Edhe ne patëm shumë stuhi
Njëzet vjet dashuri e marrë
Valixhet shpesh rrëmbeje ti
Sa herë avionin un’ pata marë.
Cdo send kujton me hollësi
Në dhomën që nuk pati djep
Betejat plot potere
Tani më etje nuk ke ti
Pushtimi shije më s’më jep
Asgjë nuk është si atëhere.
Por o e dashur,
E ëmbla, e brishta, e imja e dashur,
Gjithë ditën, sa pa zbardhur,
Unë ende të dua, ti e di,
Unë të dua.
Unë e di se si më joshje,
Ti hilet m’i kupton menjëherë,
Mos bija kurthesh ti më mbroje
Unë të humbisja herë herë.
Kështu ti pate dhe të tjerë
Trupi duhet të zhdëfrejë,
Edhe koha duhet shtyrë,
Talent dëshmuam dhe njëherë
Se dim’ të bëhemi të vjetër,
Në pjekuri kurrë pa hyrë.
Por o e dashur,
E ëmbla, e brishta, e imja e dashur,
Gjithë ditën, sa pa zbardhur,
Unë ende të dua, ti e di,
Unë të dua.
Më tepër na shtohet lëngimi,
Sa më shumë kalojnë orët,
I rëndë paska qën’ ndëshkimi
Në paqe të jetojn’ dashnorët.
Tani ti loton më rrallë
Unë nuk çirrem aq shpesh
Mbajmë fshehur më pak sekrete
Ndërsa sillemi vërdallë
Një e përmbajtur luftë mes nesh,
Për kotësitë e kësaj jete.
No comments:
Post a Comment