11 prillin e 1985-ës nuk kam qënë në Tiranë dhe pranë nuk
kisha jo vetëm shokët tiranas të Kursit, por as Rikun dhe Benin. I pari ishte
prej një viti në Metalurgji ndërsa i dyti sa kishte filluar redaktor në gazetën
“Drita”. Kam përmendur diku, që Beni më ka shtënë në mendje dyshimin e parë për
Komandantin, por dyshime të atij lloji ishin të cekëta dhe shpëlahëshin shpejt
nga propaganda e përditshme si dhe bisedat në familje apo mes të njohurve. Edhe
kur ime më, i theshte babajt në mënyrë të llogjikshme “Po ai i Madhi, si si
kupton këta tradhëtarët, që i ka pranë ditë e natë për vite të tëra?”, ai
tundte kokën në shenjë mohuese dhe theshte “Nuk është aq e lehtë, se i fshehin
këmbët,” Nuk di se sa rol kishte besimi i time ti tek Udhëheqësi, apo thjesht e
detyronte veten të mendonte ashtu nga frika dhe dëshira për të na mbrojtur ne.
Nuk kisha dalluar kurrë, që aim und të gënjente për Komandantin Legjendar edhe
pse kurrë nuk fliste me superlative për të.
Gjatë viti të fundit të gjimnazit, pashë një emision nga
Jugosllavi, ku flitej për Shqipërinë e kohës së luftës dhe ishin intervistuar
disa nga ata që sot quhen emisarët e Titos. Atë ditë mësova për Autokritikën e
Hoxhës në Berat, dokumentin e së cilës, tv jugosllav e nxorri ne ekran. Ishte
pasdite dhe isha vetëm dhe nuk besoj se e përmenda në shtëpi dhe nuk jam i
sigurt nëse e bisedova me shokët e ngusht[, me të cilët i tregonim të gjitha.
Ishin episode, që të ngjallnin dyshime për vërtetësinë e atyre që shkruante dhe
thoshte Enveri ynë. Mes tyre ishte edhe episodi i kasolles të Galigatit, i
trumbetuar në shtyp, si sakrifica më e fundit që bënte populli për Partinë dh
eUdhëheqësin gjatë Luftës. Beni më tregonte, se atë natë në kasollen e Zyrhasë
kishte qënë edhe Miçoja bashkë me shumë të tjerë dhe kishte qëlluar jashtë të
pinte cigare, kur nënë Zyrhaja zihej me të birin për mos e lënë ta therrte
dhinë e vetme. I biri, që nuk donte të ndjehej i turpëruar para miqve, ja
shkëputi më në fund të jëmës, e cila vazhdonte të mallkonte me të drejtë. E
gjora humbi jo vetëm dhinë, por pak kohë më pas edhe djalin për Atdheun e
Komandantit. Kishte plot episode, që nuk përputheshin me ato që tregonte Enveri
apo Historia e Partisë. Një tjetër, e lexonim në shtëpinë e Rikut nga një libër
i kongresit të III-të, ku stalinisti Hoxha nuk linte gjë pa thënë kundër Baba
Stalinit, nën shembullin e raportit të Krushovit kundër kultiti të individit.
Por, njeriu që e ka sharë në sytë e mij për herë të parë
Enver Hoxhën, ka qënë Bin Xoxi. Me Binin flisnim mbarë e prapë për politikë dhe
për lapangjozët e Bllokut, edhe pas thirrjes së tij në drejtorinë e Tiranës,
për ta paralajmëruar se do e arrestonin, po të mos e mblidhte mendjen. Një shok
i tij e kishte denoncuar se kishte kërkuar të gjente një revolver dhe se kishte
shprehur pakënaqësi për udhëheqjen.
Një mëngjes të vitit 1981, duke ecur për në Korpusi I
universitetit dhe po flisnim kundër Mehmet Shehut e të tjerëve, Bini më tha “Ai
i Madhi është më muti nga të gjithë o Nume!” U ndalëm dhe u çudita se nuk kisha
dëgjuar të flitej ndonjëherë në atë gjuhë për Udhëheqësin dhe i thashë “Mos e
ke gabim o Bin?”. Bini vazhdoi e shtjelloi
edhe pak, por e pamë të udhës ta mbyllnim atë muhabet. Vetë mendova, se
“persekutimi”, që i kishin bërë familjes së tij për ta hequr nga Tirana, kishte
ndikuar në atë mllef. Gjithsesi, figura e udhëheqësit-aktor, kishte marrë atë
ditë në mendjen time një të plasur të madhe.
4 vjet më vonë zemra e udhëheqësit pushoi së rrahuri dhe
disa muaj pas saj, një shok më tregonte “që i kishte dalë shpirti nga b…!” Nuk
di se sa është e vërtetë se shpesh Diktatorët vdesin të qetë dhe pa asnjë
brerje ndërgjegje. E dinë edhe që Ferri nuk ekziston!
No comments:
Post a Comment