Perpunimi i shpejte i nje vjershe te babajt.

U perpoqa te ndryshoja, c'ka me dukej jo e sakte logjikisht dhe ndonje fjale qe nuk tingellonte mire, pa ndryshuar ritmin, po duke i dhene artificialisht strukturen e nje poezie ne varg te "thyer".

            KALLAMISHTE

            Në zall  të largët 

            Vetë ke mbetur

            Kallamishte e hollë,

                        E gjatë,

                                    E tretur.

            Po fryn erë e marrë

            Nuk ka fund e anë,

            E ftohtë erë,

                        E lagësht

            Nga s'di ç'oqean.

            Qëndron,

                        Dridhesh,

                                    Përulesh

            Dhe ngrihesh ti prapë.

            Fuqi pate mjaft koh’.

            Tani kush do të japë?

            Të shoh q'u venite,

                        Sa shum' t’u tret trupi!

            U holluan krahët,

                        Poshtë ra supi.

            S’ke fuqi më.

            Po shpresa t’është shpërndarë?

            A s’ke më shpëtim dhe pret era të t’marë?

            Qëndro edhe pak,

                        Duro dhe pak ditë

            Atë helm që të bën shpirtin e mpitë.

            Se po të mos ngrihesh,

                        Të bëhesh si më parë,

            Nga më e para re,

            Shiu do bjerë

            E rrëkeja do të marë.

                                                E djelë 6 Nëntor 011