Jashtë një kut, brenda….!

 Eshtë një shprehje vulgare e anëve tona, por e goditur dhe që në dallim me popullsitë e qyteteve të tjera, zbatohej nga shumica e popullsisë korçare dhe ka krijuar ato tradita tashmë të njohura.

Shprehja kishte të bënte me disiplinimin e shpenzimeve “për tu dukur” me shpenzimet e rëndësishme të jetesës dhe sidomos me paraqitjen e hijshme të interierit të banesave korçare. Jo më kot, në pajët e nuseve korçare nuk ju kushtohej rëndësi “bizhuterive apo stolive të tjera”, por qilimave, kuvertave, mbulesave të shtretërve etj.etj.

Po përmend këtë fakt të thjeshtë, të njohur nga të gjithë korçarët, që janë lindur e rritur në Korçë, për dy arsye. E para, është një koncept i gabuar, i shprehur nga disa njerëz , që nuk kanë lidhje me Korçën, se “ korçarët dilnin në rrugë me frak” e dëngla të këtij lloji, të shprehura edhe nga kryeministri Rama gjatë kësaj fushate elektorale.

E dyta, ka të bëjë me aplikimin e parimit të “Rilindjes Urbane”, “që të bëjmë sa më shumë për qendrat e qyteteve”, që të duken të bukura, të rinovuara dhe tërheqëse për turistët.

Edhe në fushatën që po bën Peleshi, edhe pse kam kapur pak grimca të saj, theksohen dhe ritheksohen rikonstruksioni i Teatrit, rikonstruksioni i Bashkisë, një park “fantastik olimpik”, “biblioteka europiane, që po ngrihet” dhe të tjera të ngjashme, që përbëjnë një devijim nga “filozofia tradicionale korçare”, për të konsoliduar fillimisht ekonominë “e familjes” dhe në fund t’i kushtohet vëmendja luksit dhe shpenzimeve “për tu dukur”.

Sigurisht, që investimet publike në qytet, restaurimi i Pazarit, tërheqin turistë, si dhe krijojnë një gjendje më optimiste për qytetarët (nuk di se sa është përqindja e korçarëve, që duan të ikin nga Shqipëria, se në rang republike është 56%), që mund të sjellë rritje në investimet e vogla. Por, a kthehen këto shpenzime “kozmetike”, në shtytësa të ekonomisë të qytetit?

Po bëhet shumë zhurrmë për rikonstruksionin e Teatrit. Bile, Rama tha, “që për herë të parë luhet në Korçë balet!”, a thua se fliste për Moglicën. (Në Korçë ka pasur shkolla dansi para 90 vjetësh dhe balerinë e balerina të nivelit pas Luftës së Dytë.)

Po a është rikonstruksioni, që i mungon Teatrit të Korçës, apo diçka më thelbësore, që quhet Kulturë dhe Cilësi?

Mos është “të lyerit e të ngjyerit” e qyteve një aplikim i filozofisë së Ramës, që i shërben më shumë “shitjes të produktit elektoral” se sa vetë jetës së njerëzve?

Dua të theksoj, që nuk di se ç’ka është më e rëndësishmja në administrimin e qytetit. Trashë trashë, do thoja, tërheqja e investitorëve, qëë do hapin vende pune, duke ju krijuar lehtësira në taksat dhe shpejtësi në realizimin e projekteve.

Nuk di edhe se sa e ka bërë dot administrate e Filos këtë dhe se sa e ndihmon legjislacioni shqiptar për ta bërë.

Pas saj vjen mirëmbajtja e qytetit dhe krijimi i një mjedisi sa më të mirë.

Investimet publike për sektorët, që dalin me humbje(kultura, sporti) vijnë pas krijimit të një baze të shëndoshë ekonomike, sepse janë sektorë, që do kërkojnë vazhdimisht para dhe nuk dihet se si do jetë nesër buxheti i shtetit.

Kjo është logjika e investimeve publike në kapitalizëm. E ndryshme nga ajo, kur “shoku Enver” përuronte pallate e vatra kulture dhe në sheshe hidhnin valle grupet profesioniste dhe amatore.

Jashtë çdo gjë dukej një kut, në darkë në tavolin kishim…!