Nyja lidhëse ishte atje.
E ardhmja shtrihej më poshtë,
Tek varkat me vela
Që larg ngjajnë si pulëbardha.
Atje kisha dremitur një pasdite të nxehtë,
Atje kisha qënë në dimër kur mardha.
Xhepave numuroja të hollat
Që mjaftonin vetëm për një kafe;
Ngjitesha përgjatë rrugës që mbante një emër fshati,
Sytë i hidhja në ballkoni
Dhe prapë kthehesha atje.
Nuk di pse ndjeja se të gjitha rrugët
Të vjetrat buzë detit,
Dhe ku rrëzoheshin ndërtesat,
Për tu hapur një e re,
Fatet dhe brengat,
Grindjet dhe gëzimet,
Do i sillnin vetëm atje.
I habitur më shihte kinezi
Të cilit nuk ja dalloja dot vitet,
Unë dhjetra herë hyja dhe dilja
Të tjerët pinin më nge,
Për ta ishte një vend i thjeshtë pushimi,
Për mua e gjithë jeta ishte atje.
Rrugët si litarë më qëndronin lidhur,
Nyjeve,
Fytit
Dhe
mendjes së lodhur,
Nuk ngjitesha dot më përmbi re.
Me gojën e hidhur,
Pa ditur ç’kishte ndodhur
Kohën thërmoja në të voglën kafe.
No comments:
Post a Comment