Pasdite në Bar

Ai eci me vështirësi drejt stolit të lirë pranë meje. Merrte frymë me zor dhe nuk shihte përreth. U mundova të mos kuptonte se po e ndiqja me sy. Të linte përshtypjen se nuk donte t’i fliste askujt. As baristit, që e pyeti se çdo merrte. Diçka tha nëpër dhëmbë dhe ai i mbushi një gotë me lëng domateje dhe futi edhe një bisht selinoje në të . Mendova që do ishte rreth të pesëdhjetave. Ndoshta edhe me shëndet jo të mirë. Sytë i kishte të rënduar dhe të ngulur diku tek shishet e shumta të barit. Më pas ndjeu që po e shihja me bisht të syrit dhe më tha “Hi!” dhe unë i zënë si në faj për pak ja ktheva “Përshëndetje!”. Shava me vete dhe nuk di se ç’thashë nëpër dhëmbë, se ai më pa i habitur. Mbase kisha folur shqip.

Më pas, si për të treguar që nuk isha një njeri i çuditshëm thashë: “Kohë e keqe!” Ai u kthye nga unë, më pa për disa sekonda dhe u përgjigj: “Për mua një mut është…kohë e mirë, kohë e keqe…tani dola nga kimioterapia.” Heshtje. “Më vjen keq…Si ndjehesh?” “Tani nuk jam keq, por pas mesnate i kam avazet!”

Unë vazhdova të rrufitja ngadalë birrën në mëdyshje nëse duhet ta pyesja se ç’lloj kanceri kishte apo ta lija të vazhdonte vetë. E dija që do ishte marrëzi të vazhdoja me refrenet e njohura-” edhe një kushëriri im kishte kancer dhe nuk i dhanë shpresë, por…”

“Doktori më tha të shkoja drejt e në shtëpi dhe mos takoja njerëz…Shiko se mos shkoja drejt e në shtëpi! Më kanë thënë tre herë deri tani, që duhet të kisha vdekur…E kam në pankreas dhe më është përhapur edhe në mëlçi…Ai më tha shko në shtëpi e mos dilë. Posi!”

“Në ç’fazë është?”

“Në të tretën.”

“Ka shpresë ende. Kanë ndryshuar tani gjërat.”

“Jo për këtë të pankreasit. Ka vdekshmërinë më të lartë.”

Hodhi sytë me nxitim në celulari. “Pres të më dërgojë mesazh mësuesja e muzikës e fëmijëve. I ka shpënë vjehrra dhe unë do shkoj t’i marr. Janë të talentuar, i kanë ngjarë së jëmës.”

“Sa mirë! Sa vjeç janë?”

“Djali shtatë dhe vajza katër. E jëma vdiq parvjet. Kancer në gji. Neglizhim i mjekëve.”

“Oh më vjen shumë keq! Duhet të ishte shumë e re.”

“38 vjeç” dhe nxorri nga portofoli më tregoi një foto të një gruaje të re të bukur “ditën e dasmës.”

Nuk dija ç’ti thoja atij burri, që nuk e bënte veten edhe me gjithë mynxyrat që po kalonte. Nuk ndjehej asnjë qarje në zërin e tij, veç pajtimit me gjërat, që nuk mund të ndryshohen. Më tregoi që e kishin futur edhe në një program eksperimental me kurë për nxitjen e imunitetit dhe kuptova, që ishte shpresa e fundit për të. Për të dhe fëmijët e tij të vegjël, që merrnin mësime në violi dhe piano për t’i ngjarë së jëmës që i kishte lënë kërthij.

I erdhi mesazhi, pagoi dhe iku duke më përshëndetur dhe unë mbeta para gotës së birrës i shtangur dhe i mërzitur me veten, që nuk kisha paguar pijen e tij. Nuk e e kisha pyetur as për emrin. As për emrat e fëmijëve. Në një pasdite marsi, kur ankohesh vetëm e vetëm se nuk ke asgjë për t’u ankuar. Pa menduar për pasditet e të tjerëve. E njerëzve që nxitojnë të mbarojnë edhe të fundit punë në ditët e tyre të fundit. Pa u ankuar. Pa mallkuar fatin dhe Perënditë.

Kafshova buzën për të mos përsëritur me zë të lartë Prever-in:

“Dhe unë mora kokën mes duarsh dhe u përlota!”