Moesta et errabunda (Ch. B.)

Më thuaj nëse zemra të niset flur Agatë

Larg oqeanit të zi dhe të ndyrit qytet

Drejt një oqeani tjetër me shkëlqim të pamatë,

Blu, i qartë, i thellë si virgjëria vetë?

Më thuaj nëse zemra të niset flur Agatë

Deti, i madhi det na lehtëson mundimin!

Djalli i dha detit zërin e gërvishtur

Që si organo t’pafund e kthen thëllimin

Dhe të tundë djepin, këtë detyrë të ndritur?

Deti, i madhi det na lehtëson mundimin!

Rrëmbemë mua vapor! Më merr ti fregatë!

Larg! Larg! Balta është bërë nga tonat lotë

-          Vërtet herë herë zemra jote Agatë,

Thotë: Larg brengës, krimit, dhimbjes së kotë

Rrëmbemë mua vapor, më merr ti fregatë?

Sa larg që ndodhesh parajsë erëmirë

Ku nën të kaltrin qiell ka veç dashuri,

Ku të gjithë duhen dhe duhen të dlirë,

Ku zemra kridhet në të pastër kënaqësi!

Sa larg që ndodhesh parajsë erëmirë!

Po e blerta ëndërr e dashuris’ në rini,

Me shëtitjet, këngët, puthjet dhe buqetat,

Violinat që tingëllonin kodrës përbri,

Me mbrëmjet me verë, që nxirrte të fshehtat,

- Po e blerta ëndërr e dashuris’ në rini,

E pafajshmja parajsë e joshjeve të fshehta,

Më larg se India, më larg është se Kina?

A mundet ta zgjojmë me thirrje të mek’ta,

Ta ngjallim sërish me të arta cicërima,

Të pafajshmen parajsë të joshjeve të fshehta?