Putanat plaka

Qëlloi të vizitoja Parisin, për herëtë parë, kur zhvillohej fushata elektorale për President e vitit 2007. Qyteti ishte i mbushur me postera. Për mua është qyteti më i bukur në botë dhe nuk më “hynin në sy” posterat elektorale. Por ndërsa kaloja në një rrugë, që quhej nga vendasit “rruga e turqve”, pashë disa prostituta të shkuara në moshë, që prisnin në mes të ditës “gjahun” e tyre. Nuk kisha parë gjë të ngjashme në ato qytete perëndimore, që kam vizituar. Ndërsa zbrisja poshtë rrugës për të shkuar drejt Senës, sepse në mendje, pamja e tyre “surreale” u lidh me kandidatët për President të Francës. Kështu lindi poezia “Putanat plaka”, e përfshirë në përmbledhjen me poezi “Endem”, që më duket se  shkon në çdo fushatë  elektorale.

Ato shfaqen ditën,

Veshur çuditshëm,

            Me flokët “ala garson”

Në rrugën që zhurrmon nga turqit;

Në rrugën ku gjithkush shkon.

Njëra duket si manekin

Me dorën mbështetur tek vitrina,

Sytë e tejlyer

            Dhe gjoksin nxjerrë.

Të vdekur i ka sytë;

Nuk di më sheh mua

            Apo kërkon të tjerë.

Dy të tjerat më poshtë

Me fundet e shkurtër,

            Por barkun mbuluar

Të fshehin të lindjeve shenja.

Thua fëmijët e rritur

I bëjnë të ndjehen më pak të denja.

Për kë votojnë putanat,

Putanat e gjora, mplakur në trotuar?

(Për vota klithin kandidatët

Shqyejnë shoq’-shoqin

            Në të nderit Pazar.)

A thua jeta i ka dërmuar,

A ndoshta s’kanë më besim;

Disa klientë i kanë patur,

Ndaj s’shkojnë kurrë në votim?

Mos ndoshta mbrëmjeve

            Përgjumur,

                        Lodhur,

Kur tmerri, frika

            S’ka fund,

                        S’ka anë,

Në dhomat pisë,

            Jo mirë ngrohur

Thonë:

            “Kjo jetë është putanë!”?