Poezia nuk vritet dot

Më shumë se urrejtja mes nesh,

Kjo grimcë natyre,

As organizëm as valë,

As eter as mineral

Ka vrarë.

Më të thellë ndarjen na ka bërë,

Të shihemi shtrembër,

Tek gjithshka të dyshojmë,

T’ju nënshtrohemi bestytnive

Më shumë se kurrë.

Më tepër se në gjoks

Në kryet tona ka hyrë,

Në kryet e sëmurë.

Por diçka të magjishme,

Që sillet mes nesh,

Nuk e cik dot virusi që prek mushkërinë.

Solli brengë dhe lot,

Vuajtje dhe shkretim,

Por nuk e vrau dot poezinë.