Njerëz,
Që kërrusen,
Dhe mbi tavolina çikin hundët e njëri tjetrit.
Vetëm për të shtyrë
Edhe një ditë më shumë
Të ekzistencës së tyre të përkulur.
Të lumturuar,
Ndërsa dikush i fuqishëm
Ju prek lehtë parakrahun
(Fuqia e magjishme e prekjes)
Dikush, që prej qiejsh imagjinarë
Në botën e tyre është ulur.
Dua t’i shkund,
T’ju thërras,
Se sa shumë kanë e nuk i dinë.
Shumatore energjish pa kufi,
Universe mrekullisht të krijuar.
Po s’mund,
Edhe këtë e di,
Me sytë e ndarë nga hundët e tyre,
Do më shohin si të shkalluar.
Ngrihem e dal nga Bari,
Nuk dua të shoh më gëzimin e tyre mjeran.
Në kalldrëmin e lustruar
Edhe prej gjunjve të tyre,
Shoh hijen time të shtrembëruar
Që të njëjtin trishtim mban,
Atë të ditës,
Kur jam larguar.
No comments:
Post a Comment