Arrogancë

Ndoshta është fjala që i përshtatet më mirë shoqërisë shqiptare sot, krahas korrupsionit. Por nëse rreth korrupsionit më shumë dëgjon se sa ndeshesh gjatë një qëndrimi dy-tre javor, me arrogancën ndesh shumë më shpesh. Thuajse në ]do hap që hedh.

Një pronare hoteli, që e vrejtur dhe arrogante parakalonte në mjediset e hotelit që kishte në pronësi a thua se kishte lëshuar brezin t’ja shkelte dikush.

Një sportelist hoteli, që kur e pyesje se ku mund të drekoje aty rrotull, të përgjigjej me arrogancë “varet sa e ke xhepin!”

Një punonjësje banke që gjithë arrogancë të pyeste se cili ishte qëllimi i hapjes së llogarisë, që doje të hapje.

Një punonjëse e Gjendjes Civile që gjithë arrogancë të kërkonte hesap nëse kishe marrë leje të merrje foto në hollin e Bashkisë.

Një shofer furgoni që të shihte shtrembër kur e pyesje nëse mund të ndalonte diku gjatë rrugës.

Një pronar kafeneje, që kur i kërkoje salep të përgjigjej me arrogancë se nuk mbante salep, se atë që mbanin të tjerët ishte miell dhe se ai po të mbante do e mbante tamam dhe klienti nuk do e paguante dot.

Dhe këta një, e një, e një, e një ishin të sektorit të shërbimeve që presupozohet të jenë mëse të sjellshëm dhe të thjeshtë, sepse kështu do garantojnë klientelën.

Nuk pata të bëja me asnjë polic, nëpunës bashkiak a qeveritar, punonjës kadastre a të Drejtorisë së Arsimit, mjek apo infermiere, fatorino ose roje objekti.

Që kemi një kryeministër arrogant dhe një dorë me ministra po aq arrogantë është zor ta kuptosh dhe as ke nevojë t’i takosh. Arrogancën e dëshmojnë në veshje, në mënyrën si ecin dhe flasin, në deklaratat që bëjnë ndaj kundërshtarëve politikë.

Eshtë kjo arrogancë e shoqërisë, që arrin deri në vrasje njerëzish të pafajshëm, si vrasja e vogëlushes në Himarë nga një oficer idiot policie apo e mësuesit në Tiranë nga një tjetër kafshë, për një sherr të rëndomtë parkingu.

Ne nuk jemi një popull krenar, por një popull arrogant!