ARMIKU I KOPESHTIT
Rinia ime ishte një kohë e vrenjtur,
Tek tuk e përshkuar nga diej rrezeartë,
Rrufetë dhe shirat e derdhur pareshtur,
Në kop'shtin tim lanë veç ndonjë frut’ të tharrtë.
Tani që e arrita vjeshtën e mendimit,
Toka e përmbytyr më duhet për të mbjellë,
Nuk di si ta plugoj, ta ruaj prej rrënimit,
Se uji gryen gropa, që jan’ si varr i thellë.
Po a do gjejnë lulet, për të zilat kam mall,
Në dheun e shpëlarë, që shpejt do bëhet zall
Ushqimin magjepës që ju rrit lastarin?
O ç’dhimbje! O ç’brengë! Koha jetën shkërmoq,
Dhe gjaku me indet, që çdo ditë më marrin
Rritin e gjallojnë Armikun e pashoq.
No comments:
Post a Comment