Pasditen e nje lajmi te keq

Sot,
Dielli ishte shtruar këmbëkryq bregoreve.
Në pështjellimin e jeshiltë
Të fushave të përkulura
U ula edhe unë.
Pyeta:
“Nuk do ketë më kuaj,
Jele të tundura,
Trokthe në mbrëmje,
Qëndrime më këmbë në gjumë?”
Përse do na duhet gjelbërimi,
I pamati gjelbërim i pranverës?
Pelën nuk do ndjekin mëzat e rinj,
Nuk do dëgjohet më hingëllimi
I gjogut, që i jep shkelmin derës
Dhe fluturon hapësirave,
Kur është diell si sot,
Por dhe në stinën e shirave.
Dua të bëhem njësh me dheun,
Që tani nuk është më i huaj,
Të ndjejë dhe ai se jam pjesë e tij;
Ndaj e mbroj,
E puth,
E selit
Dhe lutem, që kurrë mos jetë pa kuaj.