Kreu i shtatë,
ku tregohet
përse i pëlqen vjeshta
Teuta Barakut.
E
keqja nuk ishte në ato që i kishte marë Jashar Jahja, që sipas gjasave do ishte
shumë e vështirë t'i shihte përsëri, por në ato që i kishte lënë. Me to mund të
paguante edhe tre netë në hotel dhe të hante katër dreka e darka në
"Guguburger". Nëse Artemisi nuk dërgonte në kohë në "Western
Union" fondin e emergjencës, do detyrohej të kërkonte hua. I vinte zor të
takonte Feridin, i cili jo vetëm ishte i dëshpëruar nga humbja e papritur e
vjehrrës, por edhe i shpenzuar për varrimin dhe darkën mortore me 333 pjesëmarës.
E vetmja gjë e mirë nga dy vizitat në bilardon ku mblidheshin ndërtuesit ishte,
që kishte kuptuar se do ishte e vështirë përballja me Gurgullimën dhe punimet
nuk do shkonin më shumë se 10 mijë dollarë. Dhe këto me firmë ndërtimi serioze.
Po t'i bënte pjesërisht me firmë e pjesërisht me mjeshtra mund të kursente. Nuk
kishte vend për dëshpërim. Në nëntëmbëdhjetë ditë mund të mbyllte jo vetëm
riparimet, por edhe të kalonte pasdite të bukura duke vrapuar kodrave të
Bredhishtës.
Duke menduar pozitivisht, bile shumë
pozitivisht, i ra ziles në portën metalike të Vilës Baraku. Nuk u përgjigj
njeri po ndjeu që dikush po e shihte, ndoshta me paisje elektronike. Dera u hap
vetë ngadalë dhe Naimi filloi të hedhë hapat ngadalë drejt një ndërtimi që i
kujtoi shtëpitë e mëdha në “downtown” të Filadelfias. Para se të ngjiste
shkallët prej mermeri, që të shpinin në hyrjen e vilës, dera prej lisi u hap
ngadalë dhe një vajzë e re, e veshur me tuta "adidas", e ftoi të
hynte. Në muret e korridorit të madh ishin varur piktura, shumë piktura me
pamje nga Bredhishta dhe Himalajet, me mollë dhe papaja, me kuaj në fluturim
dhe vija të holla e të trasha që kryqëzoheshin brenda rrathësh të kuq. Në të
djathtë hapej një studio gjithë dritë me një piano të madhe, të bardhë në mes.
Muret ishin të mbuluara me peisazhe, oh sa shumë peisazhe pyjesh dhe fushash në
vjeshtë. Të verdhat, të kuqet dhe të blertat e të gjitha toneve i kishin
larushitur muret studios së madhe dhe bënin që gjithë vëmendja të përqëndrohej
tek pianoja. Pranë pianos, një grup skulpturor në bronx. Ju afrua dhe lexoi të
gdhendur "Vjeshta" - Ulianov Sopi. Një gjethe e madhe, e përkulur nga
era vjeshtuke(kështu mendoi vetëtimthi) dhe një dorë fëmije, që zgjatej ta
kapte. Nuk mundi të kuptonte simbolikën e erës dhe kapjes së gjethes, se në atë
kohë në studio hyri e zonja e shtëpisë.
-Mirseardhe
doktor Hana!
Kishte
veshur një rrobëdhome të kaltër dhe kishte bërë një tualet të rëndë për atë
periudhë të ditës, por Naim Hana mendonte vetëm rreth aftësive ndërtuese e të
njohurës së tij të viteve më parë. U afrua dhe provoi t'i jepte dorën e ta
përqafonte. Teuta Baraku i zgjati vetëm tre gishtërinjtë e parë, të cilët mjeku
ikanak i kapi me shumë kujdes dhe u mundua mos i tundte me forcë.
E
zonja e shtëpisë u ul në ndenjësen e pianos pa e mbuluar plotësisht me të
ndenjurat e saj, jo dhe aq modeste, si për të qënë në gjendje të ngrihej sa të
dallonte një lëvizje të pakontrolluar të mikut. Por mbështetja e paplotë në
stolin e pianos dukej jo në përputhje me pozicionin e trupit të saj ndaj të
porsaardhurit. Nuk ishte as përballë, por as në profil. Njërën dorë e mbante
mbi kapakun e tastierës dukej se ishte e ndërgjegjshme, që mënga e kaltër e
rrobëdhomës dukej bukur në sfondin e të bardhës së pianos. Kombinimi i të
bardhës e të kaltrës në qendër të larushanisë së mureve të studios e stepën mjekun.
Nuk dinte nga ta fillonte bisedën.
-Nuk e dija , që
luanit piano- shqiptoi dhe në çast kuptoi se e kishte filluar keq bisedën.
