Po ve sot, pa lejen e tij, nje shkrim te shkurter te Rikut. Nuk po ve perkthimin e tij te librit te Dershovicit, sepse cifutin Alen nuk e kam shume qejf, edhe pse eshte shume i zoti dhe "vellai i llafit".
Nuk besoj qe Riku te merzitet, se jo vetem Nastradini eshte i te gjitheve, por dhe se jam i sigurt qe ketu nuk hyjne "derra".
Dje postova një pjesëz nga libri i Alan Dershowitz për procesin e famshëm kundër O.J.Simpson, ku ai përkrahte idenë e rolit të rëndësishëm që luan juria në sistemin e drejtësisë penale, sidomos si garante e mosndërhyrjes së politikës në punët e ligjit. Por, pata ca moskuptime ose keqkuptime, që u hodha gunën dhe ia mbatha nga kodrat e Liqenit…
- Mirë të të bëhet! - më tha në darkë avokati im që rrinte në Mississauga. - Nuk e kupton që profesori hebre nuk ka asnjë lidhje meSulltan Novruzin?
I dhashë të drejtë, si ngaherë, dhe… iu riktheva Nastradinit.
BUJTINA NË MES TË PYLLIT
Në pleqëri Nastradini hapi një bujtinë në mes të pyllit, në një vend ku rrallë e tek u binte udha njerëzve. Një ditë, disa fisnikë që kishin dalë për gjah, u shtruan për drekë dhe porositën zogj pule.
Nastradini i poqi kalastrenat dhe fisnikët i përlanë me shumë qejf. Në fund, u preu edhe një faturë me shifra astronomike.
- Ç’është kjo faturë?! – hovën përpjetë fisnikët. - Pse kaq të rralla janë pulat nga anët tuaja?
- Pula kemi plot, – u tha Nastradini. - Kurse fisnikë na vijnë rrallë.
[Jean-Claude Carrière, Le cercle des menteurs..., 1 - Plon, 1998]
No comments:
Post a Comment