-Më lidhni!
As dylli në veshë nuk ndal dot melodinë
Ndjellësen,
Vrasësen,
Fjalët e bukura plot rimë,
Që më joshin t’ju qasem!
Kështu ju tha rremtarëve Uliksi,
Ndërsa ishullit i shkonin pranë,
Magjikja këngë nisi,
Puhiza ndali,
Gjithshka ishte pezull,
Në detin e paanë.
Ishte magjikja melodi
E të kaluarës dhe të ardhmes përzjerë,
Ngjizur me të patuturën përjetësi,
Thellë në palcë ndjerë,
Që nuk le kohën të rrjedhë,
Ndërsa në atë buzëdeti rri.
-Nuk janë sirenat që mishin të hanë
Dhe mbetesh si skeletet e zbardhur në breg!
Koha ka ngelur në këtë pikë,
Ndërsa brenda trupave tanë rrjedh,
Dashurohemi,
Rritemi dhe të vdesim kemi frikë.
Casti i përjetshëm këtu është,
Lidhur pas këngëve mrekulli,
Ndaj më shtrëngoni më shumë litarët,
Rremave më fort u jepni,
S’duhet të shkelin këtu vdekëtarët
Eshtë vend për perëndi!
Gjithshka kishte kuptuar Uliksi
Apo pat humbur rastin e rrallë?
Kërkush nuk i ka parë më sirenat,
Ka qënë vërtet një ishull,
Planet
i Udhës së Qumështit
A krijim i mendjes vallë?
Prag i tjetërsimit të mishit në shpirt,
Portë për tek një tjetër Gjithësi,
Shtangësia melodioze e të përjetshmes,
Më i epërmi vullnet,
Ajo ç’ka nuk mund të nxëhet?
Ndaj : Më lidhni!-thërret dhe ti.
No comments:
Post a Comment