Një “bajgë“ tjetër! Këtë herë e bardhë.

Duket, që asgjë nuk e ndal më Pit Uillsën, për të “lënë gjurmë“ në Korçë.

Këtë rradhë, bashkë me “lapangjozët”, që i përulen Ramës, nuk po lenë të qetë as shpirtin e Aleksandras dhe Tashko Ilos, dy korçarëve fisnikë, që i lanë qytetit shtëpinë e tyre të stilit rumuno-bizantin, që është kthyer në një nga simbolet e “fisnikërisë dhe harmonisë“ të qytetit.

Kam shkruar rreth Aleksandrës, se vetëm atë pata fatin të njoh. Grua e rrallë, që nuk mendoi kurrë ta shiste shtëpinë, ose t’ja u linte trashëgim të afërmve. Ja kishte dhuruar Korçës, sikundër i kishin dhuruar me t[ shoqin edhe punën dhe kursimet e tyre. Sigurisht, që mendonte se do i shërbente qytetit.

Vërtet i shërben. Cdo korçari, që kalon atje të paktën një herë në ditë, ai “monument arkitekture”, i ndryshëm nga arkitektura e Korçës, i sjell pranë edhe një pjesë të Ballkanit dhe të Europës Qëndrore. E bën të ndjehet më europian.

Mund të ishte kthyer në Muze të Kulturës korçare, të Europianizmit të saj, Emigracionit a kushedi se çfarë. Mund të kthehej edhe në një shkollë artistike pikture, muzike a baleti. Fantazia e të rinjve të kulturuar të Korçës mund t’I jepte çdo lloj funksioni, kuptohet duke e ruajtur sikundër është projektuar, me përshtatje të brendshme.

Cuditërisht (megjithëse asgjë nuk të habit më me “bandën” e Bashkisë), në oborrin e shtëpisë të Aleksandras kanë vendosur të nfërtojnë Muzeun e Gjon Milit, me fonde të akorduara nga TAP!

Dora projektuese, përsëri “dora e zezë“ e Pit Uillsën!

Printojeni këtë fotomontazh të bërë nga studioja projektuese. Ja tregoni njerëzve më të thjeshtë të qytetit nga Kulla e Hirit e deri në Barç.

Printojeni në bluza T dhe ja u vishni të pastrehëve të vërtiten rrugëve të Korçës!

Në rast se do gjendet një njeri i vetëm (veç larove të Bashkisë), që ta pëlqejë, ndërtojeni me kontribut vullnetar!

Ndoshta do jetë e fundit ‘bajgë“!