Kreu i parë, ku tregohet qe Naim Hana
arrin në Bredhishtë.
Mjeku Naim Hana kishte vite pa shkelur në qytezën e tij. Shkak ishte bërë llotaria e emigrimit (disa e
quanin shorti ikanak), që i kishte rëne të shoqes dhe nën entusiazmin
llotarirënës, kishte mbledhur laçka e plaçka,
kishte hequr fëmijët nga shkolla
jopublike “Dituria Rrethore”dhe ishte degdisur në Karolinën e Veriut. Pasi
kishte larë pjata dhe shpërndarë pica, më së fundi kishte zënë vend si punëtor
mirëmbajtjeje në një shtëpi pensionistësh, ku punonte pak dhe dëgjonte tërë
ditën historitë e veteranëve të luftës së Vietnamit dhe të një kërcimtareje
ekzotike. Gjashtë vjet kishin ikur e tani po kthehej për të mërzënë një
trejavorsh në qytezën e tij. Atje ku i kishte dashur dhe e kishin dashur, ku ishte
pjellë dhe ndihmuar pjelljet, ku kishte qeshur dhe e kishin qeshur. Malli, gazi
dhe kureshtja i digjnin përbrenda dhe nje çast i mbështetur në shpinoren e
ndenjëses të taksisë, me të cilën po kalonte kufirin, ndjeu që sytë po i
njomeshin. Ndoshta i vinte nga dy kokët e shqiponjës që pa në uniformën e
policit të kufirit, mbi gjoksin e të cilit ishte shkruar me kapitale DINE. I
mësuar me institucionet e shumta të Amerikës dhe me shkurtimet e emrave të
tyre, u mundua të rrokte me mendje se cilin institucion mund të përfaqësonte
polici. Në mendje blojti me rradhë: Departamenti i Ndihmës Emergjente,
Drejtoria e Inspektimit Nacional Europian deri sa arriti në atë qe ju duk me e
saktë, Dega Internacionale e Nderhyrjes Efikase. Por mendimet rrokopujë ja
nderpreu shoferi i taksisë, i cili po fliste gjithë inat:
-Na lerë rehat o Dine, se s’kam ku
të të gjej peshqesh unë sa herë hyj e dal.
U skuq lehtë , i
turpëruar me veten, që e kishte harruar kaq shpejt vendin e tij dhe policët me
stemën me shqiponjë dhe emrin Dine. Gjashtë vjet nuk ishin kushedi se çfarë..
Pas pak u shfaq mes dritave,
Bredhishta e tij e dashur, ajo që e ai e quante me përkëdheli "xhenetllik
mes pishave e bredhave". E mbeshteti ballin mbi xhamin e taksisë dhe u
mundua të shquante çdo siluetë të njohur të qytezës. Ja minareja, ishfabrika e
miellit e kthyer në disko, ndërtesa e policisë, bashkia dhe...papritur shoferi
ndroi rrugë dhe sytë e Naimit shkuan nga Bredhishta në bredhat jashtë saj.
-Pse u ktheve?-e pyeti i çuditur
shoferin.
-Këtej shkohet tani, se hyrja është
mbyllur sa të ndërtohet Unaza e Re.
-Unaza e Re? Po Bredhishta s'ka
patur ndonjëherë unazë, nga doli kjo e reja?
-Eshtë sfida e jetës e kryetar
Fikos. Kështu e quajti vjet për fushatën. Kishte edhe parrullën "Për një
unazë asfalti rreth Bredhishtës bredhore". Thanë që me të e mundi
kundërshtarin. Tjetri kishte parrullën "Edhe një bredh më shumë për
Bredhishtën"... Ehhhh...Kanë hyrë në valle ndërtuesit. Para e madhe kjo e
unazës. Dhe ai kastraveci i Partisë së Blertë, s'kishte parrullë të saktë...një
bredh më shumë!....hiç hiç duhet të kishte vënë një milion më shumë,
njëqindmilion më shumë. Kështu mund të ishte sponsorizuar edhe nga ata të druve
të zjarrit.- e mbylli ligjëratën e shkurtër me turinj të mbledhur taksisti dhe
ndaloi para pallatit ku ishte rritur e pjekur Naim Hana. Naimi pagoi, mori
çantën e madhe të udhëtimit dhe ju drejtua i gëzuar hyrjes C. Ngjiti shkallët
dhe trokiti në derën përballë apartamentit të tij. Nga brenda u dëgjuan zëra
femrash dhe pas tyre një zë burrëror pyeti:
-Kush është?
-Jam Naimi, Naim Hana.
-Kujt ja hedh këto ti keqbërës?
Naimi është në Amerikë.
-Po unë jam Adhurim...sa erdha me
taksi nga kufiri.
Nga brenda pasoi heshtja, pastaj u
dëgjua një zë i hollë, më pas një plakë që grindej dhe në fund Adhurimi.
-Si e kishte mbiemrin plaka tënde
para martesës?
