3016 km nen rrena (kreu V)

Kreu i pestë,

ku tregohet

që Ferid Bregut

i vdes vjehrra.

           

            -C'të bëjmë me të sëmurin Kloca?-pyeti infermierja Zina posa Feridi kishte hyrë në dhomën e mjekëve.

            - I thuaj Naimit, që nuk mund të shkoj ta shoh. Ka ndodhur diçka e rëndë. Kanë sjellë pa shpirt time vjehrrë- tha shpejt e shpejt doktor Bregu dhe doli.

            Zina e ndoqi pas dhe më pas u kthye në korridorin në të djathtë, për të njoftuar doktor Hanën. E gjeti duke i fërkuar tëmthat Vasfiut dhe i bëri me shenjë ta ndiqte pas. "Ka vdekur e vjehrra e doktor Bregut. Në reanimacion janë"- i tha nën zë dhe priti. Mjeku u nis në drejtim të repartit të reanimacionit, duke i bërë shenjë Zinas të kujdesej për depresionsin. Feridin e gjeti me dy infermiere duke bërë përkujdesjet e fundit mbi trupin e pajetë të kuzhinieres Dafinë. I hodhi krahun shpatullave dhe e pyeti me zë të ulët:

            - Ku është Dëfrimja?

            - Iku me të motrën të bëjnë gati shtëpinë. Ishte kaq e papritur...

            - E gjora Dafinë, që qeshte aq shumë.

            - Ke kohë të vish me mua Naim të bëjmë gjërat që na duhen për varrimin? Njoh Bimin, që ka atë funeralsen "Drita e Shpirtit".

            -Si jo. Edhe po të kesh njerëz për të lajmëruar, hidhem unë se Bredhishta kaq është.

            -Ri pas meje Naim. Kam siklet të bëj përgatitjet që më lanë, se nuk kam bërë ndonjëherë. Njerëzit tani lajmërohen me celularë. Edhe 80 vjeçarët kanë nga një.

            Kështu, përfunduan të dy në agjensinë funerale të Bimit, pa u kapur dot gjatë rrugës nga përfaqësuesit e agjensisë konkuruese, të lajmëruar në kohë nga infermierja Zina.

            -C'të ka ndodhur vëlla Ferid-hapi krahët i mallëngjyer Bim Bedeli, pronari i vetëm e fuqiplotë i  agjensisë të varrimeve të prenotuara apo urgjente, "Drita e Shpirtit". Kurrë se mendoja i dashur doktor, se do kishe nevojë ndonjë ditë për shërbimet e mia modeste. - dhe i mori mbi sup kokën Feridit të trondur nga humbja e papritur e të vjehrrës- Qaj mbi këtë sup ku janë derdhur kaq e kaq lotë Bredhishtarësh të vrerosur. Nuk je i vetmi në fatkeqësi. Të gjithë do qajmë dhe do e ndajmë me ty dhimbjen-shtoi Bim Bedeli, që para se të hapte agjensinë, kishte dhënë letërsi në një fshat jo larg qytezës. Pastaj e mblodhi veten dhe pyeti:

            -Si e do arkmortin doktor? Kemi disa lloje prej drurësh nga më të veçantët. Bile edhe një dru errët afrikan, që shkon shumë me karakterin e të ndjerës.

            Naimi filloi të mendonte, si mund ta njihte Bimi vjehrrën e Feridit, e cila kishte qënë një grua e qeshur, e kolme dhe e thjeshtë, tamam si çdo kuzhiniere e një restoranti të kategorisë së tretë, në çdonjërën nga qoshet e shumta të globit tonë të rrumbullt.

            -..nuk e di si thua ti Naim?-pyeti Feridi me mendjen e ngarkuar me porositë e shpejta të Dëfrimes për myftiun, darkën mortore, qirinjtë qumësht të bardhë dhe tenxheren e madhe të hallvës, më të madhen e llojit në Bredhishtë dhe gjithë rrethinat, të cilën e kishte Vasfi Kloca.

