Sa të mijat aq dhe nuk më përkasin

Ishte një mbrëmje nga ato, që nuk e kupton nëse është pranverë apo vjeshtë, se I njëjti thëllim ndjehet bashkë me shiun që herë nis dhe herë pushon. “Si erë prej dëbore” - mendon t’i thuash shokut që ke në krah dhe më pas pendohesh, se e di që të njëjtën gjë mendon dhe ai. Ja njeh mirë hyqet dhe e di që mund të të lëshojë ndonjë rromuz për të treguar se gjithshka është njëlloj si shumë vite më parë. Thinjat nuk e kanë trazuar gëzimin dhe besnikërinë. Ndaj vetes dhe shokut të afërt.

Kalldrëmet nuk janë të njëjta, por kanë të njëjtin shkëlqim nga shiu dhe dritat e pakëta të rrugicës. Të njëjtën qetësi, shpresë për të takuar dikë dhe dëshirë për t’ju fshehur dikujt që mund të të lodhë me pyetje. Ndjehesh i kënaqur dhe i sigurt me atë që njeh mirë dhe e quan tënden. Kërcitjen e bravës së derës, që e hap duke futur gishtat midis kangjellave. “Nuk ka se si të jetë ndryshe edhe në këtë epokë të elektronikës dhe numurave. Njerëzit ende besojnë tek njëri tjetri.” Dikur kisha qëndruar në porta e kësaj shtëpie, që nuk kishte qënë metalike, por të tilla patën qënë shumë të tjera, ndoshta jo në këtë rrugicë. Ndaj gjeta se si të hyja në oborrin me plloça guri dhe të ngjitja shkallët e gurta.

Në korridor priste avokati im dhe një moshatar i joni, me një fytyrë dashamirëse, nga ato që të ngjan se i ke njohur prej kohësh. Dyert e hapura të dhomave të lejonin të shihje një mobilim të kujdesshëm, në frymën e viteve ’30 të shekullit të kaluar. Vetëm pikturat miniaturë në mure dhe ngjyrat e çelura të sillnin në këtë shekull. Mungonin edhe fotot e mëdha bardhezi të patriarkëve të familjes, aq të zakonshme për kohën e paraluftës së Dytë të Madhe.

Ndjehesha më mirë të zbrisnim poshtë, në ato që dikur i quanim qilare ose bodrum dhe që i kanë të gjitha shtëpitë e qytetit tim. Disa më të ulëta e disa si dhoma ku mund të jetosh, disa të shtruara me plloça guri grid he disa të lënë në dhe, por të gjithë përmbanin mjedise të freskëta në verë dhe të ngrohta në dimër, ndaj na pëlqenin ne fëmijëve. Na pëlqenin edhe më shumë nga një tis misteri që ndehej mbi to dhe që na nxiste fantazinë. Ne nuk donim t’ja dinim nëse mbanin erë “muli”, ose se mund të kishin “igrasi”. Ishim shumë shumë larg nga të “dhemburit e kockave”.  Në të tilla mjedise, ku përzjeheshin erërat e zahireve me ato të mobiljeve të vjetra,leskrat e gëlqeres me gjurmët e argjendta të ligavecëve gollashë, kisha kaluar orë të tëra i vetëm ose me kushërinjtë e mij duke luajtur.

Bodrumi i Vilës së restauruar mirë nuk ishte i tillë. Ruante të gjitha materialet e ndërtimit të kohës, madje dhe ato të shtuarat, por nuk ishte më “magazina rrëmujë“, që harliste fantazitë tona fëminore. I ngjante një “sobe” të madhe të fëmijërisë sime, me çdo gjë të trajtuar më me kujdes dhe me një oxhak me zjarr bubulak.  Gjithshka ishte e njohur, e shkëputur nga realiteti dhe e sigurt. Fytyrat e moshatarëve të mij, luhatjet e flakëve nga lëvizjet tona, madje edhe vajza e re që ishte bashkuar me ne për një mbrëmje mes miqsh. Mungonin gotat me pije dhe telat e kitarës, për të plotësuar atë “natyrë të qetë“ shumë dimensionale.

Më pas dhe ato u shtuan dhe çdo gjë rridhte me një përtesë të këndëshme si ato mbrëmjet, për të cilat do që fundi të jetë sa më i largët. Ishihim gjashtë njerëz që njiheshim mirë dhe e besonim plotësisht njëri tjetrin. Njerëz që pëlqenim muzikën dhe të qënit besnik, jetën e thjeshtë dhe dëshirën për të ndihur të tjerët, dashurinë për seksin tjetër dhe poezitë rreth dashurive, lidhjen shpirtërore me gurët e qytetit dhe ndjenjën e kozmopolitizmit.

Në një çast pushimi, dolëm me një nga shokët në oborr dhe duke ndenjur nën strehë më shkuan sytë në stivat me dru, të cilat i kisha harruar. Nuk e kuptova përse ato më bënë të ndjehesha se gjithë ato hollësi të bukura të asaj mbrëmjeje nuk ishin të mijat. Pas disa ditësh do rikthehesha në jetën time aq të ndryshme dhe të largët nga njerëzit e mij të afërt, nga kujtimet e bukura që më sjellin aromat që i gjen vetëm në qytetin tim, nga këngët e dashurive të humbura dhe të atyre të parealizuara kurrë.

Cdo gjë ishte po aq e imja sa dhe nuk më përkiste. Ankthi i dyzimit më pushtoi sërish dhe nuk mu nda për disa ditë. Ishte prill, por i thyeri isha unë.