3016 km nen rrena (kreu XII)

Kreu i dymbëdhjetë,

Naim Hana njihet

me të burgosurit

Kol Memeli dhe Naun Bajuti.

            Dyert u hapën dhe u mbyllën me zhurrmë dhe Naimi mbeti vetëm me gardianin Vero Shandorfi. Verua, pasi pa që nuk i shihte njeri, e përqafoi dhe i malluar i tha të mos mërzitej. Nuk do rrinte më shumë se një muaj aty. Naimi u mat t'i thoshte, që edhe Matias Shandorf, nga kishte marë nofkën vetë Enveri, kishte ndenjur më pak në burgun e kështjellës, por u pendua. Ato që kishte thënë ditët e fundit nuk kishin qënë dobiprurëse. Përkundrazi e kishin sjellë deri në zotërimet e Enver Shandorfit.

            - Po të kesh nevojë për celular, letër higjenike, aspirina a gjë tjetër, vetëm më thuaj- i shkeli syrin Verua.

            -Faleminderit Vero. Do të them.

            -Të kam vënë në një kaush me dy njerëz të shquar: Kol Memelin dhe Naun Bajutin. Do jesh si në një kamp pushimi.

            -Kol Memeli maratonisti?- u habit Naimi- Përse e kanë marrë?

            -Kontrabandë nga mali dhe tregëtim cigaresh pa pullë. Nuk do dënohet shumë.- tha Vero Shandorfi dhe hapi derën e kaushit, ku dy burra kthyen kokën dhe ndoqën me sy të poarsaardhurin në dhomën me dy krevatë marinari, një tavolinë dhe katër stola plastikë. Naimi dalloi menjëherë maratonistin e famshëm, i cili kishte mbetur po aq i hollë sa tridhjet e ca vite më parë. Tjetri, ishte një burrë rreth të dyzetave, me flokë të gjata, të thinjura e të shpupurisura, që para se të arrestohej, duhet t'i kishte mbajtur të hedhura pas. Ju afrua dhe i zgjati dorën:

            -Naun Bajuti. Gazetar investigativ.

            -Naim Hana. Kam qënë mjek, por tani jetoj në Amerikë. Jam me pushime.

            -E shoh. C'mendon Uashingtoni për integrimin e Shqipërisë Juglindore në gjithë strukturat e globalizmit?

            -Nuk e di... Nuk...nuk e kam mësuar mirë anglishten.

            -Nuk është problem. Jeni i lirë të më pyesni për pyetje të ndyshme lidhur me kronologjinë e realitetit shqiptar.

            Naimi mblodhi supet, si për të thënë, që në këtë hall ku ishte futur, nuk i duhej as kronologjia dhe as realiteti shqiptar, po mendoi, që ndoshta do i duheshin shumë ditë në të njëjtin kaush me të burgosurin Naun Bajuti dhe ishte e udhës të shkonin mirë .Hodhi rrobat mbi krevatin e lirë dhe u ul i dëshpëruar. I buzëqeshi ishmaratonistit me shpresë, se do arrinin të flisnin për mundësinë e stërvitjes për vrapime të gjata në kushtet e burgut, po Koli rrinte i menduar dhe bënte vetëm rrotullime të përmbajtura të qafës. Tjetri dukej më miqësor ndaj pyeti:

            -Juve zoti Bajuti nuk jeni nga Bredhishta?

            -Eshtë e vërtetë, që nuk i përkas si proces gjenealogjik krahinës suaj me vlera, por këtu kam fokusuar një pjesë kryesore të procesit investigativ për projektin e nisur.

            -Projektin e kini nisur në kryeqytet?

            -Pikërisht në qendrën e pështjellimit korruptiv të të gjithë aferave ekonomike.

            -Po në cilën gazetë keni qënë para 6-7 vjetësh?

            -Fillimisht kam qënë i pavarur. Ju e dini, që realiteti shqiptar është pak i brishtë.
Kam bërë pune të ndryshme nga manaxher, ndihmësguzhinier, barmen, promovues librash, promotor pranë një reviste, autor shkrimesh dhe analizash politiko-ekonomiko, eseist, supervizor në teatër, kam pasur dhe një bar-kafe-bilardo. Tani jam me përkushtim të plotë në investigimin e krimit të organizuar, nëpërmjet ndjekjes së çështjes famëkeqe Gurgullima dhe bashkëpunoj me shumë organe të shtypit të pavarur.

            -C'është çështja Gurgullima?- nxitoi Naimi dhe u ngrit nga shtrati i hekurt.

