Kujtimet perla

Oqeani vazhdon të nxjerrë në breg

Të flakurat kujtime.

Nuk treten,

As mund të shkojnë në fund të honeve,

Të rëndat e të bukurat

Perlat e jetës tënde dhe time.

Rëra e brengave të grimcuara

Nuk i fsheh,

Por nxjerr në pah

Të bardhën e tyre plot shkëlqim

Përsosjen e tyre të rrumbullt.

Më shfaqen dhe një : Ah!

Si vetëtimë përflak

Mendjen time të turbullt.

Nuk mundem më t’i mbledh;

Uji gjithnjë do ma punojë këtë reng.

Do vijë dita të kridhem,

Thellë honeve të së panjohurës,

Me shpresën që valët,

Rrymat,

                Pështjellimet,

Të më nxjerrin në tëndin breg.