Ata ishin tërësisht të bardhë,
Në një tempull mizor bardhësie.
Ai priste zemrën t'i shkulnin majë shkallarëve
Në të solsticit ag,
Castin kur e para rreze
Mbi turmat sylakmitare bije.
Pështjellë me garza mendimesh sterile,
Të dy dukeshin si të njëri tjetrit sozi
Vrasësi dhe viktima,
Prijësja dhe i huaji,
Sjellë nga të tjera kohë,
Mbartur nga të ndryshme Gjithësi.
Befas një tufë floku,
Nga të tjerët ndarë,
Stisur si një e mprehtë kosë,
Më shumë ajrin çau se grykën e tij.
Pikat nuk e përskuqën pangjyrshmërinë,
Ishin të pangjyra krejt
Asgjë nuk ndryshuan tek e bardha
As një nollë të vetme të zbërdhyltë gri.
Nuk ishte Tempulli i Mbishkrimeve,
Ku Majat blatonin gjak për një botë tjetër,
Dy të pagjaksit çmendurisht të bardhë,
Duket se vinin nga e frikshmja natë
Kaluar me "Vlad The Impaler".
No comments:
Post a Comment