            -Jam munduar të tejkaloj brishtësinë, ku si target, me të drejtë kam politikën pasi ju e dini, që këtu vazhdon akoma lufta e klasave, çensurimi, frika. Cështja Gurgullima mund të konsiderohet mishërimi i një kontradiksioni të pazgjidhshëm ndërmjet pushtetit të pakufizuar dhe krimit lokal, që mund të shpjerë në pasoja vdekjeprurëse.

            -Po këtu përse jini?-pyeti mjeku, që filloi të dyshonte në gjendjen mendore të gazetarit investigativ.

            -Pikërisht kjo është shprehja më e lartë e sakrificës sublime, që një përfaqësues i shtypit të pavarur bën për të çarë rrethin vicioz të biznesmenëve, politikanëve dhe malavitës. Ndaj justifikimet e tyre me target intelektualin e ngazëlluar do dështojnë si në angazhimin e arradhës të tagrambledhësve dhe në morinë e çështjeve gjyqësore me objekt paditë civile.

            -E qartë- tha Naim Hana dhe u shtri në shtart me fytyrë nga muri. Telashet po shtoheshin dhe nuk dinte në se edhe ai vetë do kishte një "çështje gjyqësore me objekt paditë civile". Cdo gjë ishte në dorë të avokatit Rako Pilafi dhe Ambasadës Amerikane, por duhej të gdhihej e hëna. Ndërkohë, Bajuti i ishte afruar pranë shtrati dhe i tha plot bindje:

            - Nuk është një elozh mediatik, por e vërtetë e madhe, që populli Shqiptar i çdo kategorie eshte 100 përqind pro -U.S.A. dhe ky është një element shumë i qënësishëm, duke e shtuar optimizmin në çdo skaj.

            -Në çdo skaj- përsëritim, pa menduar se ç’po thoshte, mjeku.

            -Në çdo skaj duhet të përqëndrohet edhe angazhimi gjithpërfshirës në konfrontimin demaskues të transparencës reaktive, që kontraston me rrethi vicioz krim- pushtet-krim.

            -E qartë-përsëriti i pashpresë Naimi. U mundua të mbyllte sytë e të flinte, për të harruar edhe një tjetër ditë absurde në qytezën e lindjes, nga e cila kishte përfituar vetëm shtratin e fjejtjes falas. Nuk duhej të bjerrej. Duhet të luftonte me dinjitet për nderin e nëpërkëmbur, riparimin e apartamentit dhe për përgatitjen fizike si marathonomak. Ndaj brofi dhe ju drejtua marathonistit të vjetër:

            - Kol, dua të hyj në marathonën e Bostonit!

            E gjithë qënia e trupëzuar në një skelet me fibra muskujsh, që dikur kishte qënë krenaria e vendit në vrapimet në distancë, u drodh. Kol Memeli posa kishte dëgjuar "maratona e Bostonit" u kthye drejt atij, që e kishte shqiptuar. I nguli sytë Naim Hanës për ta parë nëse tallej dhe pyeti:

            - Edhe?

            Naimi i lehtësuar ju afrua dhe i tha:

            - Dua të më ndihmosh të stërvitem edhe këtu në qeli.

            Maratonisti i vjetër u mendua, por duke parë vendosmërinë në sytë e të porsardhurit tha ngadalë.

            - Me kusht që të hyjmë të dy.

            - Ku të hyjmë të dy?

            - Në ma-ra-to-nën e Bo-sto-nit!- i shqiptoi të ndara të gjitha rrokjet Kol Memeli.

            -...Po...si mund të hyjmë të dy? Ti ke shpresë të mos dënohesh për kontrabandë?

            Maratonisti i vjetër i mbajti për një kohë të gjatë sytë ngulur në bebëzat e mjekut pa lojtur asnjë muskul të fytyrës. Naimi e kuptoi, që duhej të epej para vendosmërisë të ish-kampionit.

            -Në rast të një narrative gjyqësore të qënësishme dhe me integritet të pakufizuar, faji i vetëm i bashkëvuajtësit tonë mbetet në mospërfshirjen në rastet skandaloze të informalitetit doganor të një konteksti tepër inkriminues.

Kol Memeli vazhdonte të rrinte i paepur dhe i paturbulluar edhe nga fraza e fundit e hNaun Bajutit, ndërsa Naim Hana mendoi se diçka mund të kuptonte edhe nga ato, që theshte gazetari investigativ, po të zëvendësonte një pjesë të fjalëve dhe të hiqte të tepërtat. Kishte mes fjalive të tij të çoroditura informacion se ç’kishte ndodhur dhe po ndodhte në vendin e tij gjatë gjashtë viteve të mungesës. I duhej për tu mbrojtur por edhe për të mbajtur një mendje të shëndoshë në një trup të shëndoshë.

