Mëngjes i ngathët

Mëngjes,

I ngathët mëngjes mes gjelbërimit,

Nën hijen e çuditshme të një panje,

Hije e varur si hamok.

Në të dua t’i preh mendimet

Për ditën që do zgjatë pafundësisht.

I përpirë nga një e ëmbël kotësi,

Stepem të çapit këmbëzbathur ,

Kur dielli ka ndalur pse duhet unë të ec,

Hieja si hamok e varur

Mes gjetheve drita ngec.

Nuk e ndjek frymëmarrjen

Nga poret gjithshka thith;

Në degët e panjës hija varet,

E lëshuar,

                Pa trajtë

                                E mistershme

Si një mith.

Dhe po t’i preh mendimet

Dot s’do i kthej në ëndërr,

Këmbët e zbathura gjelbërimin prekin

Ndërsa jam i përpirë në një kotësi të ëmbël.