"Allah, allah-tha me vehte
mjeku Hana-edhe këtu e kanë filluar këtë zakonin që pyesin për emrin e beqarisë
të mamasë?"
-Kokorridhi...Edhe disa çaste të
zbrazëta dhe më në fund u hap dera dhe u duk figura e ngjallme e Adhurimit, e
shoqja dhe vjehrra Refije. E rrembyen në krahët e tyre dhe nuk e lëshonin së
puthuri duke thirrur se ç'ishte ai gëzim i papritur në mes të prillit. Mjeku i
mallëngjyer dhe me zemër të ngrohur, arriti t'i shpëtonte puthjeve të fundit të
Refijes dhe tha me turp:
-E di që është vonë e të më falni,
vetëm sa të merja kyçet e apartamentit dhe... nesër besoj se do kemi kohë të
rrimë e të tregojmë.
-Po ku flemë dot ne sonte...po
çështë ai gjumë? Do e gdhimë...tregona për Artemisin, për Olgerin e Dëfrimin-
nuk i hiqte duart nga qafa e shoqja e Adhurimit.
-Mirë, mirë janë të tërë...do ju
tregoj nesër se edhe vonë është dhe i lodhur nga rruga jam.
-Mirë thotë-u hodh Adhurimi dhe i
hoqi duart e të shoqes nga zverku i mjekut-le të flerë sonte pastaj nesër na
tregon. Ke ngrënë Naim?
-Po,po...vetëm të fle dua-shtoi me
nxitim dhe i kënaqur rrëmbeu çelësat që i zgjati tjetri- Natën e mirë të
gjithëve, faleminderit dhe mirupafshim
nesër!-e bëri dy hapa prapa për të dalë nga territori i adhuruesve të tij. Dera
u mbyll dhe tani nuk mund të shihte më sytë e përlotur të komshijve të dashur.
Mori frymë thellë dhe ju drejtua ngadhnjimtar derës, të cilën e kishte hapur me
miliona herë, që kur ishte në shkollën fillore dhe e mbante varur në qafë, atë
çelës të vyer ELZETT. E futi në vrimë, ndjeu dy rrotullimet e buta me një
kërcitje tepër të njohur dhe e uli dorezën duke e shtyrë derën...Grënçç...dera
u hap vetëm dy centimetra dhe nuk shkonte më tej, sikur dikush ta mbante nga
prapa."C'e pengon vallë?"dhe në mendje i shkuan vetëtimthi gjithë
pengimet e viteve të shkuara, nga qilimi i marë borxh në fqinjët për ditën e
dëshmorëve, kova me ujë që i kishte vënë i vëllai, kur ishin në shkollën e
mesme e deri tek komodina që vinte Artemisi në periudhën e dehjeve të tij
kronike. E shtyu duke mëshuar me të gjithë trupin, por dera nuk shkoi më larg
se një centimetër më shumë dhe mbeti përfundimisht e palëvizshme. As pesha e
trupit të tij, bashkë me gjithë forcën e muskujve nuk mund ta shtynte më tej.
Dukej që diçka stërmadhe e pengonte. Nuk mund të ishte bile, as njeri dhe as
grup njerëzish. Diçka e panatyrshme, jo e kësaj bote, mbase fantazmë e të
kaluarës e mbante të patundur atë shteg hyrjeje drejt një kohe të lënë pas.
Hoqi dorë nga shtyrja dhe mendoi se si mund të zbulonte nëse xhindet apo vetë
xhebraili ishin pas asaj dere. "Po të arrij çelsin e dritës së korridorit
do e shoh se ç'mund të jetë. Edhe xhindet sikur tremben nga drita...Po sikur të
jenë alienët?" Kohët e fundit
kishte dëgjuar për shfaqje të shpeshtë të objekteve të paidentifikuara
fluturuese në rrethinat e Bredhishtës. Të ishte e vërtetë? Po përse do kishin
zgjedhur apartamentin e tij? Apo mos e kishin ndjekur për të studiuar se si
sillen ikanakët e Amerikës kur kthehen rishmë në vendin e origjinës? Vendosi të
futë dorën në hapjen e ngushtë dhe të provonte në mund të arrinte çelësin. Dora
e bufatur, prej periudhës jo të largët të larjes së pjatave në gjelltoren
meksikane, përparoi me vështirësi drejt vendit ku gjithmonë kishte qënë çelësi
i dritës. Vazhdoi ta shtynte me zor e dhimbje, duke pritur nga çasti në çast,
që një gjë e qullët ta mbërthente ose të ndante tre gishtat e përparuar nga
pjesa tjetër e dorës. Asgjë . Arriti pjesën plastike dhe vetë butonin dhe e
shtypi.Trak!... Përsëri asgjë. E shtyu derën dhe ajo nuk luajti vendit. Xhindet
nuk ishin trembur. Shtiri syrin në e hapura e derës dhe bëri prapa i tmerruar.
No comments:
Post a Comment