Dy fjalë për pedagogët e Universitetit “Fan Noli”

E kisha harruar ekzistencën e Universitetit të Korçës, sepse puna më ka lidhur pak me të dhe ka mbetur gjithnjë jo vetëm në periferinë e qytetit fizikisht, por edhe në jetën kulturore të tij nuk besoj se ka ende vendin e pararojës. Ngacmim pata prej një fjale, që më erdhi nga një të përmendurit si mediokër, në një nga 3 pjesët e shkrimit tim mbi 40 vjetorin e hapjes të Institutit Bujqësor të Korçës. Ju riktheva asaj pjese të shkrimit për të kujtuar edhe njëherë ata që kisha “përgojosur”.

Ka një thënie të një njeriu të madh që “Njerëzit e vegjël diskutojnë njerëzit, të mëdhenjtë diskutojnë ngjarjet dhe gjenijtë diskutojnë idetë“. Them që është shprehje jo e goditur, jo sepse më fut mua në kategorinë e njerëzve të vegjël, në rastin e shkrimit për Përvjetorin, por se ngjarjet dhe idetë nuk mund ti shkëputësh dot nga njerëzit. Bile pa këta të fundit nuk mud të ketë as ngjarje e aq  më pak ide. Sigurisht këtë gjë e ka ditur Njeriu I Madh, por ka dashur të dënojë “thashethemet” mbi presonalitetet, analizat jo të thella të ngarjeve dhe të nxjerrë në pah rëndësinë e Ideve.

Ngacmimi i dytë erdhi pasi e kisha nisur shkrimin. Mësova para pak, se sot në traditën e Ortodoksisë është dita e rëndësishme e Ndjesave. Ndaj dhe mendova që është e mira të kërkoj një “më Ndjeni” kolektive (por edhe individuale) pedagogëve të Universitetit “Fan Noli” të përmendur në pjesën e fundit të shkrimit rreth 40 vjetorit.

Deri këtu nuk ka asgjë që nuk shkon. “Fyesi”(që jam unë), ju kërkon ndjesë “të fyerve”(pedagogët e ILB dhe UFN) dhe këta të fundit, në frymën e ditës Universale të Ndjesave, e falin Mëkatarin. Dhe çdo gjë hyn në rrjedhën normale të jetës. Unë shikoj punën time dhe nuk kam pse fut hundët në punë që nuk më përkasin dhe nuk i kuptoj sa duhet për shkak të nivelit tim intelektual dhe pedagogët vazhdojnë me ligjëratat gjatë paradites dhe me jetën e tyre private për kusurin e ditës.

Oooops!

Ka diçka që nuk e bën përputhjen e plotë të gjërave. Nuk është e Vërteta sepse ajo është jo vetëm abstrakte, por dhe se asnjë nuk e ka monopolin e saj. Të Vërtetës as mund t’i kërkojmë ndjesë dhe as mund të na falë. Atyre që ju duhet kërkuar ndjesë janë studentët e Universitetit të Korçës, sidomos në këto 20 vitet e fundit. Ata i kanë mësuar jo mirë, i kanë futur në qorrsokakët e dijes, ju kanë kërkuar para për marrjen e provimeve(duke ju mësuar një nga veset më të poshtra në jetë), ju kanë gjymtuar ëndrrat.

Sa për mua, nuk e shoh aspak të vështirë të kërkoj Ndjesë.

Më falni të dashur Ilir Manushi, Robert Damo, Elfrida Zefi, Gjergji Papa, gjithë Merot e Devollit, Rahim Ombashi, Zana Ballço, Lenci Ikonomi, Berti Stratobërdha, Ali Jashari e Sytki Fistëku!

Shpresoj të më Ndjeni!