Plakush

Plakush ti më thërret

Dhe nuk kuptoj nëse të më fyesh do

A të më përkëdhelësh.

Unë nuk të them – Jo,

Me frikën se dëshira të shtohet

Dhe për të më ngacmuar

Të njëjtin rromuz gjithnjë do hedhësh.

Le të bëjmë dashuri,

Mos trembemi nga kërkush!

“Po ti nuk ke ç’të humbësh,

Kurse unë shumë,

Mbaje në mendje plakush!”

Kështu pëshpërit pa vendosmëri

Se ka diçka të ëmbël

Tek fajësia për të bërë provën e re,

Trillin e bukur,

Që nuk e provon gjithkush.

Të bësh dashuri pa droje,

Pa menduar,

Pa dashur asnjë përfitim veç çastit,

Kur më përkëdhel

Dhe më quan:

“Plakush!”