Homoseksualizmi dhe reagimi jonë

Ka shumë zhurrmë në shtypin tonë, rreth veprimtarive të shoqatave LGBT nëpër shkolla dhe duket se fryma e përgjithshme është kundër “qëndrimit politikisht korrekt” për këtë çështje. Flitet se po bëhet propagandë për të “shtuar rradhët e homoseksualëve mes të rinjve”, gjë që mbase nuk mund të përjashtohet plotësisht, se edhe në atë bashkësi (LGBT) ka hajvanë sa të duash, sikundër ka në të gjitha bashkësitë shqiptare.

Shoqëria jonë, si e dalë më vonë nga izolimi se shoqëritë e tjera, do ketë detyrimisht prapambetje në këtë drejtim. Unë mendoj se prapambetja është e të dy palëve, dhe e “luftarakëve pro-gay” dhe më shumë akoma e “luftarakëve anti-gay”.

Ka dy fakte shumë të rëndësishme në çështjen e homoseksualitetit.

I pari është, që ka ekzistuar në të gjitha kohërat dhe të gjithë shoqëritë njerëzore.

I dyti, është, që ende shkenca nuk e ka dhënë përfundimisht përgjigjen se pse krijohet, sa përqind e popullsisë janë të tillë, sa ndikojnë feja, kultura dhe zakonet, cili është roli i shoqërisë dhe i çoroditjeve psikologjike etj. etj.

Ndaj është e mira, që të gjithë “të zjarrtët” të bëjnë një hap pas dhe të përqëndrohen në atë, që është më e rëndësishme, se ; C’raporte duhet të ketë shoqëria njerëzore me homoseksualët.

Duke e parë nga ana njerëzore, askujt nuk i lind e drejta, që hapur të fyejë, persekutojë, heqë nga puna, diskriminojë njerëzit për shkak të prirjeve seksuale. Dhe këtë nuk e them për të qënë politikisht korrekt, por se e mendoj, sikur të jesh vetë në pozitat e një homoseksuali apo të një njeriu, që ke në familje një të tillë.

Nuk ka gjë më të keqe në këtë botë se përbuzja dhe përçmimi, sidomos ndaj adoleshentëve dhe të rinjve.

Eshtë gati e njëjtë sikur t’i dënosh me vdekje ose burgim të përjetshëm.

Nga kjo pikpamje, veprimtaritë e shoqatave (në këtë rast jo vetëm të atyre LGBT), që sjellin solidarizim me adoleshentët e trembur, në prag të vetvrasjeve, duhet inkurajuar dhe jo të luftohet.

Por në rast se flitet thjesht për dobitë e homoseksualizmit, apo për sukseset e arritura gjatë historisë të njerëzimit nga homoseksualët, atëhere kemi të bëjmë me një propagandaë bajate. Aq më keq është trumbetimi që ju bën media njerëzve të botës së spektaklit për “ekseset” e jetës së tyre seksuale.

Njerëzit kanë një jetë të vetme. Për më tepër jeta e individit i përket vetëm individit.

Të sulmosh, fyesh, përçmosh të tjerët është anakronike, jonjerëzore, është mizore.

Të rinjtë, nuk ka nevojë as t’i qortosh, as t’i izolosh, bile as t’i këshillosh kur nuk ta kërkojnë.

Duhet t’i kuptosh dhe t’i mbështetësh.

Por kjo kërkon mendje më të hapura, durim dhe një përmbysje të psikologjisë patriarkale të shoqërisë sonë.

A gëzohemi kur mësojmë për një të njohur, apo për fëmijën e tij se janë homoseksualë?

Më duket se nuk ka vend për t’u gëzuar apo hidhëruar.

Duhet konsideruar si një fakt i një bote që nuk e njohim përfundimisht dhe kurrë nuk kemi për ta njohur.