            -Nuk e di , ti i di shpenzimet...për mua, të tepërtat duhen prerë.

            -Ashtu them edhe unë. Po pyes Dëfrimen-dhe mjeku i çoroditur më shumë se i plagosur nga humbja e vjehrrës, telefonoi të shoqen, e pyeti nën zë dhe e mbylli menjëherë i zbardhur në fytyrë. Naimi po e hetonte me sy.

            -...më të shtrenjtin tha. Nuk kursen për të jëmën.

            - E dija që atë do zgjidhte Dëfrimja.-u hodh Bim Bedeli- Sa qejflleshë është, po aq vlerëson edhe dhimbjen. E dini masën apo të përzgjedh unë?

            Feridi ngriti supet dhe Bim Bedeli vazhdoi:

            - Darkën mortore, me sa ju njoh të dy fiset, po them ta bëjmë për 333 ose 500 vetë. Me siguri jot shoqe do vendosë për të dytën, po unë të kam mik dhe po e lemë të hapur. Vendosim pas varrimit, në varësi të varrimsave.

            Naimit po i dukeshin krejt të reja të gjitha. Darka për 333, varrimsat dhe "me që të kam mik e lemë të hapur". "Kë lini të hapur ju zoti Bedeli" donte të çirrej, po e dinte që në këto raste ishte më mirë të rinte i heshtur dhe përzishëm, sikundër ishte zakon në anët e tij kur ndodhte një vdekje e papritur. Priti deri sa Feridi firmosi dhe dha kaparin për ceremoninë e plotë, e cila përfshinte edhe kazanin e hallvës, të cilin nuk mund ta siguronin dot pa para, për shkak të depresionit akut të Vasfi Klocës, pastaj pyeti:

            -Po hoxhën ose myftiun duhet ta lajmërojmë ne apo e bën agjensia?

            -Mos u shqetësoni. Edhe pse nuk i përket shërbimit tonë funeral, i cili është plotësisht i pavarur nga tre fetë kryesore, për Feridin do e bëj një përjashtim. Do e kontaktoj vetë hoxhë Klajdin.- dhe me këto fjalë, i dha përqafimin e fundit doktor Bregut dhe dorën doktor Hanës, të cilët u nisën të lehtësuar drejt banesës Bregu, ku kishin filluar ritet e përcjelljes së ish-kuzhinieres së qeshur të gjelltoreve "Blerimi", "Krimea", "Pekini", "Plava e Gucia" dhe së fundi "Guguburger". Ndërkohë, Bim Bedeli kishte formuar numurin e celularit të hoxhës, që e kishte gjetur menjëherë në gërmën M- medreseklajdi. Pas dy zileve u dëgjua zëri i Klajdit, që tingëllonte i ndryshëm me zërin që kumbonte çdo mëngjez, kur falte namazin.

            -.......

            - Alekym selam Klajdi ...jam Bim Bedeli...duhet të vini për një varrim të një mikut tim...më fal varrimi është i të vjehrrës...në orën 4 e kemi menduar...mirë takohemi dhjetë minuta më parë në varrezat...do vish me makinën tënde?...mirë...alekym selam.

            Hoxha Klajdi ishte i ri dhe kishte studiuar vetem një vit në Medresenë e kryeqytetit dhe ndonëse ja kishin ndruar emrin në Hoxhë Qerimi, ai nuk mërzitej kur Bredhishtarët e thërrisnin si më parë Klajdi ose Hoxhë Klajdi. Ishte i papërtuar dhe shkonte në gjithë ngjarjet fetare dhe jofetare të bredhishtarëve duke filluar nga rrethprerjet, përcjelljet për haxhillëk dhe haxhillëkpritjet për ata që nuk kërkonin strehim politik në Arabinë Saudite e deri diskutimet e përmbledhjeve poetike. Sigurisht që nuk mund të linte dasmat që bëheshin gjatë muajit të Ramazanit dhe për më tepër përcjelljet për në vendin e amëshuar. Ritet dhe lutjet fetare i kryente me përpikmëri dhe shumë fetarë pleq, që kujtonin ende Hoxhën Enver, theshin me plot gojë që Hoxhë Klajdi ishte me të vërtetë udhëheqësi shpirtëror, që kishin pritur me durim për disa dhjetvjeçarë.

