Ngarkesa e lagjistave lagjista, si dhe e atyre Lagjista
bllokista, u shtua shumë, kur Republika jonë Popullore doli nga Traktati i
Varshavës. Në atë kohë , mbi shpatullat e tyre të pastërvitura, rra barra e
strehimit të popullsisë në Vend Strehime, për tu mbrojtur nga sulmet e mundshme
ajrore të agresorëve sovjetikë, se rreziku i sulmeve anglo-amerikane kishte
q[n[ gjithnj[ i pranish[m. Deri atë kohë, Partia nuk e kishte parë të arsyeshme
të kishte vendstrehime ajrore, se duket që Traktati i Varshavës do na mbronte,
por kur mbetëm jashtë çdo Aleance Ushtarake, sigurisht që ata që na kishin halë
në sy do mundoheshin të na gjunjëzonin dhe si kishte treguar përvoja e Luftës
së Dytë. Përpjekjet për gjunjëzim fillonin me sulme ajrore. Gjatë luftës së
Dytë, në Korçë kishte bombarduar një herë një avion englez, që don’te të hidhte
një bombë në kazermat e Italianëve, por bomba kishte përfunduar vetëm 300 metra
larg në një shtëpi pranë Lumit. Shtëpia kishte mbetur e shkatërruar, se duket
që englezët me preteksin e incidentit të Korfuzit mbanin jo vetëm arin
shqiptar, po nuk paguanin as dëmshpërblime për viktimat. Shtëpia e shkatërruar
ishte një shembull i qartë se ç’mund të bënin aviatorët revizionistë, nëse do
donin të bombardonin të themi fushën e avionave në Lumalas. Bombat me siguri do
binin në lagjen 3, ose si e quante një professor i nderuar i rusishtes në
“pellgu Tropolia”.
Detyra e Lagjistave nuk ishte të përcaktonte pikat më të
nxehta ku mund të bombardonin gabimisht revisionistët dhe imperialist[t e të
gjitha ngjyrave, por të organizonin, stërvitnin popullsinë për një evakuim sa
më të shpejtë dhe efikas në çastin kur do binte sirena e Alarmit Ajror. Dhe kjo
mund të isht e një punë e lehtë për kapterin në lirim, por jo për gratë në Kemp
apo për të birin e hoxhës. Sidoqoftë, ata e përballuan me sukses dhe në disa
prova reale , që u bënë, e gjithë popullsia, që nuk mund të merrte armët(pleq,
fëmijë, gra) lëvizi me shpejtësi, drejt v/strehimit, i cili për ne ishte
bodrumi i thellë i Hotel “Krimesë“(sot Pallas). Njëra pjesë e v/strehimit
kishte ujra, të cilat nuk e di në ishin nëntokësore apo nga ndonjë plasje tubi,
por më kujtohet mirë, që ajo pjesë pa dritë gëlonte edhe nga ca minj topolakë e
të zinj, që nuk afroheshin në pjesën ku dëgjoheshin zëra njerëzish dhe dallohej
dritë elektrike.
Në të njëjtën kohë, filloi edhe ndërtimi i v/strehimeve të
reja, të cilat sipas fjalëve të lagjistave do ishin në gjendje t’i rezistonin
edhe një sulmi të mundshëm me bombë atomike! Vendstrehimet hapeshin rreth tre
metra nëntokë me punë vullnetare nga banorët e bllokut. Zaten atë gjë duhet ta
bënin baballarët tanë se ishte për të shpëtuar kokat e familjeve të tyre. Vendi
jonë i ardhshëm i strehimit do ishte jo më shumë se 200 metra larg Pallatit.
Ishte llogaritur që edhe më i moshuari të arrinte nga kati i 5-të e deri në
qoshen e tij të v/strehimit në më pak se 12 minuta. Kuptohet, po qe se sistemi
radar i Ushtris[ Popullore do vepronte me përpikmëri, nga hyrja e një avioni në
hapësirën tonë ajrore e deri në hedhjen e bombës(largqoftë atomike)mbi
Pallatin tonë i duheshin jo më shumë se 3 minuta, por ne mbështeteshim
shumë edhe në cilësitë e Sigurimit tonë të kryesuar nga “dhelpra’ Kadri Hazbiu,
që do mësonte në kohë jo vetëm kohën kur avionët do niseshin nga aerodromi i
Kosturit, por edhe pikat që do bombardoheshin dhe llojin e bombave që do
përdoreshin. Ndaj që të gjithë ishim të qetë se edhe e moshuara Thomaidhë, që
çalonte nga njëra këmbë, do arrinte si kokrra e mollës në vendstrehimin e ri.
(vijon)
No comments:
Post a Comment