Përroi

Kur do arrijmë në të qetin lumë?

Më pyet

Edhe pse uji i ftohtë,

Nga valët perçeshkumë

Të përroit

Brimave të fytyrës të hyn

Dhe atje mund të të mbajë përgjithnjë.

Atje,

Se ti nuk di not,

Dhe krahët nuk të mbajnë më.

Unë lumin pata premtuar,

Të qetin e të avashmin Nil,

Ku mijra vjet ujrat shkojnë shtruar.

Premtova,

Kur të thashë:

-Dil!

Eja me mua në të vërtetën botë,

Atë që shpaloset në fund të përroit,

Përroit të vrullshëm

Që poshtë zbret.

Vështrove humbshëm:

-Po unë s’di not!

Me mua do mbytesh

Ikë të lutem!

Më kot më prêt!

Por si i marrë në ujë të shtyra,

Të dy qafuar teposhtë vamë.

Të dy,

Të qullur,

                Brinjëdërmuar

Uji na shpije anë më anë.

Qafës rrethuar

Ti mi mban krahët,

Më puth,

Nuk trembesh,

As kur kam gjumë.

Përroi shket po aq rrëmbyer

Një ditë do derdhet në të qetin lumë.