Per ata qe ikin.

SI LAHEN TE VDEKURIT?

Dihatjet vazhdonin prej ditësh

Edhe flakëza e qiririt

    Herë lëkundej

        Herë shkonte drejt.

Kishim harruar

        prisnim vdekjen

A donim t’a mbanim në jet’.

Në atë mërzi paramortore,

Kur padurimi për ardhjen e fundit

Eshtë më vrasës se fundi vetë,

Krahun duke më prekur lehtë,

Ti pyete:

-Si lahen të përgjumurit?

Pata frikë të të shihja në sy,

Më shumë se atë që jepte shpirt.

Ty, që në këtë prag misteri

Nuk shquan dot dritën nga terri

Përuljen prehëse nga një rit.

Doja të bërtisja:

“-Të pastër janë ata që flenë

Të ndritur si rrezja e kulluar,

Në çastin kur janë larguar,

Njollat në frymët tona lenë.”

Heshta dhe mbeti ngulitur

Flakëza e qiririt e mekur,

Dritarja nga shihej një pjesë rruge,

Dhe ti me pyetjen absurde:

-Si lahet një i vdekur?