            Ndërkohë, të dy kanatat e portës së Bregëve ishin hapur dhe njerëzit hynin e dilnin për të ngushëlluar Dëfrimen dhe motrat e saj Rrëfimen, Premtimen dhe Mbarimen. Dafina kishte bërë katër çupa të shëndoshka dhe të qeshura si vetja e tani të katërta herë qanin e herë vinin buzën në gaz duke kujtuar shakatë e guzhinieres, e cila ishte nisur e qetë për në xhenet. Naimi i ndenji pranë Feridit në dhomën e burrave, gjë që e lehtësoi shumë dhëndrin e dëshpëruar, se ngushëlluesit pyesnin për Amerikën dhe arsyen e vizitës të papritur të gjinekologut në Bredhishtë. Kishte syresh që dinin për Karolinën e Veriut edhe më shumë se ç'kishte mësuar mjeku Hana gjatë gjashtë viteve ikanake. Po ai e dinte, që bredhishtarët gjithnjë I kishin mbajtur sytë nga Bota e re dhe lexonin e shikonin në tv çdo gjë rreth Amerikës. Kështu deri sa Premtimja, nga dera e dhomës i bëri shenjë Naimit të dilte në korridor.

            -Sollën arkmortin po se nxe mamin!- i pëshpëriti me sytë gjithë lot.

            -Po ku është Bim Bedeli?

            -S'e di. Dy djem e sollën dhe ikën.

            -Po ik unë e të vete ta ndroj. Ja të mar biçikletën e Feridit e ta ve mbi të.

            -Po jo mo Naim, se kush të shikon ty goxha doktor nga Amerika me arkmort në biçikletë, po shko sa të porositësh një më të madh. Ti e di gjërësinë e mamit.

Naimi u step një çast, por duke ditur që nuk ishte vendi dhe koha për pyetje të tjera u nis me vrap drejt agjensisë funerale të Bim Bedelit. Bimi ishte duke dhënë porosi në telefon për darkën e përmortshme dhe i kërkoi të priste sa të mbaronte. Pastaj e pyeti:

            -Perfekt deri tani ngjarja e dhimbshme e doktor Bregut?

            -Jo dhe aq perfekt. Arkmorti është i vogël e nuk e futim dot të ndjerën.

            -Si ka mundësi? S'më ka ndodhur ndonjëherë të gaboj me masat? Mos e kini futur nga ana e poshtme? I provuat të gjitha variantet?

            - I provuam veç një varianti. Të të futnim ty të parin, po s'ishe - e humbi durimin Naim Hana.

            Bim Bedeli u skuq e filloi të belbëzonte:

            -...të lutem shum'...nuk të lejoj...të lutem shum'...gjëra që ndodhin...Po të m'i kishit sjellë masat nuk do ndodhte...C'masa ka e ndjera? Gjatësi, gjërësi, diametër.

            -Masën më të madhe që ke.

            -Nuk kam nga ata me dru afrikan. Nuk është mirë të ndryshojmë ngjyrën në mes të mortit. Ka pasoja të rënda për familjen sipas gojdhënave burimore.

            -Bim Bedeli, mos më detyro të shkoj në agjensia konkuruese. Mund të kenë ata me të njëjtën ngjyrë dhe ju mbyllim edhe gojën burimoreve.