-Oh, ka qënë jë ëndërr
e fëmijërisë. Piano e bardhë në mes të vjeshtës dhe shumë duartrokitje.
Mjeku hodhi sytë në disa nga tablotë e varura
në mur për të gjetur diçka, që mund të sillte bisedën në ndërtimet në përgjithësi,
në mënyrë të veçantë në meremetimet dhe në një mënyrë akoma më të veçantë në
apartamentin e tij, që kishte nevojë për ndërhyrje të shpejtë, profesionale dhe
efikase. Tek to kishte pyje, rrugëza të vetmuara me një qerre që tërhiqej nga
dy buaj, gjethe shumëngjyrëshe dhe një vazo e mbuluar nga lulebasani të tharra.
Asnjë lloj ndërtimi qoftë edhe kasolle.
-Ulianovi
punon me material të forta.
Ajo I hodhi një vështrim skulpturës në Bronx dhe
u përgjigj duke ngritur sytë lart:
-Vjeshta
nuk është në materiali, por në fluiditetin e saj, që të mrekullon- dhe pasi
preku diçka në anë të pianos në dhomë u dëgjuan tingujt e ëmbël të një melodie,
që nuk kuptohej se nga vinte.
-Oh
Vivaldi!!!- psherëtiu Teuta- ...oh Vjeshta e tij me këto drithërima violinash
dhe stakato degësh, që thyen nga era...
Naimi
u ndje shumë i turbulluar se biseda kishte marë një drejtim tjetër dhe ai nuk
dinte kush ishte Vivaldi. I erdhi turp të pyeste, se duhej më pas të vazhdonte
edhe për "drithërimë violinash" dhe "stakato". Teuta
vazhdonte të rrinte e menduar , me njërën dorë mbi pianon me bisht dhe tjetrën
të futur në dekoltenë e rrobëdhomës. Dukej se edhe prania e mjekut ishte e
parëndësishme për të. Ndjente në trup e mendje vetëm Vivaldin dhe kohën e tretë
të "Stinëve". Naimi fërkoi duart dhe foli me frikë:
-Po
dimri...mundet nga dimri të prishen suvatë?
Teknikja
e ndërtimit kapsalliti sytë, sikur dikush po e zgjonte para kohe nga gjumi
dimëror, që e kishte kapur nën tingujt e harqeve të Vivaldit dhe e pa mjekun
sikur të vinte nga vise më të largëta se Bota e Re. Pastaj hoqi e turbulluar
dorën nga mesgjinjtë dhe rregulloi veshjen.
-Dimri?
...E ç'hyn koha e katërt me suvatë doktor?
Mjeku u turbullua akoma më shumë se nuk dinte
nëse koha e katërt ishte ishte dimri apo ishte periudhë e jetës së Vivaldit. Se
dimri me suvatë hyn që ç’ke me tëdhe nëse Vivaldi ishte njeri apo vend, atëhere
vërtet nuk kishte se si të kishte lidhje. Shanset, që të ishte suvaxhi ishin
pafundësisht të vogla. Vendosi të bënte përpjekjen e fundit e të hynte drejt e
në zemër të temës.
-Dimri
shkatërron jo vetëm njerzit, por edhe dyshemetë dhe suvatë Teuta. Ja për shëmbull
në…
Nuk arriu tëmbaronte fjalinë e nisur me “ja për
shembull” se duket, që tingujt e harqeve nuk pranonin shembuj jashtëtingëllorë,
sepse ndërtuesja Baraku kishte ngritur dorën:
-Të lutem Naim mos
më fol keq për njerzit. Ka vite, që jam fokusuar në e bukura
mes nesh e natyrës, në
këmbimet e ndërsjellta të anëve tepër domethënëse të saj dhe efektit zbutës tek
shpirti I pakufishëm njerëzor. Oh
Naim, unë shoh anët pozitive tek njerëzit. Ngjyrat e bukura të vjeshtës tek ta
dhe nuk jam në gjendje të dalloj malinjitetin. Bile as që më intereson nëse ai
ekziston diku, në një shpirt të brengosur apo në një karakter fatkeq. është
gjithshka ngjyrë, energji positive, Karma, e deri sa harrijmë në hymnin natyror
të pjekurisë vjeshtore.
Ngriti kapakun e
tastierës së pianos dhe filloi të luante në të. Mjeku e kuptoi , që ishte i tepërt
dhe ngadalë u ngrit duke u tërhequr mbi fundet e thembrave, për të mos bërë
zhurrmë dhe mos gërvishte parketin e bukurr të arrës me të cilin ishte shtruar
studioja.
Nuk kishte arritur as
të mësonte se ç’ishte Vivaldi.
No comments:
Post a Comment