Nje tingellime tjeter e Bodlerit

Nuk me kujtohet nese e kam postuar me pare ne blog kete sonet, por me doli para sonte dhe pasi i bera disa ndryshime po e postoj. Shpresoj se ata qe merziten nga perseritja ta kene harruar si une.

SED NON SATIATA

Perëndesh' çudie, si abanoz e zeshkët,

Erë myshku pështjellë, lotuar prej hanës

Krijesë marrëzie e Faustit t' savanës,

Magjistricë negre, pjellë e natës së errët.

Më i ëmbël se ëndrra, se i opiumit dehje,

Nektari i buzëve, që pikojn' dashuri,

Kur vargan i epsheve është nisur tek ti,

Bebëzat jan' puset, ku e shuaj etjen.

Nga sytë e tu të zinj, të shpirtit pasqyrë,

Hedh afshin përvëlonjës,- Djall që s'ke mëshirë!

Po unë nuk jam Stiksi* të të qafoj nëntë herë,

Të ndal shpërthimin tënd, Oh jo! nuk jam aq trim,

Nuk mundem ta shëndroj keqdashsja Megaerë**,

Ferrin e shtratit tënd, në t'Persefonit*** blerim.