            -...dale bre pse rrëmbehesh...do shikoj se mos kam nga ata me pishë të zezë dhe rregullohet edhe kjo punë. Për dhjetë minuta e keni në shtëpi.

            Naimi iku pa e përshëndetur Bedelin, i cili e kishte mbajtur fjalën, se kur arriti në shtëpinë e Ridit, pasi ishte ndruar në hotel, të gjithë po bëheshin gati të niseshin pas arkmortit prej pishe të zezë, që ishte po njëlloj me atë me dru të errët afrikan, për të përcjellë Dafinën në banesën e fundit. Procesionin e udhëhiqte hoxhë Klajdi. Dukej që dinte çdo gjë më së miri, se vetëm me disa lëvizje të kursyera të duarve dhe arkëmortmbajtësit e vendosën arkmortin pishëzi mbi një gur të latuar të bardhë. Pasi priti që të pranishmit u vendosën në disa rrjeshta krah dhe pas tij, Hoxha nderi pëllëmbët para dhe filloi të këndonte arabisht lutjen e xhenazes. Naimi ishte disa vende në të djathtë të hoxhës dhe trupi i madh i burrit të Mbarimes, nuk e linte të shihte shokun e tij të dëshpëruar. Dielli që ishte në të perënduar, ju ngronte kurrizet katër rrjeshtave të gjatë me bredhishtarë, që po përcillnin sipas gjithë riteve të kuzhinieren e nderuar, me fytyrë të drejtuar nga Qabeja dhe pëllëmbët e duarve nga qielli. Hoxhë Klajdi kishte një zë të butë e të ëmbël, gati të kadiftë dhe vetë lutja e xhenazes kishte nota të tilla, që e futën në një botë mistike e ju duk sikur shihte dervishët rrotullues, që kishte parë shumë vite më parë në Stamboll. Filluan t'i vërtiteshin edhe pamjet para vetes, qeparizat, bredhat e posaprerë, gurët e vjetër me majë, memorialët e rinj me mermer të bardhë, kurorat me lule artificiale, 4 bishtat e lopatave mbi dy togjet e dheut dhe nuk e kuptoi, që e kishte kapitur gjumi më këmbë.

            -Po ky hoxha ka liçencë?- u dëgjua një zë i ngjirur, që e përmendi. Përreth u dëgjua një mërmëritje mosaprovimi dhe vetëm dy të kukurisura të mbytyra. Ndoqi edhe për disa çaste zërin e Klajdit dhe e kuptoi, që kishte harruar të mbante pëllëmbët para. "Kështu s'kam për të fjetur"mendoi dhe ju nguli syve pëllëmbëve të skuqura, ku ngaterroheshin dy vija paralele me një të pjerrët. "Cila është e vdekjes? Kjo e pjerrëta? Qënka e shkurtër djalli! Si dihet, se mund të jetë edhe një nga paralelet dhe kjo e pjerrëta mbase është e parave. Apo s'ka vijë të parave? dashuri, vdekje, para..." dhe fustanellat e bardha të dervishëve u shfaqën sërish në një rrotullim të shtruar e që s'kishte të...

            -Ooojjj...tubekstafurullah!....pjellë e të paudhit...skandal" e hodhën përpjetë dhe pa që edhe burrat përreth i kishin prishur rradhët. Hoxhë Klajdi ngrinte dhe ulte duart duke përsëritur në arabisht, fjalë që nuk kuptoheshin në ishin të hijshme apo të pahijshme, lutje apo mallkime. Nuk ishte në ëndërr. Të pranishmit kishin harruar të vdekurën në arkmort dhe të skuqur pëshpërisnin me njëri tjetrin rreth skandalit. Bim Bedeli kishte përfshirë për gryke Hilmi Kërrin e dehur, ish kamarierin rom të "Plava dhe Gucisa", i cili mërmëriste, që hoxha e kishte zgjatur shumë ceremoninë, ndaj ishte detyruar t'i fuste gishtin në prapanicë.