Nen fishkellimat e ererave te nentorit.

VALLJA E VDEKJES

E shoh të qeshur;

Eshtë e saja ditë.

Dejet e shpirti gëzojnë

Nën të bukurën veshje të bardhë.

E prapë harron.

(Si mos harrojë?)

Me ne sëbashku në të vdekjes rradhë.

Ngazëllehem nga krrelat e verdha ar,

Në breg liqeni, një vogëlush i rrallë.

Syve të kaltër Gjithësinë mban.

Dhe ai me mua

Në të vdekjes rradhë.

Duar shtrënguar,

Zotërinj e bastardë,

Buzë të hapura

            Sy plot pikëllim,

S'dim' kush e heq vallen e marrë,

Në ditë të bukura e në thëllim,

Në këtë të frikshme të vdekjes rradhë.

Nuk dua të pi,

Për ta harruar

E gjithë frikë ta çoj larg,

Se pranë e kam heshtjen e bardhë.

Me ty dhe mua në të njëjtin varg,

Nën tingujt e "Je suis malade".

Shenim: Vargjet e para te kesaj poezie u shkruan disa jave me pare, kur isha nen tensionin e nje lajmi te keq te diagnostikimit me leucemi te nje njeriu te afert. U perfundua ne kete gjendje, keto dite dhe nuk ka asgje te vecante, vec asaj qe shkon ne mendje shpesh cdo qenie e arsyeshme qe jeton. Kenga qe permendet ne fund eshte nje kenge e dhimbshme dhe shume e bukur e Serzh Lama. Shpesh e degjoj nga Dalida, qe ka interpretimin me dramatik te kenges dhe here here ate te Lara Fabian, qe e ndjen kengen ne menyren e saj ala-Fabian.

E megjithate, jeta vazhdon dhe eshte e bukur dhe ndoshta nuk eshte ne kontradikte me Vdekjen, sikunder jemi mesuar ta shohim. Edhe Iliri eshte me mire keto dite dhe shume optimist.