Vjeshta,
Kjo modeliste pa mëshirë,
Që mrekullisht i vesh me ngjyra pemët
Dhe më pas i zhvesh.
Si vajzat e pasarelave
Që disa çaste nën petkun e bukur ecin serbes
Dhe pas perdeve rreken të fshehin lakuriqësinë.
Vjezhta e ka kamzhikun e erës,
Dhe mbi gishtat e pemëve vërvit,
Ndaj ato nuk i mbajnë dot gjethet
Që ju mbulojnë hiret;
Poshtë ju bien si çdo vit.
Ashtu cullak i dorëzohen dimrit,
Të akulltit të moshuar impotent,
Që s’mund t’i përkëdhelë
E aq më pak në ekstazë
t’i çojë.
E gjithë kjo nga trillet e fantazisë së vjeshtës.
Për të fati pemëve është
veç një lojë!
No comments:
Post a Comment