            -Po për rastin tim ç’mendoni?- ju drejtua gazetarit.

            -Ende narrativa e rastit tuaj me gjithë natyrën komplekse, që mund të sjellë gjeografia e krimit dhe situacioni dynënshtetësor i vetë subjektit të involvuar në narrativë është një terr mediatik për mua.

            Naimi heshti pak dhe pasi e kuptoi, që gazetari donte të njihej me hollësi me atë , që I kishte ndodhur, nisi të spjegonte gjithshka, që i kishte ndodhur gjatë mëngjesit dhe drekës pa përfshirë këtu takimin me Aferim Dollibashin dhe mbledhjen për moslejimin e ndërtimit të Kishës katolike, duke menduar se do ishte më mirë mos prekte një çështje me rëndësi për avokatin e tij Rako Pilafi. Gazetari e dëgjoi pa e ndërprerë, vetëm duke picërruar sytë herë herë, sikur të ndjente diçka, që mungonte në tregimin e mjekut.

            -Mund t’i bëni një rifreskim trasversal të mëtejshëm të gjithë sagës suaj disaditore në Bredhishtë?

            Mjeku u step nga pyetja por pasi e pastroi nga të panevojshmet kuptoi, që gazetari donte të dinte gjithshka kishte ndodhur posa kishte shkelur në atdhe. Filloi duke shmangur hollësitë, por kur arriti në biseda mes tij dhe Gogo Gurgullimës e ndali:

            -U arrit sikundër ishte çdo prognostikim plot integritet në zemër të pështjellimit malavitoz të tentakuluar në gjithë sektorët e ndërtimeve vetiake dhe publike me një dinamikë ndjellakeqase. Sinonimi- Cështja Gurgullima.

            Naimi kishte kuptuar fjalinë e dytë nëse ajo mund të quhej fjali, por ishte krejtësisht i turbullt për të parën. Hoqi “integritet”, plot “malavitoz” dhe “me një dinamikë ndjellakeqëse” dhe i mbeti “U arrit sikundër ishte çdo prognostikim në zemër të pështjellimit të tentakuluar në gjithë sektorët e ndërtimeve vetiake dhe publike. Sinonimi- Cështja Gurgullima”. Ndjeu , që koka po i punonte më së miri edhe pse ende nuk kishte kuptuar plotësisht se ç’donte të thoshte Bajuti. Provoi ta përsëriste duke bërë të tjera thjeshtime dhe duke vendosur “çështja Gurgullima” në vend të “pështjellimit të tentakuluar” dhe arriti në “ u arrit sikundër ishte çdo  prognostikim në zemër të çështjes Gurgullima në gjithë sektorët e ndërtimeve vetiake dhe publike”.

            -Me një fjalë, zoti Bajuti, e gjithë kundërvënia e shtetit ndaj meje ka në prapaskenë Gogo Gurgullimën?

            -Më krijon një kënaqësi vetmohuese konsensusi konkluzional ndërmjet mendimit të pavarur shqiptar dhe gjykimit gjakftohtë të një përfaqësuesi të demokracive të konsoliduara.

            Naimi edhe pse nuk e ndjente veten përfaqësues i demokracive të konsoliduara u ngazëllua, që po kuptohej me gazetarin investigativ e për më tepër nuk ishte viktima i vetëm i Gurgullimës. Mund ta përdorte për lirimin e tij. Për tu siguruar e pyeti Bajutin:

            -Mendoni se mund ta përdor këtë si linjë mbrojtëse?

            -Ne duhet të kemi një axhendë të qënësishme duke perfshirë edhe ndonjë rekomandim, që vjen nga realiteti i brishtë shqiptar.

            Përgjigja e fundit ju duk mjekut, si shprehje e modestisë së gazetarit, pasi edhe pse dukej pak i brishtë mendërisht, ai dinte rreth përfshirjes së njerëzve me pushtet me bizneset e ligjshme dhe të paligjshme shumë më shumë se ai vetë.

            Kishte shkuar vonë ndaj mendoi se kishte ardhur koha të flinte pas ditës më të çoroditur e më ndjellakeqëse(e kapi veten duke menduar me fjalët e Naun Bajutit dhe u tremb) të jetës së tij.

            -Natën e mirë miqtë e mij!

“Ntmir“ u dëgjua të thoshe Kol Memeli dhe “Natën e mirë, bashkëvuajtësi ynë plot dinjitet!”, sigurisht nga gazetari investigativ.

            Shtrati ishte i fortë.