Puthja

Mes shtrojeve të akulluara

Na ngrohu puthja.

A ishte i vetmi ishull vullkanor

Në atë pafundësi të bardhë?

Majat e gishtave mardhur

I lëvizte ngutja,

Të fshehtat vende për të prekur,

Për të bashkuar ç’ka ishte ndarë.

Hëna e marrosur

Përplaset në të liqenit cipë,

E plasarit.

Buzët thithin ngrohtësinë e jetës,

E përcjellin skajeve.

Nuk mund të ndahemi

Shtrojet janë të akullta

Ndaj mbetemi tërësisht ngjit.