Pashka e besnikëve!

Edhe pse nuk e fus veten në “besnikët”, Pashka hierore është dita më e rëndësishme e vitit për familjen time. Eshtë dita , kur pritshmëria për Festimin e Madh, fillon 6-7 javë më parë me Festën e Karnavaleve, vazhdon me përpjekjet për “të vënë rregull në të ngrënë“ (se kemi kreshmët)dhe shoqërohet me padurimin për të dalë dimri se “koha nuk ngrohet po nuk ra veza e kaurit përdhe!” Java e Madhe fillon e mbyllet me përgatitjet për festë, ndalimin e lyrërave dhe proteinave dhe arrin kulmin në lajmin e gëzuar(që të tërë e dinë më gojë) “Krishti u Ngjall!”, që është si një burie që na fton të lëshohemi të uritur në tryezat tona familjare.

(Sigurisht, kjo është mënyra se si e përjeton një 55 vjeçar, jo fetar, se ortodoksët e përkushtuar e përjetojnë ndryshe dhe po ndryshe e përjeojnë të rinjtë besimtarë ose jo, tek të cilët periudha e Pashkëve përkon me rritjen a tyre të bekuarave hormone.)

Unë nuk e kujtoj kremtimin e parë të Pashkëve në shtëpi edhe pse kujtoj Karnavalet dhe dëshirën për tu veshur si “rrogeçë“. Kujtoj mirë të dielën para kinemasë, kur djemtë e rinj thyenin vezët me njëri tjetrin dhe kur flitej se bëheshin edhe hilera me vezë druri, ose të zbrazuranga një vrimëz e vogël e të mbushura me shurup e më pas të ngurtësuar. Vetë edhe pse e kisha vezën time të fortë në xhep, nuk kisha luajtur, se trembesha se mos e humbja. Kjo ishte e djela plot dritë e Pashkës së fundit të fëmijërisë sime. Pastaj pati rreth 23 vjet, që Pashka zihej në gojë fshehtas dhe vezët e kuqe i mernim nga ndonjë e moshuar në farefisin tonë.

Sot, kur po bëhen rreth 25 vjet që kemi rinisur të festojmë Pashkën, ndjej se jo vetëm që ishte ndalur një nga të drejtat themelore të njeriut, por ne na mënjanuan edhe nga shqipja e bukur e Ungjillit dhe Psalmeve. “Pashka hierore Pashka- Pashka e Zotit Pashka”.

Nuk jam I sigurt se sa përqind e atyre që këndohen në kishë, janë të përkthyera nga Imzot Fan Noli, por dua të theksoj se brezit tim ju ndalua proza poetike më e bukur e shqipes, me ndalimin e kishës. Jam mrekulluar, kur kam dëgjuar në ringjalljen e Kishës Ortodokse, shqipen e pastër, të bukur e plot ngjyrë të Nolit. Dhe jo vetëm gjatë ceremonive festive të Pashkës, por edhe në ngjarje të tjera, në të cilat kam marë pjesë, kam ndjerë në gjithë trupin mrekullinë e predikimit në një shqipe të bukur, që të bën të ndjehesh si “në një vend të ndritshëm e të lëndinshëm”. nuk po zgjatem me shembuj, se më mirë i kujtojnë besnikët e vërtetë, ata që ndjekin rregullisht ceremonitë dhe ndjejnë thellë besimin.

Dua vetëm të përsëris fjalët e përkthyera nga Noli:

“Krishti u ngjall!- Vërtet u ngjall!”