a Comment