Si “vritet” qyteti – III

Eshtë sa e dhimbshme edhe interesante, se pse në kohë të ndryshme “dashakeqësit” nga injoranca apo nga lakmia, prekin të njëjtat plagë dhe i përkeqësojnë. Ndoshta edhe korbat, kur shkojnë pranë një kufome, çukitin në të njëjtin vend, për të gëlltitur indet gjithnjë e më të buta. Apo qëllimi është të plagërojnë tiparet e bukura të fytyrës së qytetit. Nuk di se ku fillon e qëllimshmja dhe ku mbaron aksidentalja.

Ka qënë një pjesë e qendrës, që do e krahasoja me buzët në fytyrën e një njeriu. Kompleksi, që përfshinte farmacinë “Cekani” dhe librarinë në bulevard, së bashku me dyqane-shtëpi të tjera dhe gështenjat e mëdha, kanë qënë për mua “buzët e bukura” të Korçës. Mbase me “fiston”. Ishte një pjesël e vogël e tij, që të thithte, të bënte të ndjeheshe i mbrojtur dhe njëkohësisht romantik, edhe pse ishte pjesa me më shumë lëvizje këmbësorësh në të gjithë shëtitoren. Në ato “buzë“ më mirë se kudo e ndjeje frymëmarjen e qytetit.

Atje ishte edhe shpirti tregëtar, edhe ai i zbavitjes, edhe i këmbimit të shikimeve. Dikujt nuk i pëlqente, ndaj dhe kishte dhënë idenë, që ato buzë fisnike të prisheshin, dhe të ndërtohej një “gojë“ e madhe, që thërriste “Lavdi Marksizëm-Leninizmit”.

Vetëm në këtë mënyrë mund ta spjegoj, prishjen e madhe të asaj pjese dhe konceptimin totalitar të super-shkallareve me dekorin Komitet Partie – Pallat Kulture – Mapo shumëkatëshe.

Për ta, qytetit nuk i duheshin “buzët e puthjeve”, por “bullçinjtë gërthitëse”.

Dhe ndodhi ajo, që ndodhi, por ishte mbi fuqinë e arkitektëve dhe urbanistëve, se urdhri kishte ardhur nga maja e Piramidës.

Dhe pasi “goja e çaplyer”, e thatë, e shëmtuar, pati disa korigjime pas viteve ’90, tani i janë rikthyer edhe një herë për ta rishëmtuar. Nuk ju ngopën asaj pjese të qendrës, që dikur ka pasur ndërtime të hijshme me pronarë. Tani është pronë e bashkisë dhe mund të futin “dhëmbë“ betoni të shëmtuara, për të bërë sa më të largët kujtimin e “buzëve të bukura”.

Dëshira për ta kthyer Qendrën e Korçës si Qendrën e Laçit, ka mbetur në subkoshiencën e Partisë të Pompozëve.

Qëndra Kulturore, a Bibliotekë, a kushedi se si mund ta quajnë në të ardhmen “të dashuruarit injorantë pas kulturës”, i jep goditjen e fundit shëmtuese asaj hapësire.

Qyteti jonë dikur i bukur me gurmaz tashmë të shqyer.

“…galat dhe sorrat e hanë…oiiii”