Tartuffka im i dashur

Nuk e di pse po më pëlqen me dy f emri i personazhit të Molierit, që në gjuhën frënge është edhe mbiemër cilësor. Mbase se kur i drejtohesh në shqip, sa më shumë f të ketë, aq më mirë e shfreh dufin: Tartufffff….

Dua të shkruaj, që edhe pse nuk ka lidhje me sindromin e Stokholmit, shpesh ndodh që në mos dashurohemi, por fillojmë të kemi dobësi për një personazh apo person që më parë e kemi urryer. Kjo gjë më ndodhi shpejt me Tartuffkën tim edhe pse kisha shkruar që ai nuk është 100 % i tillë. Njeriu, sidomos ai I 50 viteve të fundit është shumë më kompleks se një personazh i tipit Otello, Makbeth apo Edmond Dantes.

Te Tartuffka im i dashur, zbuloj çdo ditë e më tepër të tjerë personazhe të Molierit, e ndoshta kur të mbarohen ata do zbuloj edhe nga të Shekspirit apo të Dyma Katranipit.

Dyshoja që Tartuffka im ishte pakëz Harpagon, sepse nuk e kisha parë kurrë në ndonjë shitore, pijetore apo gjelltore të qytetit tim. (Ndoshta shkonte shpesh në libraritë e tij, ku unë futesha vetëm kur isha pakëz i dehur, por librat edhe në Diktaturë edhe në Tranzicion nuk kanë qënë ndonjë peshë e madhe në buxhetin familiar.) Dyshimi mu kthye në një gjysëm bindje, kur dikush në FB,iI brengosur nga një femër apo mashkull me cilësi fizike të shkëlqyera, ishte zhgënjyer kur kishte parë se ajo apo ai ishte shumë “kurnac“, “cingun”, ‘koprac” apo “zibiti”. Komenti në faqen e Tartuffkës sim, solli një reagim të zbehtë nga vetë Tartuffka.

Së fundmi, ishin dy episode që më bënë të mendoja se mos vallë e kam mbiverësuar shumë intelektin e Tartuffkës sim dhe ai është edhe pak Zhurden?! I pari(i shprehur në një shënim) trgonte dëshirën e madhe e tij për “kyltyr” dhe një “kyltyr” komplekse, jo thjesht me njohuri librash, por kryesisht me sjellje, gjeste dhe reagime ndaj ngjarjeve apo njerëzve. Në kët lloj “kyltyre” do futej edhe qëndrimi prej mjeshtri tepër të kujdesshëm , që “mat shtatë herë dhe prêt njëherë“. Nëse ju kujtohet Zhurdeni, ai krahas etjes për të qënë një aristokrat me “kyltyr”, kishte edhe një lloj tuhafllëku. Kështu edhe Tartuffka im i dashur, edhe pse bën be e rrufe që nuk ka frikë nga Ziqishtët, por mbron parimin “në avllinë time-vetëm shkrmet e mija”, së fundmi harron të fshijë disa postime të huaja, që e tregojnë me “kyltyr” dhe mund të sjellin edhe pak debat mes miqve tij të dashur, por edhe atyre “që ja kanë bërë borxh”.

O sa ke filluar të më pëlqesh Tartuffka im!