Këngët popullore, që të bëjnë të qash

 

Ndoshta dhe fiset afrikane kanë të tilla zakone. Të këndojnë dhe vallëzojnë për udhëheqësit. Edhe për pushtuesit. Edhe për kolonizatorët. Edhe për ata, që sjellin para.

Kënga e grupit të Bënçës ishte kënga  më e fundit e një sërë klishesh, që mund të kenë nisur mbi 200 vjet më parë dhe jo vetëm në zonat e Jugut, ku këndohet me iso, ppor edhe në zonat e Veriut ku këndohet me çifteli dhe lahutë. Këngë ku ju thurren lavde patriarkëve meshkuj dhe që me siguri ju janë thurrur pashallarëve turq dhe më pas kanë vazhduar t’i këndojnë Esad Pashës, princit Vid, Sulejman Delvinës, Zogut, Musolinit, Jakomonit, Xhafer Devës, Enver Hoxhës, Mehmet Shehut, Ramiz Alisë,  Vehbi Alimuçës, Sali Berishës, Rrapush Xhaferin, Fatos Nanos, Erdoganit dhe tani për disa herë rrjesht Edi Ramës. Skandinavi Rama, që shtiret se nuk i pëlqejnë këto shfaqje anakronike të krijimit të një kulti, lejon që lakejtë e tij të rretheve të Jugut të kërkojnë që në rast festash dhe përurimesh të përsëriten kopjet e vargjeve, që ju janë thurrur të tjerëve më parë.

Më shumë se e turpshme, kjo dëshmon nxitjen e shpirtit prej skllavi të shqiptarëve.

Vetëm në vende ku ekziston ende skllavëria mund të hasësh dukuri të tilla të shfaqjes së adhurimit dhe përuljes ndaj krerëve. Në vende disi të zhvilluara ose të zhvilluara dalja e sharlatanëve të tillë, që thurrin hymne për pushtetarët është qesharake dhe e përbuzëshme. As guxojnë bejtexhinj (që ka në çdo vend) që të afrohen në ceremoni publike dhe të japin të tilla deklarata rropullindjellëse për të përfituar një vend pune ose ndonjë shpërblim në të holla.

Shfaqje të tilla nuk mund të etiketohen as si “folklorizëm” sepse cënojnë vetë imazhin e demokracisë, që duhet të jetë një sistem ku drejton me rradhë shumica bazuar në vota dhe ku ministrat dhe kryeministrat i shërbejnë taksapaguesve për të patur një mbarëvajtje të vendit. Në “palavinë“ e fundit të Bënçës, Rama cilësohet si “dhuratë e Perëndisë“, ashtu si cilësohej dikur Hoxha si “udhëheqës që e gjithë bota e kishte zili”.

Në një kohë jo të mirë për vendin, kur shqiptarët mundohen si e si të ikin nëpër botë, kënga popullore që duhet kënduar çdo ditë është “Mbeçë more shokë mbeçë“, por makina e Rilindjes nxit prodhimin e këngëve të tilla që të bëjnë më shumë të qash se sa të tallesh me to.