Ne u harruam pyllit të vjeshtës,
Në shtrojet shumëngjyrëshe fjetëm gjatë.
Jermet nga kërpudhat dhënë,
Na shpunë përrallave me flloçka,
Me xhuxhër dhe lisa të lartë.
Mbulesa me gjethe të rëna
Na mbajti ngrohtë
Pa na rënduar.
S’dinim se si kishim ardhur,
Prej ku,
Dhe as sa kohë kishte shkuar.
Krakaritjet e korbave na kujtuan shtrigën,
Në kasollen e errët mbuluar me ferra,
Me oxhakun që nuk rrjesht tymin e zi,
Ku zjehen eliksiret,
Helmet,
Pikëllimet,
Dhe gjithë mallkimet e tjera.
Pse nuk e lënë të qetë pyllin
Njerëzit e trembur të qyteteve?
Duke dashur të fshehin ç’ka ndodh pallateve,
Të virgjërën natyrë përdhosën,
Kështu bënë dikur,
Bëjnë dhe sot,
Dhe në jetë të jetëve.
No comments:
Post a Comment