Diçka e magjishme ndodh në tropik,
Ndersa grimcat e rërës
Gicilojnë trurin e lodhur.
I dorëzohemi lagështisë,
Dhe kthehemi në fëmijë,
I jepemi pa frikë,
Lëngut të panjohur.
Dhe një ngathësi e ëmbël,
Na bën të përulemi ngadalë,
Ngadalë mbi gjelbërimin e palmës,
Që betonin çan,
Që duket si e nisur drejt të oqeanit valë.
Do kemi forcë edhe ne,
Drejt valëve të shkojmë,
A në të përndezurin beton,
Nga harlisja e bimëve rrethuar,
Ku plasaritja e vullnetit,
Sërish ka të forcës jetë,
Mes paradoksit të prehjes
Dhe gjallimit
Do qëndrojmë?
Një buzëqeshje e pastër,
E pahabitur nga stepja jonë,
Na fton drejt palmave ku varet një “hamok”,
Por ne nuk dimë a duhet të përkundim,
Endrrat,
Spitullimin,
Arratisjen,
Më të mirin shok.
Më tej është gogësitja e valëve,
Që mpin të gjithë bregun,
Dielli nga zeniti përton të zbresë,
Mbi kristalet e përjetshme,
Me kujdes,
Ne shtrojmë zhegun.
* * *
No comments:
Post a Comment