Mos vdeksh kurrë!

Eshtë “Mos veksh kurrë!” urim apo mallkim?

Në anët tona përdorej si urim, sidomos në situata gazmore, kur i drejtoheshin atij që po shkaktonte gajasjet e të pranishmëve. Ishte të thuash urimi më sipëror, aiq ë ja kalonte edhe urimit absurd të kohës së Diktaturës- “Marrç nga ditët tona!” Ishte vërtet ky i fundit shumë paradoksal, se Diktatori jo vetëm që kishte marrë ditë dhe vite nga tonat, por nuk dihej edhe si i kishte përdorur. Ku shkuan ditët dhe vitet e rinisë sonë?

Le të kthehemi në urimi pa ngarkesë ideologjike, që është realizimi i ëndrrës të njerëzve kur kuptuan se i kishin ditëtë e numuruara në këtë botë. Endrra për të qënë i përjetshëm.

Dikur në adoleshencë kisha lexuar diçka nga Engelsi për këtë punën e përjetësisë dhe ndonëse Fridrihun e simpatizoja, më ishte e dukur e çuditshme, që ai e quante jo vetëm të mërzitshme përjetësinë, por edhe të mundimshme. Si mund ta quash jetën të mërzitshme, kur është kaq e bukur dhe e plotë e krahasuar me Hiçin?

Por Fridrihu jo vetëm ishte më i mënçur se unë, por kishte edhe një përvojë të mirë jete.

Vite më parë, pas shumë përsiatjesh i kisha dhënë të drejtë dhe sa më shumë kalojnë vitet, edhe pse dëshira për ta shijuar jetën shtohet, bëhet më i natyrshëm dhe i pranueshëm nocioni i vdekjes. Edhe një jetë të shëndetshme mbi të njëqindtat nuk duhet t’ja urosh vetes. Jo për shkak të lodhjes nga jeta, por se sheh se sa  e dhimbshme është kur njëri pas tjetrit largohen të njohurit, pastaj miqtë që i ke dashur dhe të afërmit. Kur viziton varrezat janë të gjithë atje njëri pas tjetrit dhe ti i sheh i trishtuar ndërsa ata të buzëqeshin nga fotot prej porcelani të bëra kur ishin plot jetë dhe gëzim. Shumë kanë ikur më të rinj se ti që i viziton dhe jo pak janë larguar edhe në lulen e rinisë.

Ndaj mendoj se “Mos vdeksh kurrë!” është më shumë mallkim se urim. Do mjaftonte si urim “Jetë të gjatë dhe lënç pas të dashurit!”

Dhe kështu brez pas brezi.

.