Po ju tregoj tani pjesën më të dhimbshme dhe më të errët të
asaj Kohe, ashtu si e kam përjetuar unë.
Pas një periudhe 10-15 vjeçare terrori të egër, për të
konsoliduar Diktaturën, pati një periudhë më të butë prej vitit 1966 e deri më
1973, që ka hyrë në histori si periudha e Liberalizmit. Pati më pak gjyqe dhe të
përndjekur politikë. Të drejtat u kufizuan më shumë se u hoq e drejta e besimit
fetar apo ajo e avokatisë, por ishte më shumë realizim de jure e asaj ç’ka
ishte më parë de facto.
Në qershor të vitit 1973 filloi periudha e dytë dhe më e egër
e Diktaturës, që zgjati thuajse një dekadë.
U zbuluan armiq brenda Partisë, jashtë Partisë anash Partisë,
që donin të dilnin mbi Partinë, që nuk donin të rrinin nën Partinë, që donin të
zhduknin Partinë dhe bashkë me të dhe Atdheun.
U dënuan njerëz , që flisnin kundër Partisë, që flisnin pro
por mendonin ndryshe, që nuk ishin dënuar më parë, që kishin qënë të dënuar e që
ridënoheshin, që visheshin si në Perëndim, që mbanin flokë të gjata, që dëgjonin
radio të huaja, që nuk pëlqenin muzikën popullore, që nuk ishin të ashpër me
armikun e klasës, që ishin armiq të klasës, që ëndërronin të kthenin klasat e përmbysura,
që nuk ishin entuziastë në mitingjet e Partisë, që ishin opportunistë,
revizionistë, sektaristë, centristë, puçistë, fatalistë, idealistë. Kam parë
disa herë, kur I sillnin në sallat e gjyqeve të burfosurit politikë. Të verdhë
me kokë të rrojtur dhe të dërmuar nga torturat. Jashtë sallës turma të mëdha me
njerëz, shumica kureshtarë, por nuk kam dëgjuar kurrë njeri të theshte gjë
kundër tyre.
Ndërtesa më e frikshme në qytete ishte dega e Punëve të
Brendshme dhe personat më të rëndësishëm dhe më të frikshëm ishin “kalecat”.
“Kalecat” ose punonjësit e Degës së Punëve të Brendshme
ishin kategoria më e ulët e njerëzve, që kishin mbaruar shkollën e lartë. Nxënësit
më të dobët të gjimnazeve, që vinin nga familje me të paktën një antar partie,
studentët e shkollës së Saukut, kishin zgjedhur atë punë, që e urrente shumica
e popullsisë. Në vitet ’70 dhe fillimin e viteve ’80, shumica e tyre abuzuan
mbi njerëzit e ndershëm, qoftë mbi ata që dënoheshin dhe familjet e tyre, qoftë
edhe në njerëz me “probleme’ në biografi apo në njerëz, që mund të trembeshin
lehtë. Një pjesë e tyre ishin monstra të vërteta, sipas dëshmive të atyre , që
kanë kaluar nëpër birucat e Degës. Edhe komuistët apo funksionarët e mesëm
kishin frikë nga “kalecat” dhe eprorët e tyre.
Një pjesë e mirë, të cilët nuk mund t’i dënonin me gjyq, se
nuk kishin asnjë lloj prove të rreme apo dëshmitarë të rremë i internuan nëpër
fshatra duke ju hequr edhe të drejtën e profesionit. Gjithkush ishte i
rrezikuar.
Jashtë burgjeve vinin pëshpërima për ridënime në burg apo për
ekzekutime, por këto ishin të pakonfirmuara, se bota brenda burgjeve ishte tepër
e fshehtë.
Kështu deri në fundin e vitit 1982, kur Diktatori pastroi
edhe grupin e bashkëpuntorëve të tij më të ngushtë në krime, udhëheqësve të
Sigurimit të Shtetit. Njerëzit morën frymë më të qetë dhe mori goditje fuqia e
“kalecëve” deri sa gradualisht u dobësua deri në ndrrimin e sistemit.
Nuk kishin më asnjë vlerë monetare në Thesar , as kredi nuk
ju jepte kush, që të mbanin akoma më gjatë atë pushtet monstruoz. I kishin
provuar racionimet e ushqimeve, thuajse mungesën e plotë të mishrave dhe
sallamrave, zëvendësimin e gjalpës me margarineë, të kafesë me çikore duke lënë
pa provuar vetëm të famshmen parrullë të Komandantit “Edhe bar do hamë dhe
parimet nuk i shkelim”.
Tani kanë edhe kurajën të thonë se kemi bërë gjëra të mira!
Mos i besoni!
No comments:
Post a Comment